Dashuria E Nje Te Marri

[E Parafundit]

Edhe nese Baro vdiste,burgimi nuk i interesonte fare sepse kishte bere plot krime te tjera dhe e dinte qe qelia e priste shum shpejt ate.Ishte terbuar kur mer vesh se Sara e tij ishte plagosur.Nuk qendroi ne vend perkundrazi,kerciti si nje i cmendur nga spitali ku ndodhej per ne spitalin ku ajo ndodhej,nuk i interesonte kush ishte atje apo se ke do te takonte.Nga nxitimi fryma e tij ishte renduar shume,here fshinte djerset me dore dhe kalonte gishtat neper floket e tij.Ne koridor vuri re te atin e Sares dhe nje djale bashke me te qe ishte i vellai.Te dy e shohin me habi teksa afrohej drejt tyre me nxitim.

-Ku eshte Sara?-pyet Baro direkt pa pershendetur.

-Kush je ti?-ia kthen i vellai.

-Nuk ka kohe per shpjegime,me thuaj ku eshte ajo?-e pyet ai perseri.

I ati e ze per gryke dhe e mbeshtet ne murin qe ishte atje prane.

-Ti more funderine ,e sheh ci bere vajzes ,eshte i gjithi faji yt ,nese nuk do ishe ti asgje nga keto nuk do kishte ndodhur,ke qene nje mallkim per familjen tone ,mallkim per te gjithe,shko mbytu tani ,mos te te shoh me ketu,mos te ta shoh me suratin tend te qelbur.

Baro ia heq duart prej vetes dhe nuk i thot asnje fjale ,kthen koken nga dera qe u hap dhe sheh te emen e Sares qe del prej andej.I afrohet dhe mundohet te shkoj brenda.Siguriaht qe i vellai nuk e le ,e kap prej krahu dhe me nje shikim te nervoziar e terheq pak mbrapa.

-Nuk do shkosh asgjekundi!Largohu prej saj,lere me kaq kete pune para se te ndodh me e keqja.

Baro mundohej me zemer te permbante veten,te mos i jepte ndonje grusht turinjeve.Beri nje buzeqeshje ironike.Ky ishte injorim per te gjithe ata.Kjo heshtje e tij i acaronte te gjithe.

-Une shkoj ku te dua .-ia kthen ai.

I ati shkon ta godas,ishte e ema e Sares ajo qe e ndalon.

-Lereni te shkoj,ndoshta Sara kete do deshironte.-flet Bana.E ndiente thelle brenda saj qe ata duheshin shume,shpresonte qe zeri i tij ta zgjonte ate.Kjo ide ishte krijuar ne mendjen e saj.

Kjo ishte habi per Baron,nuk iu besonte vesheve ,e pa me nje shikim sikur donte ta falenderonte dhe hyn direkt ne dhome.Aty shtanget kur sheh,Saren e tij,engjellin e tij ne ate gjendje,aq te qete,te shtrire me fytyren qe i ishte bere e bardhe.Syte e tij u trishtuan direkt.Ishte i bllokuar,ndjente nje perzjerje ndjenjash.I afrohet ulet ne gjunje dhe i prek doren me aq kujdes ,se i dukej sikur do e lendonte. Ja puth dhe syte i mbushen me lot.Shpesh ai dhimbjen e shprehte me nerva,duke bertitur e duke pire,kete here ishte ndryshe ,u be aq i dobet ,i pafuqishem para pamjes se saj.

-Sa do doja te shprehja ate qe zemra ndjen! Sikur dhimbja te pasqyrohej ne fjale...Do ti jepnin jete veprimeve te mia dhe ti do kuptoje se brenda zemres sime ke nje vend qe askush s'do e zevendesoje asnjehere. Ishte nje territor i veshtire per tu fituar,por ty te kushtoi vetem disa dite dhe nje tufe buzeqeshjesh dhe zemra ime u be e jotja!..