Yatılı Okul

《21》Ceket eskirse çöpe atılır yerine yeni bir ceket alınır

ERVA :

"KADINA KALKAN ELLER KIRILSIN! KADINA KALKAN ELLER KIRILSIN." 

Gaza gelmiş kankalarıma bakıp sırıttım. Tezahürat İzmitlilerin ruhunda vardı ve ben bunu olumlu yönleriyle kullanmaya çalışıyordum. İzmitli tayfam için bu sadece macera olabilirdi ama benim için anlamlıydı ve bunu kullanıyordum. Eylemdeki insanlar arkadaşlarıma tebrikler yollarken mutlulukla gülümsedim. Dershane arkadaşlarımı buraya getirmek büyük akıllılıktı. 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Kafeye oturmuş bir şeyler içiyorduk. Eylem bitmişti ve okula dönmeden vakit geçirmem gerekiyordu çünkü okulum sağolsun arkadaşlarımı ormanda unutmuştu. Ulaşmaya çalışsam da ulaşamadım ve her ne kadar endişeli olsam da başlarının çaresine bakabileceklerini bildiğimden pek endişelenmedim.

 "Senin bir ceket vardı ona ne oldu."  Mücük soruyu yöneltince yüzüm düştü.

"O ceketi çöpe attım boolum."  dedim İzmitçeye geçiş yaparak. Mücük gaza gelip felsefesini ortaya çıkardı.

"Ceket eskirse çöpe atılır yerine yenisi alınır hadi bakiiiim."

(İzmitçe bilmeyenlere çeviri: Ceket; sevgili, manita)

Ezogelin Mücük'ün kafasına vurdu.

"Sal beni be kızım. Bu ceket de vurup vurup duruyor kafama." 

Ezogelin göz devirince Asocan'a döndüm.

"Yeni bir ceket var mı?" Asocan bu tayfayla tanışmama vesile olan kişiydi ve aralarında en yakın olduğum arkadaşımdı da.

"Yok amcoolu. O kadar hain miyim de Sakarya'dan manit yapayım kendime." 

(Not: Sakarya ve İzmit çocukları futbolla alakalı bir mevzudan dolayı birbirlerini sevmezler)

Asocan bana garip bir şekilde bakınca ne olduğunu sorarcasına baktım.

"Şehir belirtmemiştim."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Okulun kenarında beklediğimde ağzımdan bir küfür savrulmasına engel olamadım. İki hoca otobüsün gelmesini kapıda bekliyordu. Bu hiç iyi olmamıştı çünkü otobüsten diğerleri iner inmez araya kaynamayı planlıyordum. 

Aklımda yeni bir plan oluşturup Ahenk'i aradım ve otobüsün kapısını açtırıp açtıramayacağını sordum.

Hareket halindeki otobüse çaktırmadan atlayacaktım. Kendimi gizleyerek yolun karşısına geçip okuldan olabildiğince uzak bir noktaya ulaştım. Otobüs gelir gelmez içeri zıplayıp demirlere tutundum ve gülümsedim.

"Yehhuuuuu. Bu çok havalıydı moruk. Söylesene ne yaptın da federallerden kaçıyorsun?" 

Şoförün garipliğine şaşıracak vakti bile bulamadan Bediz benim yerime konuştu.

"Federallere karşı eyleme gitmiş ve federallerin yüzüne tükürmüş. Eğer sen olmasaydın federaller onu yakalayıp jopla dövebilirdi. Kahramanısın."

Pekala burada neler oluyordu?

Ben buna cevap bulamadan otobüs okulun önünde durdu. Herkes otobüsten indikten sonra soför de inip Bediz'e bir kırbaç verdi.

"Adın ne dostum?"
"Bana, yaralı kovboy deyin. "
"Sağol, bize yardım edip lanet olası yerden kurtardın."
"Hakkını nasıl öderiz?"
"Hakkın canı cehenneme! Sizi gönlüm sevdi. Federaller geliyor kaçmalıyım."