BLUE

2

Σχόλασα και άρπαξα την τσάντα μου από το διπλανό κάθισμα. Κοίταξα την Καμίλα που μόλις είχε μαζέψει τα πράγματα της και σηκώθηκε από την θέση της. ''Καλό μεσημέρι, Λόρεν'' μου είπε και χαμογέλασε, σηκώνοντας το χέρι της να με αποχαιρετήσει. ''Επίσης, Καμίλα.'' της απάντησα, φόρεσα στην τσάντα στον ένα ώμο και βγήκα από την τάξη. Με περίμενε ο Χάρι έξω. ''Καλώς την'' είπε και χαμογέλασε. ''Πάμε σπίτι;'' ρώτησα αλλά αφαιρέθηκα κοιτάζοντας την νέα μαθήτρια να περπατάει μακριά και να χάνεται στην απόσταση.  ''Πάμε όπου θες'' είπε και με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Περπατήσαμε μέχρι το σπίτι μου. Ο ήλιος κατάφερε να εμφανιστεί ελάχιστα μέσα από την συννεφιά που επικρατούσε στον ουρανό. 

Ο Χάρι κάθεται στο κρεβάτι μου, με τα πόδια του ανοιχτά και ένα βιβλίο στο χέρι. Φοράει τα γυαλιά του, τα οποία δεν χρειάζεται στο διάβασμα αλλά τον κάνουν να μπαίνει στο κλίμα και προτιμά να τα φοράει. Χαϊδεύει τις μακριές μπούκλες του προς τα πίσω ώστε να μην πέφτουν στο πρόσωπο του και αφοσιώνεται στις λέξεις του βιβλίου του, χάνεται μέσα σε αυτό. Η έκφραση του αλλάζει σταδιακά, είτε όταν κάτι τον ξαφνιάζει στην ανάγνωση του, είτε τον κάνει να γελάσει. Ο Χάρι είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Είναι πανέξυπνος και η παρουσία του μόνο σε κάνει τρισευτυχισμένο. Νοιάζεται για όλους και έχει ψυχή κουταβιού. Είναι ίσως το αγόρι που ονειρεύεται κάθε κοπέλα. Γοητευτικός, ευγενικός και πανέμορφος. Ξάπλωσα δίπλα του και άνοιξε το ένα χέρι του ώστε να χωθώ στην αγκαλιά του. Αγκάλιασα την κοιλιά του και ξάπλωσα το κεφάλι μου στον ώμο του. Πρόχειρα, τσαλάκωσε την άκρη της σελίδας που διάβαζε και έκλεισε το βιβλίο του. Το άφησε στην άκρη του κρεβατιού. Γύρισε και με κοίταξε. ''Τι σκέφτεσαι;'' με ρώτησε. Άφησα το βλέμμα μου να πέσει στα γαλαζοπράσινα μάτια του και να κατέβει σύντομα στα χείλη του που επέστρεψαν στο φυσιολογικό τους χρώμα. Του έβγαλα τα γυαλιά και τα άφησα στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι μου. Μου χαμογέλασε. Έσκυψα το κεφάλι μου και χώθηκα πιο βαθιά στα χέρια του. ''Μυρίζεις ωραία.'' του είπα και απάντησε αμέσως ''Λέγεται μπάνιο, να το δοκιμάσεις κάποια φορά.''. Γέλασα δυνατά. Σηκώθηκε και έβγαλε την μπλούζα του, φανερώνοντας την κοιλιά του, και το σφιχτό στήθος του καθώς και τους σχεδόν διακριτικούς κοιλιακούς που σχηματίζονταν σε αυτήν. ''Τι κάνεις;'' τον ρώτησα περίεργα. ''Τι κάνω;'' με ρώτησε σηκώνοντας τα φρύδια του. Σηκώθηκα από το κρεβάτι. Συνειδητοποίησα πως δημιούργησα ένα έντονο κλίμα στο κεφάλι μου μαζί του. Είχε μείνει ημίγυμνος μπροστά μου αρκετές φορές, ήταν περίεργο από πλευράς μου να ξαφνιαστώ για την κίνηση του αυτή. Σώπασα. ''Είσαι καλά, Λόρεν;'' με ρώτησε και άφησε το χέρι του στο μπούτι μου. ''Ναι'' απάντησα. Ήμουν καθισμένη επάνω στο γραφείο μου. Κοίταξε το ρολόι του, και έβρισε μέσα από τα δόντια του. ''Πρέπει να φύγω.'' είπε. Τον κοίταξα. ''Τι έγινε;'' ρώτησα από περιέργεια. ''Υποσχέθηκα στον Λούις πως θα βγω μαζί του με κάτι τύπισσες που γνώρισε πρόσφατα. Τον έχω στήσει ήδη, πρέπει να φύγω, συγγνώμη.'' είπε, ντύθηκε, με πλησίασε, άφησε ένα φιλί στο μέτωπο μου και εξαφανίστηκε. 'Θα βγει με κάτι τύπισσες' είπα στον εαυτό μου. Έκατσα να διαβάσω για μερικά διαγωνίσματα που θα ακολουθούσαν σύντομα. Δεν είχαμε ποτέ μαθήματα στο σπίτι, στο σχολείο που πήγαινα, τελειώναμε κάθε εργασία εκεί. Δεν χρειαζόταν να κάνουμε τίποτα πέρα από κλασσική μελέτη. Διάβαζα και χάθηκα χωρίς να προσέξω πως πέρασε η ώρα, ίσως για αυτό εν τέλει να ήμουν άριστη μαθήτρια. Έκανα μπάνιο και πήγα για ύπνο μη έχοντας να κάνω κάτι καλύτερο. 

Μέρα 2η