BLUE

3

4η μέρα

Οι γονείς μου λείπουν εδώ και 2 μέρες, εξίσου και τα αδέρφια μου. Η συντήρηση ενός σπιτιού δεν ήταν τόσο δύσκολη σε εμένα, έχοντας συνηθίσει να κάνω τα πάντα μόνη μου. Σύντομα θα με καλούσαν οι γονείς μου για να δουν πως τα πηγαίνω, όχι επειδή είχαν καμία αμφιβολία για εμένα αλλά επειδή ήταν οι γονείς μου και "επιβάλλεται" να με παίρνουν όσο βρίσκονται μακριά. Ακόμα και έτσι βέβαια, δεν άλλαζαν πολλά πράγματα μεταξύ μας. Και ίσως όλη αυτή η ψυχική απόσταση μεταξύ μας να όριζε την καλή σχέση που είχαμε σχηματίσει. Χτύπησε το κουδούνι και βιάστηκα να δω ποιος βρίσκεται στην πόρτα. Κοιτάζοντας από το ματάκι της, αντικρίζω τον Χάρι με τον Ζέιν. Αφήνω μια ανάσα να ξεφύγει από τα χείλη μου, και ανοίγω την πόρτα. "Που οφείλεται η επίσκεψη σας αυτή;" ρώτησα κρατώντας μισάνοιχτη την πόρτα. "Έλα, έχουμε να σου πούμε." μου είπε ο Χάρι και ο Ζέιν κούνησε το κεφάλι του δαγκώνοντας τα χείλη του. Τους κοίταξα σηκώνοντας το ένα φρύδι μου, "περάστε μέσα".
Αφού τακτοποιηθήκαμε στο μεγάλο σαλόνι, ο Χάρι με κοίταξε ενθουσιασμένος. "Οι γονείς σου δεν θα λείπουν για άλλες πόσες μέρες;" ρώτησε έχοντας κάτι στον νου του. Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά. "Γιατί;" ρώτησα και πήρα μια γουλιά από το αναψυκτικό μου. "Εγώ και ο Ζέιν, σκεφτόμασταν..." είπε ο Χάρι και κοίταξε τον φίλο του ο οποίος χαμογελούσε έχοντας ενώσει τα χείλη του, "...εάν κάναμε ένα μικρό πάρτυ-" προσπάθησε να συνεχίσει και τον διέκοψα, "Όχι" είπα απευθείας. "Σε παρακαλώ, θα καθαρίσουμε τα πάντα και θα καλέσουμε ελάχιστα άτομα." με παρακάλεσε. Τον κοίταξα σκεπτόμενη, σκέφτηκα πως ήταν εντελώς κακή ιδέα από την οπτική του ότι αν καταστραφεί κάτι στο σπίτι, οι γονείς μου θα πρέπει να μάθουν για το πάρτυ. "Πως σας ήρθε αυτό;" ρώτησα. Ο Χάρι ξανά-κοίταξε τον φίλο του, ο οποίος προχώρησε μιλώντας πρώτος, "Σκεφτόμασταν, εάν έρθει η Καμίλα, θα την πλησιάσω πιο εύκολα εδώ." είπε και ένιωσα μια αίσθηση ζήλιας μέσα μου, η οποία σύντομα εξασθένησε. "50 άτομα το πολύ και αυτό είναι." τους είπα και ένωσαν τα χέρια τους από ενθουσιασμό. Σηκώθηκαν και ήρθαν προς το μέρος μου, ο Χάρι συνέχισε και με φίλησε στο μάγουλο. "Το Σάββατο, στις 10, πως σου ακούγεται;" με ρώτησε. "Εντάξει." συμφώνησα και με ξαναφίλησε. Περπάτησαν ως την πόρτα και με αποχαιρέτησαν εκεί. Δεν το πιστεύω πως ο Ζέιν έπαθε τόσο κόλλημα με την Καμίλα, που διοργανώνει ακόμα και πάρτυ για να την κάνει δικιά του. Πήγα επάνω να συνεχίσω για λίγο το διάβασμα μου, έκανα ένα μπάνιο, πλύθηκα και έπεσα για ύπνο.

5η ημέρα

Είναι Παρασκευή και ξυπνάω απότομα, συνειδητοποιώντας πως έχω αργήσει για το σχολείο. Ετοιμάζομαι πρόχειρα και τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Η ώρα είναι 09:10, έχω αργήσει 10 λεπτά για την 2η περίοδο.
Ιδρωμένη, πατάω στο μεγάλο κτήριο και τρέχω στην αίθουσα που έπρεπε να ήμουν εδώ και ώρα. Τα βήματα μου δημιουργούν φασαρία στους άδειους διαδρόμους του σχολείου. Φτάνω στην τάξη μου και χτυπάω την πόρτα, ύστερα την ανοίγω αργά και αντικρίζω τα πρόσωπα των συμμαθητών μου να με κοιτάζουν, μαζί με αυτό του καθηγητή μου. Μου κούνησε το χέρι του, και πρόσταξε να καθίσω στην θέση μου. Έβγαλα τα βιβλία μου, προσπαθώντας να παραμείνω σιωπηλή.
Η υπόλοιπη μέρα πέρασε ήσυχα, χωρίς τίποτα ενδιαφέρον να συμβεί.