BLUE

18

Οι μέρες περνούσαν γρηγορότερα από ποτέ. Η απουσία της Καμίλα επηρέαζε όλο και λιγότερο την Λόρεν. Αυτό δεν σήμαινε βέβαια πως δεν ήλπιζε να γυρίσει ή πως δεν την σκεφτόταν. Δεν σήμαινε πως μερικές φορές δεν την έβλεπε στον ύπνο της και όταν ξυπνούσε καταριόταν που ήταν απλά ένα όνειρο. Ήταν δύσκολα μακριά της αλλά είχε επιβιώσει από αρκετά ώστε να την σκοτώσει αυτό. 

Είχε βρεθεί αρκετές φορές με τον Χάρι, σε φιλικά πλαίσια πάντα. Την βοηθούσε να ξεχαστεί αλλά όχι να ξεχάσει. Καθόταν μαζί του και κάπνιζαν αμέτρητα πακέτα. ''Ξέρεις τι με πονάει περισσότερο;'' του είχε πει μία φορά. Εκείνος την κοίταξε με απορία και ξεστόμισε ένα απλό ''Τι;''. Η Λόρεν πήρε μία τζούρα από το τσιγάρο της. Ξέχασε για άλλη μία φορά πόσα είχε κάνει και έχασε το μέτρημα. Σήκωσε ψηλά το κεφάλι της, να κρατήσει τα δάκρυα που σίγουρα θα ακολουθούσαν από τα μάτια της. Άφησε τον καπνό να φύγει από τα χείλη της. ''Ποτέ δεν είπα 'αντίο'.''. Βούρκωσε επιτόπου και χαμογέλασε από αμηχανία. ''Δεν το ήξερες. Δεν φταις εσύ.'' της είπε ο Χάρι προσπαθώντας να την καθησυχάσει. Κούνησε το κεφάλι της. ''Δεν έπρεπε να την είχα αφήσει εκείνο το βράδυ μόνη της. Δεν έπρεπε να είχ-'' προσπάθησε να συνεχίσει να κατηγορεί τον εαυτό της αλλά δεν θα επέτρεπε ο φίλος της κάτι τέτοιο. ''Δεν είναι δικό σου λάθος, έκανες ό,τι ήξερες και ό,τι μπορούσες. Σταμάτα.'' φώναξε. Η Λόρεν σκούπισε τα δάκρυα της. ''Μου λείπει τόσο πολύ.'' παραδέχτηκε με σπασμένη φωνή. 

Ήλπιζε πως ίσως κάποια μέρα λάβει κάποιο μήνυμα, ή κάποιο σημάδι που έστω να δηλώνει πως το κορίτσι που έχασε τόσο σύντομα είναι καλά και ασφαλής. Ένα μήνυμα που ποτέ δεν ήρθε. 

-

Σύντομα το καλοκαίρι τελείωσε και η Λόρεν σίγουρα δεν είχε ξεκουραστεί από τις διακοπές. Η σκέψη όμως του ότι της απέμεινε ένας χρόνος και ύστερα θα μπορούσε να φύγει και να χτίσει την ζωή  της κάπου αλλού, της έδινε κουράγιο. Δεν ήξερε τι της επιφυλάσσει το μέλλον αλλά σίγουρα ήταν αρκετά δυνατή ώστε να ελπίζει πως έρχονται καλύτερες μέρες.