BLUE

19 - Μέρος Β'

Μία συνηθισμένη μέρα σε ένα από τα ομορφότερα μέρη, στο Λονδίνο. Ο ουρανός ήταν γεμάτος γκρίζα σύννεφα αλλά δεν έβρεχε. Ο κόσμος ετοιμαζόταν για τις δουλειές του, τα παιδιά έτρεχαν να προλάβουν το σχολικό λεωφορείο. Η τυπική κίνηση στους τεράστιους δρόμους της πόλης αυτής γέμιζε τα αυτιά των περαστικών με ήχους κορναρισμάτων. Άντρες και γυναίκες με κοστούμια και χαρτοφύλακες έτρεχαν βιαστικά, μιλώντας στο τηλέφωνο, ανέκφραστοι. Έφηβοι, είτε με ή χωρίς παρέα, κυκλοφορούσαν στους πεζόδρομους. 

''Lauren Jauregui;'' ρώτησε ένας καλοντυμένος άντρας. ''Ναι.'' ακούστηκε η φωνή της. ''Κάθισε παρακαλώ.'' πρόσταξε ο άντρας. Φαινόταν γύρω στα 40, ήταν αρκετά προσεγμένος παρόλα αυτά. ''Σε είχα φανταστεί αρκετά διαφορετική'' παραδέχτηκε. Η Λόρεν χαμογέλασε. Ο άντρας ήπιε μία γουλιά από τον καφέ του. ''Σου ήταν δύσκολο να βρεις τον δρόμο;'' ρώτησε. Η Λόρεν χαμογέλασε ευγενικά, ''Περίπου, όχι τόσο πολύ, τα κατάφερα παραδόξως.'' είπε. ''Χαίρομαι γι' αυτό.'' είπε. Είχαν συναντηθεί για να συζητήσουν για μία θέση που ίσως αποκτούσε η Λόρεν σε μία εταιρία. ''Οι γονείς σου μου είπαν πως παράλληλα σπουδάζεις, τι σπουδάζεις;'' ρώτησε. ''Είμαι σε σχολή καλών τεχνών.'' είπε η Λόρεν. ''Ζωγραφίζεις;'' ρώτησε ο άντρας. ''Ναι, κυρίως.''

''Μπορώ να σε βοηθήσω, να σου δώσω την δουλειά. Αλλά θέλω να βλέπω προσπάθεια από εσένα. Είναι ριψοκίνδυνο να προσλάβω ένα μόλις 19χρονο κορίτσι.'' είπε μετά από μεγάλη συζήτηση. Η Λόρεν κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. ''Αλλά γνωρίζω τους γονείς σου, είναι πολύ καλοί στο επάγγελμα τους. Με έχουν βοηθήσει αρκετά στο παρελθόν και θα ήταν λάθος μου να σε απορρίψω. Οπότε, ξεκινάς από αύριο;'' ολοκλήρωσε ο άντρας. Ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στα  χείλη της κοπέλας ''Φυσικά, κύριε-'' πήγε να μιλήσει η Λόρεν αλλά την διέκοψε. ''Marc, να με φωνάζεις Marc'' είπε και της χαμογέλασε πίσω. 

Η Λόρεν ήταν αρκετά ευτυχισμένη. Ζούσε ήδη έναν χρόνο στο Λονδίνο αλλά οι μόνοι έξοδοι της ήταν από το διαμέρισμα της προς την σχολή και πίσω. Δεν είχε γνωρίσει πολλά άτομα και είχε ελάχιστες παρέες με τις οποίες δεν έβγαινε συχνά. Η ερωτική της ζωή δεν αποτελούταν από τίποτα σοβαρό, έκανε φάσεις για μερικά διαστήματα με διάφορα άτομα αλλά ποτέ δεν κατάφερε να δεθεί συναισθηματικά. Κρατούσε επαφή με μερικούς από τους παλιούς φίλους της μέσω ίντερνετ. Μετά από τόσο καιρό, οι γονείς της την βοήθησαν να βρει δουλειά σε μία εταιρία ενός επαγγελματικού φίλου τους. Η Λόρεν θα βοηθούσε στον τομέα της διαφήμισης και της προώθησης των προϊόντων της εταιρίας και θα είχε μία αρκετά καλή ανταμοιβή.

Επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο της, χτύπησε πάνω σε κάτι και ξαφνικά ένιωσε ένα καυτό υγρό να απλώνεται στην περιοχή του στήθους της. ''Γαμώτο.'' είπε και κοίταξε την μπλούζα της μουσκεμένη από καφέ. Όταν γύρισε αντίκρισε μία ξανθιά κοπέλα με γαλανά μάτια. ''Συγγνώμη, δεν πρόσεχα που πήγαινα πάνω στην βιασύνη μου, άσε με να βοηθήσω.'' απολογήθηκε ανήσυχη. ''Δεν πειράζει'' είπε η Λόρεν αν και ήταν σχεδόν ταραγμένη. ''Έχω μία μπλούζα στο αυτοκίνητο, μπορείς να αλλάξεις.'' πρότεινε η ξανθιά κοπέλα θέλοντας να βοηθήσει. Η Λόρεν φυσικά αρνήθηκε, δεν χρειαζόταν να γίνει τόσο θέμα, αν και σκόπευε να βγει μετά από το ραντεβού με το αφεντικό της, μπορούσε να γυρίσει σπίτι και να αλλάξει εκεί. ''Σε παρακαλώ.'' είπε η κοπέλα και η Λόρεν σκέφτηκε πως θα ήταν αγένεια να αρνηθεί μετά από τόση προσπάθεια. Την ακολούθησε και βρέθηκε σε ένα ερημικό πάρκινγκ. ''Μωρό μου, μπορείς να μου δώσεις την μπλούζα από το πίσω κάθισμα;'' είπε η κοπέλα σε όποιον και αν καθόταν στην θέση του συνοδηγού. Η Λόρεν δεν μπορούσε να δει σε ποιον μιλούσε η γαλανομάτα αλλά ανυπομονούσε να τελειώσει ώστε να φύγει. Η πόρτα του συνοδηγού άνοιξε αργά. Η Λόρεν κοίταξε με περιέργεια την κοπέλα που έβγαινε από το αυτοκίνητο. Τα πόδια της λύγισαν και δεν πίστευε στα μάτια της. Τα βλέμματα των δύο κοριτσιών σύντομα ενώθηκαν. Η ξανθιά κοπέλα κατάλαβε την αμηχανία και αποφάσισε να μιλήσει για να την σπάσει. ''Γνωρίζεστε;'' ρώτησε. Τα μάτια της κατευθείαν κοίταξαν αλλού. Η άλλη κοπέλα αρνήθηκε. ''Καμίλα, χάρηκα'' είπε και πρόσφερε το χέρι της στην Λόρεν. Περίεργα συναισθήματα γέμισαν την Λόρεν. ''Πρέπει να φύγω.'' είπε βιαστικά. ''Μα δεν άλλαξες ακόμα.'' μίλησε η ξανθιά κοπέλα. ''Μόλις θυμήθηκα πως έχω κάτι σημαντικό να κάνω. Σε ευχαριστώ παρόλα αυτά. Καλή συνέχεια.'' είπε η Λόρεν και δεν άκουσε τίποτα από όσα είπε στην συνέχεια η καταπιεστική χαρούμενη κοπέλα. Σε κλάσματα δευτερολέπτων είχε εξαφανιστεί από το πάρκινγκ και βρέθηκε απέναντι από το αυτοκίνητο της. Ξεκίνησε μέσα στη βιασύνη να αναζητά τα κλειδιά της. Ήταν συναισθηματικά φορτισμένη. Μπήκε επιτέλους στο αυτοκίνητο της και για ένα λεπτό σταμάτησε. Προσπάθησε να συνειδητοποιήσει τι μόλις συνέβη. Βρέθηκε απέναντι στον πρώτο της έρωτα, σε έναν από τους ανθρώπους που την έσπασαν. Το να την βρει σε ένα μέρος, τόσο μακριά από εκεί που την έχασε ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενε. Γρήγορα έγραψε στον Χάρι, ήταν το πρώτο άτομο που έπρεπε να μάθει το τρελό πράγμα που συνέβη.

Ενώ τόσο καιρό η Λόρεν θεωρούσε την Καμίλα παρελθόν, δεν την σκεφτόταν ούτε την αναζητούσε πια, βρέθηκαν η μία απέναντι στην άλλη, 2 χρόνια μετά. 2 χρόνια αφού βίαια έφυγε από την ζωή της, 2 επώδυνα χρόνια που ποτέ δεν θα ξεχάσει η Λόρεν. Αρκετός χρόνος να γεμίσει απάθεια και μίσος. Την είχε σκοτώσει μέσα της και ποτέ δεν περίμενε πως θα βρεθεί απέναντι της. Μετά από αυτό, αισθανόταν χαμένη ξανά και όλα τα συναισθήματα επέστρεψαν. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν το ''πως;''.