BLUE

20

Η Λόρεν γύρισε στο διαμέρισμα της, άφησε τα κλειδιά της στον πάγκο της κουζίνας και έβγαλε το σακάκι της αφήνοντας το πάνω στην καρέκλα. Προχώρησε προς ένα ντουλάπι και αφού το άνοιξε έβγαλε από μέσα ένα μπουκάλι ουίσκι. Γέμισε ένα ποτήρι στον εαυτό της. Σηκώνοντας το ποτήρι, πέρασε το άλλο της χέρι ανάμεσα από τα μαύρα μαλλιά της. Άφησε έναν αναστεναγμό και περπάτησε μέχρι το μεγάλο παράθυρο της. Κοίταξε την θέα και ήπιε μια γουλιά από το ποτό της. Όταν το τελείωσε, σήκωσε το κινητό της και έψαξε το όνομα της Καμίλα στο ίντερνετ. Βρήκε πολλές πληροφορίες για την πρόσφατη ζωή της. Λεπτά μετά συνειδητοποίησε πως όλο αυτό που κάνει είναι αρκετά παιδιάστικο, οπότε έκλεισε το τηλέφωνο και ετοιμάστηκε για ύπνο. Σύντομα αποκοιμήθηκε γνωρίζοντας πως αύριο πρέπει να παρευρεθεί στην νέα δουλειά της.

Το επόμενο πρωί, ντύθηκε προσεγμένα, φτιάχτηκε και ξεκίνησε τον δρόμο της για την δουλειά. Ήταν μια ζεστή μέρα, βέβαια η ζεστή μέρα του Λονδίνου διέφερε πολύ από αυτές τις καυτές μέρες του τόπου της. Για να την βγάλεις αυτή την ζεστή μέρα σίγουρα χρειαζόσουν μια ζεστή ζακέτα διαφορετικά θα πέθαινες από το κρύο.

Φτάνοντας στο μεγάλο κτήριο της εταιρίας η Λόρεν δήλωσε μερικά στοιχεία της και μαζί με μία νεαρή υπάλληλο ανέβαιναν στον όροφο στον οποίο βρισκόταν το γραφείο της Λόρεν. Ο ήχος των τακουνιών της υπαλλήλου στο ξύλινο πάτωμα έκανε την Λόρεν περισσότερο αγχωμένη. «Φαίνεσαι παρά πολύ μικρή για να έχεις κερδίσει μία τέτοια θέση σε μία τεράστια εταιρία σαν αυτήν. Πόσο είσαι;» ρώτησε η κοπέλα όσο οι 2 τους βρίσκονταν στο ασανσέρ του κτηρίου. Η Λόρεν απάντησε τυπικά και παραδέχτηκε πως είναι μόνο 19 ετών. Η κοπέλα άνοιξε τα μάτια της ξαφνιασμένη. «Είσαι όντως υπερβολικά μικρή.» είπε. Η Λόρεν γέλασε, «και εσύ δεν φαίνεσαι ιδιαίτερα μεγάλη.» της είπε. Η κοπέλα ανταπέδωσε το χαμόγελο, «είμαι 27 ετών, επομένως έχω κάθε δίκαιο να σε αποκαλώ μικρό.» είπε και η Λόρεν γέλασε ξανά. Όταν έφτασαν στον όροφο του γραφείου της η κοπέλα μίλησε αμέσως, «εδώ είσαι.». Κοίταξε αμήχανα την Λόρεν και ξαναμίλησε, «Να βγούμε έξω καμία φορά, φαίνεσαι πολύ ενδιαφέρουσα» είπε και η Λόρεν κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Η κοπέλα επέστρεψε στο ασανσέρ ώστε να κατέβει στη θέση της. Καθώς οι πόρτες έκλειναν η Λόρεν έβαλε βιαστικά το χέρι της ανάμεσα τους ώστε να ξανα-ανοίξουν. Η κοπέλα την κοίταξε με περιέργεια. «Δεν κράτησα το όνομα σου.» είπε η Λόρεν και χαμογέλασε με το πιο γοητευτικό χαμόγελο που έχει υπάρξει. «Μάντισον.» είπε η κοπέλα και χαμογέλασε με ντροπή. «Μάντισον.» επανέλαβε η Λόρεν χαμογελώντας. Οι πόρτες έκλεισαν και με αυτό η Λόρεν έκανε μόνη τον δρόμο της προς το νέο της γραφείο.
Χτύπησε την πόρτα και προχώρησε μέσα. Εκεί αντίκρισε 2 ακόμα κοπέλες, της χαμογέλασαν ευγενικά και η μία σηκώθηκε από το γραφείο της. ''Είσαι η Λόρεν, σωστά;'' ρώτησε και η Λόρεν κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. ''Είμαι η Άλλυ, από εδώ η Νορμάνι. Θα δουλεύουμε μαζί από σήμερα.'' είπε η κοπέλα και η Λόρεν της έδωσε το χέρι της. ''Χάρηκα για την γνωριμία.''
Μετά από μερικές ώρες συζήτησης και γνωριμίας, το αφεντικό τους προχώρησε μέσα. ''Κορίτσια, βλέπω πως γνωριστήκατε ήδη.'' είπε και αυτές γέλασαν. Τους βοήθησε να προσαρμόσουν την νέα τους συνάδελφο στον εργασιακό της χώρο. Της εξήγησαν μερικούς κανόνες και ύστερα την άφησαν να ξεκινήσει.