BLUE

16

Οι μήνες περνούσαν και φτάσαμε σχεδόν στην εποχή που όλα ανθίζουν και όλα βρίσκονται στην ακμή τους. Επίσης, έμειναν 3 μήνες περίπου για το καλοκαιρινό κλείσιμο των σχολείων και ανυπομονούσα τρομερά να φτάσει. Η σχέση μου με την Καμίλα παρέμεινε δυνατή στο πέρασμα του χρόνου και ξεκίνησα να δένομαι απίστευτα με εκείνη που δεν μπορούσα πλέον να με φανταστώ χωρίς εκείνη.
Κάθε μέρα περνούσε με τον ίδιο τρόπο και φυσικά περνούσε τόσο γρήγορα που δε μπορούσες ο ίδιος να το συνειδητοποιήσεις. Το σχολείο έγινε σιγά σιγά ένα από τα αγαπημένα μου μέρη εφόσον εκεί έβλεπα την κοπέλα που αγαπάω να υπάρχει, χωρίς απαραίτητα να την έχω στην διάθεση μου. Την παρατηρούσα να χαμογελάει, να μιλάει και η αγαπημένη μου φάση στην οποία την έβρισκα ήταν να τρώει. Η σχέση της με το φαγητό αναμφίβολα ήταν πιο σπουδαία, ενδιαφέρουσα και σημαντική από την σχέση της μαζί μου. Το κορίτσι αυτό αγαπάει το φαγητό με όλη της την ψυχή και η τραγική ειρωνία είναι ότι δεν παίρνει κιλό πάνω της. Καταφέραμε να βγούμε μερικά ραντεβού αλλά προφανώς έπρεπε να φερθούμε ως φίλες και όχι ως ζευγάρι. Παρόλα αυτά ήταν αδύνατο να κρύψω τον έρωτα μου και το πάθος μου για εκείνη διότι γινόταν αντανάκλαση στο βλέμμα μου κάθε στιγμή που την αντίκριζα. Κλέβαμε μερικές φορές χρόνο από τα μαθήματα για να κρυφτούμε σε μία τάξη και να περάσουμε ώρα μαζί αλλά τίποτα πέρα από το μέτρο. Δεν χρειαζόταν ούτε εκείνη αλλά ούτε και εγώ να χάσουμε ώρα από τα μαθήματα μας διότι είτε θα το μάθαιναν οι γονείς μας, είτε θα περνούσε απαρατήρητο και θα μέναμε πίσω στην ύλη που πρέπει να συμπληρώσουμε ούτως ή άλλως και οι δύο ως άριστες μαθήτριες.
Υπήρχαν αρκετές υποψίες για εμάς όχι μόνο από συμμαθητές και αγνώστους αλλά και από οικογενειακά πρόσωπα, όπως τον πατέρα μου. Δεν μπορούσε σίγουρα να αποδεχτεί πως η κόρη του είναι ερωτευμένη με την κόρη κάποιου άλλου. Κάθε φορά που η Καμίλα βρισκόταν σπίτι μας, λοιπόν, δεν προσπαθούσε καθόλου να γίνει διακριτικός και την κοίταζε περίεργα και κάθε φορά που η πόρτα του δωματίου έκλεινε έβρισκε τρόπους να μας διακόψει και γενικότερα να μην μας αφήσει μόνες μας. Προσπαθούσαμε και οι δύο μας να αποφεύγουμε κάθε φήμη και να μην αφήσουμε τίποτα να μας επηρεάσει. Ήξερα πως το μόνο που χρειάζομαι είναι εκείνη. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο στον κόσμο.

Βρισκόμασταν σε ένα πάρκο το οποίο ήταν τοποθετημένο σε ένα από τα ψηλότερα μέρη της πόλης. Μπορούσες να δεις ξεκάθαρα κάθε σημείο της από εκεί πάνω. Ήταν σχεδόν βράδυ και ο ουρανός ξεκίνησε να αποκτά εκείνο το ροζ χρώμα που παίρνει όταν ο ήλιος αποχωρεί και το φεγγάρι σιγά- σιγά λαμβάνει την θέση του στην νύχτα. Είχε ξαπλώσει το κεφάλι της στα πόδια μου και άρχισα να χαϊδεύω απαλά τα καστανά μαλλιά της. Κοιτούσε τον ουρανό και φαινόταν χαμένη στις σκέψεις της. "Τι σκέφτεσαι;" την ρώτησα με σιγανή φωνή. Κούνησε το κεφάλι της και το γύρισε μερικές μοίρες ώσπου με αντίκρισε. "Είμαι ευτυχισμένη εδώ, μαζί σου." είπε και συνέχισε να με κοιτάζει. Χαμογέλασα και προσπάθησα να απαντήσω όσο πιο σύντομα μπορούσα. "Το ξέρω, και εγώ το ίδιο." ήταν το μόνο που κατάφερα να πω. Δεν κράτησε πολύ και σηκώθηκε ελάχιστα μένοντας στα γόνατα της. Έβαλε τρυφερά το χέρι της στον λαιμό μου και ξεκίνησε να τον χαϊδεύει. Τα βλέμματα μας ενώθηκαν μεταξύ τους και σύντομα το ίδιο έκαναν και τα χείλη μας. Αισθάνθηκα την γεύση της και χρειαζόμουν παραπάνω από αυτή. Τα δικά μου χέρια βρέθηκαν στην μέση της και φρόντισαν να την φέρουν πιο κοντά στο σώμα μου. Το φιλί κατέληξε περισσότερο παθιασμένο και γνώριζα πως εάν ξεκινούσαμε τώρα, δεν θα μπορούσα να το αφήσω εδώ. Άρχισε να φιλάει τον λαιμό μου και ενστικτωδώς σήκωσα το κεφάλι μου προς τα πάνω. Άφησα έναν μικρό αναστεναγμό να αποχωρήσει από τα χείλη μου. "Καμίλα..", είπα το όνομα της. "Ναι;" ρώτησε συνεχίζοντας να φιλάει τον λαιμό μου και το στήθος μου. "Σταμάτα." είπα σιγανά και έκανε πίσω, με κοίταξε ανήσυχη στα μάτια. Την φίλησα στο μέτωπο και της χάιδεψα το πίσω μέρος του κεφαλιού της. "Ξέρεις τι επιρροή έχουν όσα κάνεις πάνω μου." της είπα και ένωσα το μέτωπο μου με το δικό της. Ένα πονηρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της. "Μου έχεις λείψει όμως." είπε και δάγκωσε το κάτω χείλος της. Την φίλησα ξανά και χαμογέλασα, γνώριζα πως όντως είχαμε καιρό να κάνουμε κάτι παραπάνω από τα συνηθισμένα, πέρα από φιλιά και αγκαλιές αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να επιχειρήσουμε κάτι τέτοιο σε εξωτερικό χώρο. Έκανε πίσω και κάθισε δίπλα μου, έψαξε την τσάντα της και έβγαλε ένα μπουκάλι με νερό. Χαμογέλασα με τους μορφασμούς που έκανε. "Είναι πανέμορφα εδώ πάνω" είπα γεμάτη ειλικρίνεια, έγνεψε το κεφάλι της καταφατικά. "Πάντα λάτρευα μέρη τα οποία σου επέτρεπαν να δεις μία πόλη από διαφορετική εκδοχή. Από εδώ πάνω φαίνονται όλα όμορφα." είπε και βρήκα γοητευτικό τον τρόπο που το κορίτσι αυτό σκέφτεται. "Εσύ είσαι το ίδιο όμορφη από κάθε εκδοχή" είπα και την κοίταξα. Τα μάγουλα της απέκτησαν μία κόκκινη απόχρωση και χαμογέλασε. "Δεν είμαι όμορφη. Αλλά σε ευχαριστώ." είπε και κοίταξε αμήχανα αλλού. Ξαφνιάστηκα από το σχόλιο της και γρήγορα έπιασα τα χέρια της. "Κοίταξε με." της είπα και με κοίταξε αμέσως. "Είσαι η πιο όμορφη κοπέλα που γνωρίζω, και μην αμφισβητείς ποτέ την ομορφιά σου. Είσαι το ίδιο όμορφη εξωτερικά όσο και εσωτερικά και αυτό το αποκαλώ μαγεία." παραδέχτηκα. "Είσαι το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί." είπε κάνοντας μία παύση. "Τι έκανα για να σε αξίζω;" ρώτησε και την φίλησα μη θέλοντας να ακούσω άλλα λόγια υποβάθμισης προς τον εαυτό της από εκείνη. "Σε αγαπάω." της είπα μέσα από την καρδιά μου και μου χάρισε ένα μεγάλο χαμόγελο. Τα μάτια της είχαν σχεδόν βουρκώσει. "Και εγώ σε αγαπάω." είπε και με φίλησε πίσω. Με τον τρόπο αυτό, περάσαμε τον υπόλοιπο μας χρόνο  την μέρα εκείνη. Το μόνο που είχε σημασία ήταν εμείς.