BLUE

13

Lauren's POV

Η σημερινή μέρα ήταν μία από τις πιο κρύες που είχαν έρθει το έτος αυτό. Σηκώθηκα τρέμοντας και μόλις συνειδητοποίησα πως το κρύο ήταν αφόρητο, τύλιξα γύρω μου την κουβέρτα μου και κυκλοφορούσα έτσι μέχρι να βρω ρούχα για το σχολείο.
Έφαγα λίγο από το πρωινό και αποφάσισα να φύγω για το σχολείο. Φόρεσα το ζεστό μπουφάν μου και ένα σκούφο γύρω από το κεφάλι μου. Η ανάσα μου φαίνονταν στο παγωμένο αέρα.
Έφτασα στο σχολείο και για κάποιο παράξενο λόγο το βρήκα κλειστό. Άνοιξα το τηλέφωνο μου να καλέσω κάποιον που να γνωρίζει τον λόγο ώσπου με πρόλαβε μια γνώριμη φωνή. "Είναι κλειστό σήμερα.". Γύρισα και αντιμετώπισα την Καμίλα να είναι ντυμένη σαν κρεμμύδι και χαμογέλασα στο πόσο αξιολάτρευτη φαινόταν. "Γιατί;" ρώτησα συνεχίζοντας την συζήτηση. "Έχουν αποκλειστεί μερικοί καθηγητές και μαθητές σε δρόμους που έχει στρώσει αρκετό χιόνι." είπε και την κοίταξα ξαφνιασμένη, "και εγώ τώρα το έμαθα." συνέχισε και κούνησα το κεφάλι μου. "Θα πας σπίτι;" με ρώτησε. Σκέφτηκα για λίγο. "Έχεις καλύτερη πρόταση;" ρώτησα και χαμογέλασε. "Πάμε μια βόλτα." πρότεινε και δέχτηκα αμέσως. Αφού περπατήσαμε και μιλήσαμε για διάφορα θέματα, φτάσαμε έξω από ένα μεγάλο σπίτι και η Καμίλα προχώρησε προς την πόρτα. Εγώ έμεινα έξω από την αυλή. Γύρισε και με κοίταξε. "Έρχεσαι;" ρώτησε και αμήχανα την ακολούθησα. Το σπίτι ήταν ζεστό. Το χέρι της Καμίλα έπιασε το δικό μου και με τράβηξε στο δωμάτιο της. Ήταν αρκετά τακτοποιημένο σε σχέση με το δικό μου. Παρατήρησα μία κιθάρα σε μία γωνία. Στεκόμουν αμήχανα μη γνωρίζοντας τι να πω. Με πλησίασε και άφησε ένα σύντομο φιλί στο μέτωπο μου. Αφού μοιραστήκαμε μερικές στιγμές παρατηρήσαμε από το παράθυρο της πως έξω χιόνιζε αρκετά δυνατά.
"Έχω μία ιδέα." είπε και εγώ την κοίταξα με σοβαρό ύφος. "Να ανησυχώ;" ρώτησα. Μου χαμογέλασε και με τράβηξε ξανά από το χέρι. Ανεβήκαμε μερικές σκάλες που οδηγούσαν υποθέτω στον επόμενο όροφο. Ανοίγοντας όμως την πόρτα βρεθήκαμε στην ταράτσα. Το χιόνι ακουμπούσε το δέρμα μου και οι περισσότερες επιφάνειες των ορόφων της γειτονιάς ήταν ελαφρώς χιονισμένες. Η Καμίλα απέκτησε ένα τεράστιο χαμόγελο. "Είναι πανέμορφα." είπε και με αγκάλιασε, ενώνοντας το μέτωπο της με το δικό μου. Χαμογέλασα. "Εσύ είσαι πανέμορφη." είπα εντελώς αυθόρμητα. Τα μάτια της απέκτησαν φως και σύντομα τα χείλη της ακούμπησαν τρυφερά τα δικά μου. Την φίλησα πίσω. Παρόλα αυτά, μη φορώντας τα ζεστά ρούχα μας, κατεβήκαμε πάλι κάτω και μείναμε στις βολικές αγκαλιές.

Μέρες μετά, το σχολείο ξεκίνησε να λειτουργεί φυσιολογικά. Όλα ήταν όπως πριν και προφανώς το κρύο παρέμεινε εκεί, αν και η πρόσβαση στους δρόμους ήταν πλέον πιο προσιτή και εύκολη. Κάνοντας ένα τσιγάρο έξω από το σχολείο, αφοσιώθηκα σε κάτι σημειώσεις από το προηγούμενο μάθημα ιστορίας μου. Μου άρεσε αρκετά η ιστόρια, οφείλω να πω. Πάντα έβρισκα ομορφιά και ενδιαφέρον σε αυτά τα θέματα. Ίσως ακόμα και στο μέλλον να μπορούσα να αναλάβω κάποια σπουδή που αφορά την αρχαιολογία. Έσβησα το τσιγάρο και το πέταξα στο πιο κοντινό κάδο. Στην απέναντι άκρη του προαυλίου είδα την Καμίλα να έχει συζήτηση με μερικές φίλες της, τα μάτια της ήταν καρφωμένα πάνω μου και χαμογέλαγε. Της χαμογέλασα πίσω και συνέχισα τον δρόμο μου στο σχολικό κτήριο. Ο Χάρι πέρασε από μπροστά μου μιλώντας με μία κοπέλα την οποία δεν γνώριζα. Με κοίταξε με ένα βλέμμα που φώναζε ότι προσπαθεί να κάνει κατάσταση στον εαυτό του και σε καμία περίπτωση να μην το χαλάσω. Γέλασα και συνέχισα στο ντουλάπι μου. Ανοίγοντας το βρήκα ένα μπλε τριαντάφυλλο κολλημένο στην μέσα πλευρά. Διακριτικά άνοιξα το σημείωμα που κρεμόταν από αυτό και το διάβασα. «Και εσύ θα έπρεπε να είσαι πιο προσεχτική όταν ανοίγεις το ντουλάπι σου. ΥΓ κάποιος μπορεί να παρακολουθεί.». Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα παρά να γελάσω. Η κοπέλα αυτή ήταν απίστευτη. Και τέτοιες μικρές πράξεις, τέτοια χαριτωμένα λόγια και πράγματα με οδηγούσαν στο να την ερωτεύομαι όλο και περισσότερο. Έκλεισα το ντουλάπι μου και ξεκίνησα να φεύγω μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ξέχασα να πάρω τα βιβλία μου λόγω του ενθουσιασμού και της ευτυχίας.
Το μάθημα είχε τελείωσει σύντομα και όλοι πηγαίναμε σπίτι. Η Καμίλα από το πουθένα μου άρπαξε το χέρι και με τράβηξε κοντά της. "Έχεις κάτι σήμερα;" ρώτησε και σκέφτηκα για λίγο."Όχι, γιατί;" ρώτησα. "Σκεφτόμουν μήπως θα ήθελες να βγούμε ραντεβού;". Μόλις το είπε έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Την κοίταξα και χαμογέλασα. "Ραντεβού;" ρώτησα και έγνεψε καταφατικά. "Κάπου μακριά από εδώ, θα κοιμηθούμε σπίτι μου, οι γονείς μου λείπουν." Συνέχισε και φαινόταν σαν να τα είχε όλα κανονισμένα εξ αρχής. "Εντάξει." είπα και απέκτησε το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού. "Άρα αυτό σημαίνει ναι;" ρώτησε και με αγκάλιασε. "Ναι, τώρα σκάσε γιατί θα ντραπώ και όταν ντρέπομαι γίνομαι κόκκινη." Είπα και γελάσαμε μαζί. "Θα ήθελα να το δω αυτό, μωρό μου" είπε και μου φίλησε το μάγουλο. "Θα σου στείλω μόλις γυρίσω λεπτομέρειες. Πρόσεχε" μου είπε και σύντομα έφυγε. Έτσι, τελείωσε η σχολική μέρα και παραμόνευε ένα ενδιαφέρον Σαββατοκύριακο.

-
Παιδιά, ξέρω πως αργώ αρκετά να ενημερώνω την ιστορία κτλ αλλά ειλικρινά αυτή η φάση τώρα είναι πολύ δύσκολη και λόγω του σχολείου αλλά και προσωπικών θεμάτων, τα οποία προσωπικά θέματα επηρεάζουν και κάπως το περιεχόμενο της ιστορίας λόγω του τρόπου σκέψης μου. Θέλω να δείξετε κατανόηση και να ζητήσω ειλικρινά συγγνώμη που αργώ τόσο διότι είναι μία ιστορία που έχει πάρει όντως απήχηση και με ενδιαφέρει και δεν επιθυμώ να την παραμελώ. Ευχαριστώ πολύ που συνεχίζετε και δείχνετε ενδιαφέρον για αυτή!