BLUE

22

Το φως της ημέρας χτύπησε το πρόσωπο της Καμίλα απότομα και την έκανε να ξυπνήσει. Τρίβοντας τα μάτια της, κοίταξε την ώρα. Αναστέναξε, αγκάλιασε σφιχτά το μαξιλάρι της και μπήκε κάτω από την κουβέρτα. Οι αναμνήσεις από το χθεσινό βράδυ γέμισαν το κεφάλι της. Πόσο κοντά ήταν με την κοπέλα που κάποτε είχε ερωτευτεί. Η μυρωδιά της, το δέρμα της. Τα πράσινα μάτια που την ακουμπούσαν όσο τίποτε άλλο. Όσο και εάν προσπαθούσε να διώξει τις σκέψεις αυτές, εκείνες επίμονα επανέρχονταν πίσω στο νου της. 

Ντύθηκε σύντομα και έψαξε τον φορτιστή της. Αναστατώθηκε αφού συνειδητοποίησε ότι δεν είναι πουθενά. Σύντομα όμως θυμήθηκε ότι τον είχε ξεχάσει στο σπίτι της κοπέλας της η οποία τώρα θα είχε φύγει ήδη για την δουλειά της. Αν και συνήθως δούλευε αργότερα, σήμερα είχε πει στην Καμίλα πως είχε έξτρα δουλειά και δε θα είχε χρόνο για εκείνη. Παρόλα αυτά η Καμίλα ήξερε πως δεν υπήρχε πρόβλημα να περάσει εφόσον είχε τα κλειδιά για το διαμέρισμα της και είχε ξανά έρθει αρκετές φορές χωρίς κάποια πρόσκληση. Μπήκε στο αυτοκίνητο της και κατευθυνόταν προς το σπίτι της κοπέλας της. Θα έπαιρνε τον φορτιστή και θα έφευγε. Φτάνοντας , βρήκε το αμάξι της παρκαρισμένο απέξω. Της φάνηκε πολύ περίεργο αλλά υπέθεσε πως απλά θα καθυστέρησε να ξυπνήσει ή θα προέκυψε κάτι και θα έμεινε σπίτι. Χάρηκε που τουλάχιστον θα προλάβαινε να την καλημερίσει και να την δει για λίγο. Μπαίνοντας στο διαμέρισμα, βρήκε ρούχα σκορπισμένα στο πάτωμα. Προσπάθησε να περπατήσει μέσα στο χάλι και φτάνοντας έξω από το δωμάτιο της κοπέλας της, άκουσε ήχους που δεν περίμενε να ακούσει. Η καρδιά της ξεκίνησε να χτυπάει τόσο δυνατά που ένιωθε βάρος στο στήθος της και απέκτησε έναν κόμπο στο στομάχι από το άγχος. Με θάρρος αλλά και δισταγμό άνοιξε την πόρτα και αντίκρισε την κοπέλα της μαζί με μία άλλη γυναίκα κάτω από τα σεντόνια. Και οι δύο γυναίκες πετάχτηκαν απότομα και έστρεψαν το βλέμμα τους στην Καμίλα. Ένα γέλιο έφυγε από τα χείλη της. Κούνησε το κεφάλι της και έφυγε από το δωμάτιο. Φυσικά, ήταν αναμενόμενο να την ακολουθήσει η πρώην-πλέον για εκείνη κοπέλα της. ''Καμίλα περίμενε.'' φώναξε και την τράβηξε από το χέρι. Η Καμίλα γύρισε απότομα αλλά τα μάτια της δεν εστίασαν στα μάτια της άλλης κοπέλας. ''Συγγνώμη, σε παρακαλώ, δεν ήθελα να το μάθεις έτσι.'' είπε και προσπάθησε να την πάρει στα χέρια της. Η Καμίλα κουνήθηκε και έκανε ένα βήμα πίσω. ''Πόσο καιρό συμβαίνει αυτό;'' ρώτησε η Καμίλα και κατευθείαν απάντησε στον εαυτό της ''Βασικά, παράτα το, δεν θέλω να ξέρω.''. Η άλλη κοπέλα είχε σχεδόν δακρύσει και φαινόταν πως είχε μετανιώσει. Το ζήτημα ήταν πως δεν ήταν γνωστό εάν είχε μετανιώσει που ήταν άπιστη απέναντι στην σχέση της ή που πιάστηκε στα πράσα από αυτήν. ''Κοίτα, ενημέρωσε με όταν μπορείς να έρθω να πάρω μερικά από τα πράγματα μου, και θα έρθω. Καλή σου ημέρα.'' είπε η Καμίλα και γρήγορα έφυγε από το διαμέρισμα χωρίς να μπει στον κόπο να κλείσει την πόρτα από πίσω της. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε τον δρόμο της πίσω στο διαμέρισμα.
Σκεφτόταν πως λογικό θα ήταν να είχε ήδη βάλει τα κλάματα, αλλά δεν μπορούσε να κλάψει και αυτό της φαινόταν περίεργο. Πέρασε ώρες κοιτάζοντας τους τοίχους του σπιτιού της. 

Αποφάσισε να βγει για λίγο αέρα και να πάρει λίγο καφέ. Ο καφές πάντα την έκανε να αισθάνεται καλύτερα. Πήγε στην αγαπημένη της καφετέρια. Ο καιρός άρχισε να χαλάει περισσότερο. Ανοίγοντας την μεγάλη γυάλινη πόρτα προχώρησε στο αγαπημένο της μαγαζί και άφησε την μυρωδιά του φρέσκου καφέ να την χαλαρώσει. Ο καφές της έδινε την αίσθηση πως όλα είναι καλά για λίγο. Αφού παρέλαβε αυτό που είχε παραγγείλει, κάθισε σε ένα τραπέζι στην άκρη του μαγαζιού και ξεκίνησε να διαβάζει ένα βιβλίο που τύχαινε να έχει μαζί της. Ξεκίνησε να βρέχει, το παρατήρησε όταν σταμάτησε να διαβάζει για λίγο τις λέξεις του βιβλίου της και αφαιρέθηκε κοιτάζοντας έξω από τα μεγάλα παράθυρα. Από την άκρη του ματιού της, είδε αυτό που δεν ήταν απαραίτητο εκείνη τη στιγμή. Η Λόρεν άνοιξε την πόρτα και πέρασε μπροστά της η κοπέλα της. Οι δύο τους μιλούσαν όσο περίμεναν τον καφέ τους και δεν κοίταξαν δευτερόλεπτο τριγύρω. Τα μάτια της Καμίλα εστίασαν πάνω στην Λόρεν και μετά από λίγο το βλέμμα της Λόρεν βρήκε εκείνο της μικρότερης κοπέλας. Η Καμίλα της χαμογέλασε τρυφερά και η Λόρεν κατάλαβε εκείνη την στιγμή πως κάτι πάει λάθος. ''Δώσε μου ένα λεπτό'' ψιθύρισε στην κοπέλα της και περπάτησε προς το μέρος της άλλης. ''Πως είσαι; Δεν φαίνεσαι καλά'' παραδέχτηκε η Λόρεν φτάνοντας στην Καμίλα. Η Καμίλα χαμογέλασε και κοίταξε αλλού. ''Απλά μία κακή ημέρα.'' είπε και επέστρεψαν όλα στο κεφάλι της. Η πρώην κοπέλα της επάνω σε μία άγνωστη γυναίκα. Τα ψέματα. Ο τσακωμός. Όλα. Το κρύο χέρι της Λόρεν ακούμπησε τον ώμο του παλιού της έρωτα και παρά την θερμοκρασία του κατάφερε να ζεστάνει την καρδιά της Καμίλα. ''Κοίτα, με πιέζει ο χρόνος και πρέπει να φύγω. Θα ήθελα να τα ξαναπούμε όμως. Να μου μιλήσεις. Μπορείς να μου μιλήσεις για τα πάντα, το ξέρεις;'' είπε γρήγορα η πρασινομάτα και η Καμίλα έγνεψε καταφατικά το κεφάλι της. Η Λόρεν κοίταξε τριγύρω. Έβγαλε ένα στυλό από την τσέπη του παλτού της και σημείωσε κάτι στο εσωτερικό μέρος του εξωφύλλου του βιβλίου που είχε μπροστά η Καμίλα. ''Να με βρεις, σε παρακαλώ.'' είπε η Λόρεν και κάτι στην φωνή της είχε αλλάξει. Θύμιζε την έφηβη κοπέλα που νοιαζόταν αφάνταστα για εκείνη και είχε μία ζεστασιά που είχε ξεχαστεί από καιρό. Φεύγοντας από το μαγαζί την κοίταξε μία τελευταία φορά δείχνοντας ανήσυχη. Η κοπέλα που την συνόδευε έδειχνε εξίσου ενοχλημένη από την παρουσία της Καμίλα και τον 'μυστικό' διάλογο που μοιράστηκε με την κοπέλα της όσο εκείνη βρισκόταν πέρα. Η Καμίλα άνοιξε το βιβλίο της και είδε γραμμένο με μπλε ανοιχτό μελάνι έναν αριθμό τηλεφώνου και τις εξής λέξεις. ''Μην με αφήσεις να περιμένω πολύ αυτή τη φορά. -Λόρεν'' . Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της και την έκανε να ξεχάσει όσα έγιναν το πρωί αυτό. Μετά από όλο αυτό, συνέχισε να διαβάζει το βιβλίο της νιώθοντας μία γαλήνη. Τελικά ίσως η παρουσία της Λόρεν ήταν απαραίτητη.