BLUE

5

Μέρα 7η

Γυρνώντας σπίτι, δεν βρήκα κανέναν όρθιο. Οι περισσότεροι είχαν φύγει, και μερικοί είχαν γίνει λιώμα και έπαιρναν τον ύπνο τους στο πάτωμα ή σε έπιπλα. Κουβαλούσα την μικρότερη κοπέλα στα χέρια μου, ήταν αρκετά ελαφριά οπότε δεν βρήκα καμία δυσκολία. Όταν φτάσαμε στο δωμάτιο μου, την ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και κλείδωσα από πίσω μας την πόρτα. Έπρεπε να σιγουρευτώ πως εκείνη θα ήταν ασφαλής, μετά από όλα, όσο και να προσπαθούσα, τα συναισθήματα μου για εκείνη δεν ήταν κάτι το οποίο μπορούσα να κρύψω. Κάθισα στην καρέκλα του γραφείου μου και έπαιζα με κάτι μινιατούρες ατόμων. Η ιδέα του να ξαπλώσω δίπλα της πέρασε από το μυαλό μου αλλά δεν ήξερα εάν εκείνη ήταν εντάξει με αυτό. Ίσως να ήθελε ακόμα και τον χώρο της. Άνοιξα το παράθυρο και άναψα ένα τσιγάρο. Κοίταζα έξω από το παράθυρο και σκεφτόμουν όσα συνέβησαν. ''Γιατί καπνίζεις;'' άκουσα μια απαλή φωνή από μέσα. Η κοπέλα που ξάπλωνε στο κρεβάτι μου είχε μόλις ξυπνήσει και με κοίταζε. ''Με ηρεμεί.'' είπα απλά μη γνωρίζοντας όντως για ποιο λόγο ακριβώς καπνίζω. Ξάπλωσε πίσω και κοίταξε το ταβάνι. ''Πονάω.'' είπε. Έκλεισα το παράθυρο και έσβησα το τσιγάρο μου. Την πλησίασα. ''Θα έπρεπε να σκεφτόσουν τι ακολουθεί προτού πιείς τον κώλο σου.'' είπα και της χάιδεψα τα μαλλιά. Με κοίταξε στα μάτια. ''Μακάρι να ήσουν εθισμένη σε εμένα.'' είπε και με μπέρδεψε. ''Τι εννοείς;'' ρώτησα. Κοίταξε ξανά πίσω στο ταβάνι. ''Εθισμένη όπως είσαι στο κάπνισμα.'' είπε σιγανά. Κατάλαβα τώρα τι εννοούσε. Επικρατούσε μία αμήχανη σιωπή μεταξύ μας. ''Θυμάσαι τι έγινε πριν λίγο;'' ρώτησα, και κυρίως ήθελα να μάθω για το εάν θυμάται το φιλί. ''Θυμάμαι τα χείλη μου στα χείλη σου. Εάν αυτό ρωτάς.'' είπε και χαλάρωσα. ''Ναι.'' παραδέχτηκα και γέλασα. ''Θα το ξανά-έκανα εάν είχα την ευκαιρία.'' συνέχισε και τα μάγουλα μου έγιναν κόκκινα. ''Δεν παίζεις σωστά μικρή.'' είπα και γέλασα. ''Δεν ξέρεις τι χάλι είμαι. Δεν θέλεις να μπλέξεις με κάποιο κορίτσι σαν εμένα.'' είπα και εννοούσα κάθε λέξη, γνωρίζοντας πόσο ανάξια αγάπης είμαι. ''Λίγο χάος δεν έβλαψε ποτέ κανέναν'' είπε και χαμογέλασε τρυφερά κερδίζοντας ένα χαμόγελο από εμένα. ''Θα σου πρότεινα να αλλάξεις τα ρούχα αυτά, έχουν εμετό πάνω.'' της είπα αλλάζοντας θέμα και γέλασε. ''Ναι, θα το ήθελα αν ήταν εύκολο.'' είπε. Σηκώθηκα και της έδωσα μία μπλούζα μου. ''Φόρα αυτό.'' της είπα, ''Να σου ψάξω σορτσάκι-'' προσπάθησα να συνεχίσω αλλά με διέκοψε. ''Κοιμάμαι με εσώρουχο, εάν δεν σε πειράζει.'' είπε και ένιωσα έναν κόμπο στο στομάχι μου. ''Φυσικά, ό,τι σε βολεύει.'' είπα αμήχανα κλείνοντας την ντουλάπα μου. Βρήκα κάτι πρόχειρες πυτζάμες που είχα, μη νιώθοντας βολικά να κοιμηθώ μαζί της όπως συνήθως, δηλαδή ημίγυμνη. ''Μπορείς να γυρίσεις ώστε να αλλάξω;'' ρώτησα ευγενικά και εκείνη γύρισε το κεφάλι της. ''Και εάν θέλω να σε δω με εσώρουχα;'' ρώτησε. Η ερωτική ένταση μεταξύ μας γίνονταν δυνατότερη. ''Τότε θα πρέπει να κάνεις υπομονή. Γύρνα.'' χαμογέλασα και αποφάσισε να γυρίσει. Άλλαξα σύντομα και άναψα ένα μικρό φωτάκι ώστε να μην είναι τόσο σκοτεινά. ''Κοιμήσου μαζί μου.'' ζήτησε η Καμίλα και εγώ όχι μόνο μη-θέλοντας να την βγάλω στην καρέκλα, αλλά και θέλοντας να νιώθω το σώμα της κοντά στο δικό μου, την άκουσα και ξάπλωσα δίπλα της. ''Εάν πονέσεις το βράδυ ή θελήσεις εμετό, ξύπνησε με.'' της ζήτησα διότι ανησυχούσα για εκείνη και την υγεία της. Ειδικά σήμερα. Κούνησε το κεφάλι της. ''Καληνύχτα Λόρεν.'' είπε, με πλησίασε και φίλησε απαλά το μέτωπο μου. ''Καληνύχτα, Καμίλα.'' είπα και έκλεισα το φως. Σύντομα μας πήρε ο ύπνος, με το χέρι μου γύρω από την κοιλιά της. 

Ξυπνώντας πάλι το μεσημέρι, ένιωθα πως έχω χάσει την μισή μέρα ήδη. Το μόνο όμορφο πράγμα στην ζωή μου αυτή την στιγμή είναι το κορίτσι που κρατάω ακόμη στα χέρια μου, και κοιμάται. Είναι τόσο ήσυχη. Φαίνεται τόσο γαλήνια. Την θαύμασα για μερικά λεπτά μέχρι που χτύπησε η πόρτα μου. Σηκώθηκα και την άνοιξα ελάχιστα να δω ποιος είναι. Βρήκα τον Χάρι να στέκεται έξω. Βγήκα και κλείδωσα από έξω την πόρτα. ''Γιατί κλειδώθηκες το βράδυ;'' με ρώτησε. Παρατήρησα πως τα χείλη του ήταν σκισμένα και είχε μερικά σημάδια και μελανιές. ''Τι είναι αυτά;'' τον ρώτησα. ''Τσακώθηκα εχθές με κάποιον, τίποτα σπουδαίο. Εσύ γιατί κλειδώθηκες μέσα ρωτάω;'' είπε θυμωμένος. ''Δεν ήθελα να μπει κανείς το βράδυ μέσα.'' είπα ψέματα. Με κοίταξε περίεργα. ''Μήπως τυχαίνει να έχεις δει την Καμίλα πουθενά; Εξαφανίστηκε το βράδυ.'' ρώτησε. Ήμουν σίγουρη πως θα με ρωτούσε. ''Όχι, δεν την πρόσεξα.'' είπα ξανά ψέματα, αλλά δεν με ενδιέφερε μετά από την στάση του και το ηλίθιο στοίχημα του. ''Καλώς, θα μιλήσουμε. Πρέπει να πάω σπίτι.'' είπε και κοίταξε ύποπτα την πόρτα του δωματίου μου. ''Ναι, τα λέμε.'' είπα και τον συνόδεψα ως την πόρτα του σπιτιού. Παρατήρησα πως όλοι είχαν φύγει, και πως το σπίτι ήταν εντελώς πεντακάθαρο. Τον κοίταξα περίεργα. ''Καθαρίσαμε μόλις έφυγαν όλοι. Δεν ήθελα να το αφήσω πάνω σου.'' είπε ο Χάρι. ''Ευχαριστώ.'' του είπα ξαφνιασμένη από την κίνηση του. ''Τίποτα. Τα λέμε.'' είπε και με φίλησε στο μέτωπο, σχεδόν τυπικά. Κλείδωσα την πόρτα και ανέβηκα στο δωμάτιο να συναντήσω την Καμίλα. Άνοιξα την πόρτα και την είδα να κάνει εμετό στο πάτωμα. ''Γαμώτο.'' είπα και έτρεξα να την κρατήσω στα χέρια μου. Την πήγα μέχρι το μπάνιο. ''Κάνε ένα ντους, εντάξει;'' της είπα και κούνησε το κεφάλι της. Βγήκε από το μπάνιο με μια άσπρη πετσέτα γύρω από το σώμα της και τα υγρά μαλλιά της. Την κοίταξα και αφαιρέθηκα. ''Είσαι καλύτερα;'' ρώτησα. ''Ναι, υποθέτω.'' είπε και κάθισε στο κρεβάτι. ''Πρώτη φορά πίνεις;'' ρώτησα ξανά και με κοίταξε διστακτικά. ''Ναι.'' παραδέχτηκε στην τελική. ''Μην το ξανά-επιχειρήσεις. Προφανώς ο οργανισμός σου δεν αντέχει τόσα. Θα μπορούσες να είχες πάθει κάτι πολύ πιο σοβαρό από αυτό.'' είπα ανήσυχη. Με κοίταξε και τα μάτια της γούρλωσαν. Με πλησίασε και άφησε ένα τρυφερό πεταχτό φιλί στα χείλη μου. ''Σε ευχαριστώ.'' είπε. Την κοίταξα ξαφνιασμένη. ''Δεν κάνει τίποτα.'' είπα και της χαμογέλασα. Ύστερα ντύθηκε και της έφτιαξα έναν καφέ μαζί με τον δικό μου. Είχε καλέσει και σπίτι της να ενημερώσει τους δικούς της πως είναι ασφαλής και πως θα περάσει την μέρα εδώ. Ήταν το καλύτερο για εκείνη. Τουλάχιστον μέχρι να ηρεμήσει. Δεν ήθελε να ανησυχήσει τους αυστηρούς και συντηρητικούς γονείς της. 

''Νιώθω πως πρέπει να σου πω κάτι.'' είπα στην Καμίλα και ήξερα πως έπρεπε να της αναφέρω την χθεσινή συζήτηση που κρυφάκουσα. ''Πες μου.'' είπε. ''Εχθές, ο λόγος που σε πήρα από εδώ είναι επειδή έτυχε να ακούσω έναν τσακωμό, ανάμεσα στον Ζέιν και τον Χάρι. Περιληπτικά, είχαν βάλει κάποιου είδους στοίχημα με την παρέα τους για το εάν ο Ζέιν θα καταφέρει να σε ρίξει στο πάρτι.'' Τα μάτια της βούρκωσαν. ''Τους άκουσα να τσακώνονται, ο Ζέιν δεν ήθελε να το συνεχίσει αλλά ο Χάρι προσπαθούσε να τον πιέσει στο να το κάνει. Εγώ το άκουσα και σε πήρα από εδώ. Αυτός είναι ο λόγος που ουσιαστικά σε τράβηξα απότομα.''. Με το που τελείωσα με κοίταξε ξαφνιασμένη. ''Ευχαριστώ πολύ. Για όλα.'' είπε και με κοίταξε. Την φίλησα αμέσως. ''Δεν χρειάζεται. Εγώ σε ευχαριστώ.'' της χάιδεψα τα μαλλιά απαλά. Ένα βάρος είχε ήδη φύγει από πάνω μου. Ένα τεράστιο βάρος.  Ήταν περίεργο το πως όλα άλλαξαν σε μία νύχτα. Σχεδόν έχασα έναν φίλο αλλά βλέποντας την κοπέλα μπροστά μου, συνειδητοποίησα πως κέρδισα πολλά παραπάνω. Ίσως επιτέλους λίγος ήλιος να με ζέσταινε αυτό το χειμώνα. Ο ήλιος της. Ακούμπησα το μέτωπο μου στο δικό της και της χάιδεψα τα μαλλιά μια ακόμη φορά. ''Είσαι πανέμορφη.'' της είπα. Κοίταξε αλλού έχοντας κοκκινήσει. ''Ευχαριστώ, αλλά όχι.'' είπε αμήχανα. ''Για εμένα είσαι.'' της είπα και την φίλησα απαλά στο κεφάλι. Ξάπλωσε πάνω μου και περάσαμε την Κυριακή αυτή έχοντας η μία την συντροφιά της άλλης. Ήταν το μόνο που είχα ανάγκη τώρα.