BLUE

7

Προειδοποίηση: Εάν σας προκαλεί αναστάτωση η σεξουαλική βία σε τραυματικό επίπεδο, θα πρότεινα να μην διαβάσετε το σημείο με τα πλαγιά γράμματα

9η μέρα
Η χθεσινή μέρα πέρασε αργά και επώδυνα. Οι σκέψεις πάλι με σκότωναν. Σήμερα βρήκα δύσκολο το ξύπνημα και ένας αφόρητος πόνος στο κεφάλι και τον λαιμό μου εμφανίστηκε. Ήμουν ξαφνικά πολύ αδύναμη για να κάνω οποιαδήποτε κίνηση. Πρέπει να είχα αρρωστήσει, τουλάχιστον αυτό σκέφτηκα. Δεν θα πάω σχολείο σήμερα, αποφάσισα. Πήρα με το ζόρι τηλέφωνο στο γραφείο του διευθυντή και ενημέρωσα πως θα απουσιάσω, και φυσικά το αιτιολόγησα. Μου ευχήθηκε περαστικά, και έτσι αμήχανα έληξε η κλήση. Ξάπλωσα, και ξανά κοιμήθηκα αρκετά γρήγορα. Ξύπνησα αργά το απόγευμα, και για δική μου έκπληξη, είχα αρκετές αναπάντητες κλήσεις αλλά και μηνύματα από αρκετά άτομα. Οι λιγότερες ήταν από τους γονείς μου, προφανώς, αλλά αποφάσισα να καλέσω πρώτα αυτούς.
Προφανώς οι γνωστοί μου ενημερώθηκαν για την απουσία μου από το σχολείο και ανησύχησαν. Το πιο περίεργο όμως, ήταν πως η Καμίλα δεν είχε αφήσει καμία κλήση, κανένα σημάδι ενδιαφέροντος. Δεν μπήκε στον κόπο να με αναζητήσει. Αναρωτήθηκα. Θυμήθηκα πως δεν είχαμε ειδωθεί μετά το χθεσινό ξεκίνημα του σχολείου. Την πήρα μερικές φορές τηλέφωνο, αλλά μάταια. Δεν το σήκωσε καμία. Αποφάσισα να της αφήσω ένα μήνυμα. [: Ελπίζω όλα να είναι καλά, κάλεσε με όταν βρεις χρόνο.]. Πολύ φοβόμουν πως δεν θα δώσει καμία σημασία στο μήνυμα μου, όπως και έκανε. Αναρωτιόμουν τι έκανα λάθος. Ξαφνικά, με έπιασε μια απότομη και δυνατή ζαλάδα. Έπεσα στα γόνατα, και αυτόματα άνοιξα το στόμα μου, κάνοντας εμετό. Ήταν αρκετά επώδυνο, με αποτέλεσμα να δακρύσω. "Γαμώτο." κατάφερα με το ζόρι να πω. Σηκώθηκα κρατώντας με το ένα μου χέρι την μέση μου. Καθώς καθάριζα το χάλι που έκανα, χτύπησε το τηλέφωνο μου. Η Καμίλα μου έστειλε μήνυμα. [: Είσαι σίγουρη πως θες να σε καλέσω; Εννοώ, μπορεί να διαβάσει κανείς τις κλήσεις σου. Δεν θα ήθελες να μάθουν για εμάς. Έτσι δεν είναι;]. Ένας κόμπος έσφιξε δυνατά το στομάχι μου, σαν να μην ήταν αρκετός ο φυσικός πόνος που ένιωθα ήδη. Κατάλαβα, κατάλαβα περί τίνος πρόκειται όλη αυτή η σιωπή. Διάβασε το βλέμμα μου εκείνο το πρωί, κατάλαβε πως προτιμώ να κρύβομαι παρά να εκδηλώνω δημόσια τα συναισθήματα μου για εκείνη. Πέταξα το κινητό μου στον τοίχο. Δεν απάντησα καν στο μήνυμα της. Προσπάθησα να φτιάξω στον εαυτό μου μια ζεστή σούπα, μέχρι που χτύπησε το κουδούνι. Βιάστηκα να ανοίξω, ήλπιζα να ήταν η Καμίλα. Κοιτάζοντας από το ματάκι, για κακή μου τύχη ήταν ο Χάρι. Άνοιξα την πόρτα διστακτικά. "Τι θέλεις;" ρώτησα ψυχρά. Έσπρωξε την πόρτα και με πίεσε επάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Τον έσπρωξα πίσω αλλά ήμουν αρκετά αδύναμη εκείνη την στιγμή. Τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά μου και εγώ τράβηξα γρήγορα το κεφάλι μου πίσω. Φώναξα, ίσως κάποιος να άκουγε. Έβαλε το χέρι του στο στόμα μου. "Βούλωσε το" πρόσταξε και εγώ συνέχισα να αντιστέκομαι όσο δύσκολο και αν ήταν. Τον παρατήρησα να κατεβάζει το φερμουάρ του και ήξερα ακριβώς τι θα συμβεί. Δάκρυσα και ένιωσα μία καινούργια διάθεση για εμετό. Κατέβασε την φόρμα μου. Σταμάτησε για λίγο. Με κοίταξε. "Ξέρω πως το θέλεις." είπε. "Σταμάτα να κλαις, με αποσπάς." συνέχισε και κοίταξε αλλού. Πάνω που ετοιμάστηκα για να αρχίσει, ένιωσα το βάρος του να φεύγει από το σώμα μου. Κοίταξα και είδα την Καμίλα να στέκεται επάνω του και να χτυπάει το σχεδόν αναίσθητο ματωμένο κεφάλι του. Την τράβηξα πίσω και με έσπρωξε αναγκάζοντας με να χτυπήσω στο τραπέζι. Καταλαβαίνοντας πως με πόνεσε γύρισε και κε κοίταξε. "Συγγνώμη, είσαι καλά; Σε ακούμπησε παραπάνω;" ρώτησε και κατάλαβα απευθείας τι εννοούσε με την λέξη παραπάνω. Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου. "Εγώ φταίω." είπε και έπεσε στα χέρια μου. Ένιωθα το σώμα της να αποκτάει ελαφρούς σπασμούς και την κράτησα δυνατά, με όση δύναμη μου είχε απομείνει. "Είμαι εντάξει." είπα για να την ηρεμήσω· ακόμα και εάν δεν ήμουν εντάξει. Ο Χάρι ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα της κουζίνας. "Δεν τον σκότωσα, πες μου πως δεν τον σκότωσα."ρώτησε αγχωμένη. "Όχι, θα συνέλθει." την βεβαίωσα. Με κοίταξε ανασφαλής. Κοίταξε τα γυμνά μου πόδια. Έβγαλε το πουκάμισο που φορούσε και το τύλιξε γύρω από την μέση μου. "Ανέβα πάνω να αλλάξεις." μου είπε. "Δεν σε αφήνω μόνη μαζί του." της είπα απολύτως βέβαιη. Χάιδεψε το πρόσωπο μου απαλά. Παρατήρησε μερικά σημάδια από τα χέρια του Χάρι. Με φίλησε ζεστά. "Πήγαινε, θα έρθω σε λίγο." επέμεινε. Έκανα ότι μου είπε με την ελπίδα πως θα ξαναγυρίσει αβλαβής. Είναι παράξενο πως αισθάνθηκα πλήρως ασφαλής με την παρουσία της μικρότερης κοπέλας. Φόρεσα κάτι πρόχειρο και την περίμενα αγχωμένη μέχρι να ανέβει. Την εμπιστευόμουν, θα ερχόταν. Σήκωσα το κινητό μου από το πάτωμα που το είχα ρίξει προηγουμένως, είδα πως μου είχε αφήσει μερικά μηνύματα.
[: Συγγνώμη, δεν το εννοούσα.]
[:Λόρεν, απάντησε μου.]
[:Εάν δεν απαντήσεις θα έρθω σπίτι]
[:Έρχομαι]

Εάν τα είχα δει νωρίτερα ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα, σκέφτηκα. Έπειτα, άνοιξε η πόρτα. Η Καμίλα προχώρησε στο μέρος μου. Την κοίταξα χωρίς να μιλήσω. Βιαστικά περπάτησα προς το μέρος της και την αγκάλιασα. Τα χέρια μου τύλιξαν τον λαιμό της και εκείνη μετά από λίγα δευτερόλεπτα, άφησε μια μεγάλη εκπνοή να φύγει από τα πνευμόνια της και έσφιξε την μέση μου δυνατά. "Φοβόμουν τόσο πολύ." παραδέχτηκα. "Το ξέρω, μωρό μου." είπε και μου χάιδεψε την πλάτη. Μετά από λίγο έκανα πίσω. "Τι απέγινε με τον Χάρι;" ρώτησα. "Κατάφερα να τον ξυπνήσω, είπαμε δύο-τρία λόγια, και τον έδιωξα." είπε και μου φάνηκε πολύ απλό. Εάν μπορούσα να κρινω από τον θυμό στα μάτια της, θα τον είχε σκοτώσει επιτόπου. "Λόρεν, έχει ξανασυμβεί αυτό;" ρώτησε και η καρδιά μου στιγμιαία έπαψε να λειτουργεί. Πως γνώριζε για αυτό; Παρόλα αυτά αποφάσισα να είμαι ειλικρινής από εδώ και πέρα. "Ναι, παλιά. Όχι τόσο έντονα και σοβαρά, αλλά πολλές φορές επέβαλε τον εαυτό του επάνω μου σεξουαλικά." είπα και μισούσα να το φέρνω στην μνήμη μου. "Δηλαδή;" ρώτησε από περιέργεια και μου χάιδεψε το χέρι. "Μερικές φορές κάναμε πράγματα μεταξύ μας, απόλυτα για πλάκα. Μερικές φορές για την φάση, απλά. Αλλά συχνά με πιέζε σε πράγματα που δεν ήθελα, και εάν έλεγα όχι, είχε τον τρόπο του να με φέρει εκεί.Ποτέ νηφάλιοι όμως. Δεν ήταν στα λογικά του όταν το έκανε, Καμίλα." παραδέχτηκα. "Και εσύ συνέχισες να του μιλάς;" ρώτησε. Και όντως ήταν κουτό. Αλλά τον αγαπούσα, ακόμα και εάν ήταν φιλικό ή όχι. Ήταν το μοναδικό αγόρι με το οποίο μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου, δυστυχώς η συμπεριφορά του μεταβλήθηκε πρόσφατα, αυτόν τον άνθρωπο μισώ. Ήταν δύσκολο στην πόλη αυτή να βρεις άτομα ξεχωριστά σαν εκείνον. Εξάλλου, μου υποσχέθηκε πως δεν θα ξαναγίνει σκληρός επάνω μου. Μου υποσχέθηκε πως δεν είναι έτσι και αποφασίσαμε να βάλουμε πίσω μας το παρελθόν, να το σβήσουμε. Μου είναι απίθανο να καταλάβω πως χάλασε τόσο σύντομα. Δάκρυσα. Με φίλησε, χωρίς να το περιμένω. "Είμαι εδώ. Δεν θα σε πειράξει κανείς, ποτέ ξανά." υποσχέθηκε και ένιωσα να το εννοεί. Την φίλησα πίσω. Ήμουν πολύ χαρούμενη που το κορίτσι αυτό ήρθε στην ζωή μου. Ήταν το φως μου. Και εκείνη την στιγμή ορκίζομαι, ξεκίνησα να την ερωτεύομαι.