BLUE

9

Ήταν Παρασκευή και ήμουν ανακουφισμένη εφόσον ήταν η τελευταία μέρα του σχολείου για φέτος. Το σχολείο θα έκλεινε για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές. Αποχαιρέτησα τους καθηγητές μου και έφυγα από το σχολείο όσο πιο σύντομα γινόταν.
2 εβδομάδες χωρίς μάθημα ήταν για εμένα ο παράδεισος. Φτάνοντας σπίτι ξάπλωσα στο κρεβάτι μου αμέσως και κοίταζα το ταβάνι μέχρι που ξεκίνησα να αισθάνομαι βολικά και αποκοιμήθηκα για μερικές ώρες.
Ξυπνώντας, βρήκα την Καμίλα να με κοιτάζει, έχοντας κάτσει στην καρέκλα του γραφείου μου. "Καλημέρα, πανέμορφη." είπε και έτριψα τα μάτια μου. "Πόση ώρα είσαι εδώ;" ρώτησα και άφησα ένα χασμουρητό. Χαμογέλασε. "Όχι πολύ.". Ένιωσα μια μικρή ανακούφιση που η Καμίλα ήταν εδώ μαζί μου. Το πρώτο τρίμηνο που πέρασε στο σχολείο ήταν ειλικρινά μία κόλαση, αν εξαιρέσω την κοπέλα μου, και γι' αυτό, χρειαζόμουν μία ξεκούραση. Δεν ήμουν τεμπέλα. Ποτέ. Μισούσα την μιζέρια όσο τίποτα. Αλλά όταν λειτουργείς σε ένα τέτοιο σύστημα είναι δύσκολο να κρατήσεις τη ψυχική σου ηρεμία. Το άγχος απορροφά όλη την ενέργεια, και όση διάθεση έχεις για ζωή, μετατρέπεται σε κούραση όταν την περνάς σε ένα θρανίο, 7 ώρες την ημέρα, 9 μήνες τον χρόνο. Είμαι έφηβη, δε θα έπρεπε να χαλάω τα χρόνια αυτά έτσι, για ένα απλό χαρτί που θα καθορίσει ένα δυστυχώς τεράστιο κομμάτι της ζωής μου. Βγαίνοντας από τις σκέψεις μου, έδωσα βάση στο κορίτσι μπροστά μου. ''Τι θέλεις να κάνουμε;'' την ρώτησα, μη θέλοντας να βαρεθεί. Ανασήκωσε τους ώμους της. ''Ό,τι θέλεις εσύ.'' είπε και δεν άφησε το τεράστιο χαμόγελο της να φύγει από τα χείλη της. Σηκώθηκα και την πήρα αγκαλιά. ''Πρέπει να πλύνω τα δόντια μου.'' είπα και γέλασα εφόσον μόλις είχα ξυπνήσει. Πήρε μια αστεία έκφραση και είπε, ''Ναι, όντως. Βρωμάς.''. Σήκωσα τα φρύδια μου και γέλασα δυνατά. ''Σε ευχαριστώ.'' είπα με παιγνιώδες ύφος, ''Επιστρέφω σε λίγο.'' είπα και έφυγα. Αφού γύρισα μέσα σε μερικά λεπτά την είδα να στέκεται κοιτάζοντας μερικές από τις ζωγραφιές μου. Έτρεξα και τα έκρυψα πίσω μου,  νιώθοντας ντροπή. ''Μην τα κοιτάς, είναι βλακείες.'' είπα σύντομα. ''Εμένα μου άρεσαν όσα είδα. Αλλά, δεν γνώριζα πως σε ενοχλεί. Συγγνώμη.'' είπε και κοκκίνησε. Την φίλησα, ''δεν πειράζει, αγάπη μου, δεν έγινε και τίποτα, απλά. Δεν αισθάνομαι άνετα με όσα.. ''φτιάχνω''.'' είπα και της φίλησα το μέτωπο. Με αγκάλιασε, και μετά από λίγο με έσπρωξε στο κρεβάτι. Την κοίταξα διστακτικά. ''Τι;'' ρώτησα. ''Τίποτα.'' απάντησε και συνέχισε να με φιλάει. Έβαλα τα χέρια μου στα μαλλιά της και την τράβηξα πιο κοντά μου. Συνεχίσαμε για μερικά λεπτά. Είχε ανέβει πάνω μου, και εγώ ήμουν καθιστή στο κρεβάτι. Τα χέρια μου μπήκαν κάτω από την ζεστή της μπλούζα, και παραδόξως το δέρμα της ήταν κρύο. ''Κρυώνεις;'' ρώτησα ανησυχώντας. ''Όχι, συνέχισε.'' είπε και με φίλησε ξανά. Τα χέρια μου ανέβηκαν αργά στο στήθος της, και σύντομα κατέληξα να κάνω μασάζ και στις δύο πλευρές. Τα χείλη μου βρέθηκαν στον λαιμό της, και την άκουσα να αναστενάζει από ευχαρίστηση. Με έσπρωξε ελαφρά, και τρόμαξα. Σκέφτηκα εάν έκανα κάτι λάθος. Με κοίταξε και παρατήρησα πως δαγκώνει το κάτω χείλος της. Ξαφνικά, έβγαλε την μπλούζα της, και στάθηκε εκεί με το σουτιέν που κάλυπτε το στήθος της. Η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπάει υπερβολικά δυνατά. Τα μάτια μου εξερεύνησαν το σώμα της. Συνέχισε να με φιλάει ξανά και με τράβηξε ακόμα πιο κοντά της. Την γύρισα από κάτω μου, και ξεκίνησα να φιλάω τον λαιμό, και ύστερα το στήθος της απαλά. Από το πουθενά, χτύπησε η πόρτα του δωματίου μου. Πετάχτηκα αμέσως από το κρεβάτι και της έδωσα την μπλούζα της, ώστε να την φορέσει γρήγορα. ''Ναι;'' ρώτησα και απάντησε ο πατέρας μου. ''Λόρεν; Τι κάνεις;''. ''Περίμενε'' είπα και έκανα πως ήμουν απασχολημένη ώστε να κερδίσω χρόνο στην Καμίλα. Αφού ντύθηκε, άνοιξα την πόρτα και ο πατέρας μου διστακτικά προχώρησε μέσα. ''Ψάχνεις κάτι; '' τον ρώτησα και μας κοίταξε ύποπτα. ''Όχι, ήθελα να ρωτήσω εάν θα θέλατε να φάτε μαζί μας.'' είπε και εγώ κούνησα το κεφάλι μου. ''Θα έρθουμε.'' είπα και έφυγε από το δωμάτιο ρίχνοντας μία σύντομη ματιά ξανά στο δωμάτιο. Έκατσα στο κρεβάτι και άφησα μία μεγάλη εκπνοή. Η Καμίλα ξεκίνησε να γελάει. ''Τι βρίσκεις ακριβώς αστείο;'' ρώτησα και επιχείρησε να σταματήσει. ''Συγγνώμη, απλά, ήσουν πολύ..περίεργη και αστεία.'' είπε και ξαναγέλασε δυνατά. Την έσπρωξα δυνατά και ήρθε πίσω, τυλίγοντας τα χέρια της γύρω μου. Μου φίλησε το μάγουλο και άρχισα να γελάω μαζί της.

Αφού κατεβήκαμε να γευματίσουμε με τους γονείς μου, έπρεπε να προσποιηθώ πως όλα είναι φυσιολογικά και κυρίως πως εγώ και η Καμίλα είμαστε απλά φίλες. Καθίσαμε, και η μητέρα μου ξεκίνησε να σερβίρει το φαγητό. Μετά από λίγο, όλοι μαζί, ξεκινήσαμε να τρώμε. ''Καμίλα, είσαι πρωτοετής αν δεν κάνω λάθος;'' είπε η μητέρα μου και παρατήρησα την Καμίλα να πνίγεται με το φαγητό της. Γέλασα διακριτικά. ''Ναι, είναι γενικά η πρώτη μου χρονιά εδώ.'' είπε και γύρισε το βλέμμα της στο φαγητό. ''Σου αρέσει εδώ;'' ρώτησε ο πατέρας μου και εκείνη απάντησε αμέσως. ''Θα μπορούσε να ήταν και καλύτερα, αλλά ναι, μου αρέσει σχετικά. Ειδικά το κλίμα.'' Χαμογέλασα. ''Δεν απορώ πως ταιριάξατε.'' είπε η μητέρα μου και κοιτάξαμε η μία την άλλη ξαφνιασμένες. ''Και η Λόρεν λατρεύει το κλίμα εδώ. Εμένα μου δημιουργεί κατάθλιψη προσωπικά.'' συνέχισε η μητέρα μου και ηρεμήσαμε έχοντας καταλάβει για ποιο πράγμα τελικά μιλάει. Μετά ακολούθησαν μερικές ερωτήσεις γνωριμίας και αφού η ώρα είχε περάσει, η Καμίλα έπρεπε να φύγει σπίτι. Προσφέρθηκα να περπατήσω μαζί της μέχρι εκεί, αλλά αρνήθηκε. ''Θα τα πούμε, Λόρεν.'' είπε και με αγκάλιασε σφιχτά. Δεν μπορούσα να την φιλήσω γιατί είχαμε τα μάτια των δικών μας πάνω μας. Έτσι την αγκάλιασα πίσω και την αποχαιρέτησα. ''Στείλε μου μήνυμα μόλις φτάσεις σπίτι.'' ψιθύρισα στο αυτί της. Και με αυτό, απομακρύνθηκε. 

Έκλεισα τη πόρτα από πίσω μου. Άκουσα την μαμά μου, ''Πολύ καλή κοπέλα, την αγάπησα.'' είπε και χαμογέλασα.
Το υπόλοιπο βράδυ το πέρασα μιλώντας με εκείνη μέσω μηνυμάτων. Ανυπομονούσα να συνεχίσουμε όσα αφήσαμε σήμερα. 





A/N: Γειααα σας. Ήθελα να ζητήσω συγγνώμη σε όσα (ακόμα και ελάχιστα) άτομα που διαβάζουν αυτή την ιστορία, επειδή αργώ να ανεβάζω τα κεφάλαια. Απλά, αυτές τις μέρες έχω αρκετό διάβασμα και σπάνια βρίσκω χρόνο για κάτι άλλο εκτός από αυτό. Παρόλα αυτά ευχαριστώ πολύ που είστε υπομονετικοί και μερικοί συνεχίζετε να διαβάζετε και να ψηφίζετε σε όσα γράφω, δεν περίμενα να έχει τέτοια απήχηση. Θα προσπαθήσω να είμαι πιο γρήγορη με όλο αυτό, αλλά δεν είμαι σε θέση να υποσχεθώ πολλά και οριστικά πράγματα μέχρι να σταθεροποιηθούν λιγάκι τα πράγματα. Ευχαριστώ και πάλι! <3