<<Μη σπασεις>>
<<Μη λυγισεις>>
Ακουτε και εσεις αυτους του ψιθυρους;Αυτοι που τρυπωνουν στο μυαλο σου και βουιζουν.Σε κανουν να νιωθεις ακυβερνητο καραβι που εχει χασει το λιμανι του στην μακαβρια μαυρη θαλασσα.
Με μια μαεστρ...
Εδω και μερες ο πονος στο στηθος δεν φευγει.Ο Αρης βρισκετε 4 ημερες στην εντατικη χωρις καμια βελτιωση.Ακομα και οταν οι αλλοι φευγουν για να ξεκουραστουν εγω καθομαι εδω.Οπως τωρα.Διπλα του.Σε μια καρεκλα να του κραταω σφυχτα το χερι και να παρακαλαω τον θεο να ανοιξει τα ματια του.
Η εσωτερικη αιμοραγια χρειαστηκε μερες για να εντοπιστει.Καθως χρειαζοντουσαν και αιμα.Θα δωσω και την ψυχη μου για σενα.Ελεγα στον εαυτο μου καθως του χαιδευα τα μαλλια.
Οταν η Αμαντα ερχοταν στο νοσοκομειο η Νανσυ με επερνε τηλεφωνο να βγω απο το δωματιο.Δεν θελω να καταλαβει κατι.Δεν θα σταθω εμποδιο στην ευτυχια του.Κι εκεινη τον αγαπαει.Τον νοιαζεται.
Η Αρβι ρωταει που βρισκομαι ολες αυτες τις ημερες.Παλι καλα που εχω και την Νανσυ να την ηρεμει.Δεν μπορω να τον αφησω.Δεν με νοιαζει ο εαυτος μου.Με νοιαζει να γινει καλα.Να ξυπνησει.Μονο αυτο.
Η πορτα χτυπησε ταραζοντας την γαληνη που ειχα οταν τον κοιτουσα.
"Νεφ;"η παρουσια του Βικτωρ γεμισε το αψυχο δωματιο.
Με πλησιασε παιρνοντας μια καρεκλα και εκατσε διπλα μου.
"Ξερεις οτι πρεπει να πας σπιτι;"με ρωτησε κοιτωντας με απο πανω εως κατω.Αλλα συνεχιζα να κοιτω τον Αρη."Δεν τρως δεν κοιμασαι.Θες να κανεις κακο στον εαυτο σου;"ειπε με αυστηρο υφος.
"Σε παρακαλω Βι.Οχι και εσυ.Δεν καταλαβαινετε πως ποναω;Ποναω που τον βλεπω ετσι;Που ορεξη για φαι;"ειπα απελπησμενη.
Το μονο που ενιωσα ηταν ενα παρηγορητικο χαδι στον ωμο μου.Τον ενιωσα να απομακρυνεται και να φευγει απο το δωματιο.
Μεινε.Μεινε μαζι μου σε παρακαλω.Μη φυγεις και εσυ.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Καθε μερα ημουν εδω.Μονο στο σπιτι για 2 ωρες ξεκουρασης και για να δω την Αρβι μονο.Νιωθω τοσο μπερδεμενη.Ποσο σκατα ειναι η ζωη μου.Δεν θα αντεξω αν τον χασω.
"Μ'ακους;Δεν θα αντεξω αμα με εγκαταλειψεις!" Του μουρμουρισα ενω ενιωθα ενα δακρυ να καιει το μαγουλο μου.
"Μεινε μαζι μου.Μεινε μαζι μας.Ξυπνα.Απλα αυτο.Ξυπνα.Εχεις τοσο δρομο για να ζησεις.Μια υπεροχη γυναικα που σ'αγαπαει.!"αρχισα να μουρμουραω στο προσκεφαλο του.
"Θα κανεις τα δικα σου παιδια.Οι φωνες τους θα σε γεμιζουν με χαρα και ανυπομονησια να τα δεις.Θα τα αγκαλιαζεις σφυχτα και θα εισπνεεις την μυρωδια τους.Μη χασεις αυτα τα χρονια Αρη.Τα εχασες ηδη μια φορα.Μη τα ξαναχασεις."τα δακρυα μου ετρεχαν χωρις να τα ελεγχω.
"Μη χασεις την Αρβι.Μη χασεις την ευκαρια να την γνωρισεις.Να την αγαπησεις.Μη χασεις την ευκαιρια να γνωρισεις την κορη μας."ακουμπησα το κεφαλι μου στο χερι του ωσπου με πηρε ο υπνος διπλα του.
[...]
Και οι μερες περνουσαν.Ο Αρης ηταν σε κρισημη κατασταση.Το χτυπημα τον καθηλωσε σε κομα.Αλλα σημερα.Σημερα οι ελπιδες στην καρδια μου μεγαλωσαν.Ανοιξε τα ματια του.Ανοιξε τα ματια του.
Αυτο μουρμουσα κι ολοι νομιζαν πως ειμαι καποια τρελη.Αλλα δεν μπηκα μεσα να τον χαιρετησω.Δεν θελω να τον ταραξω με την παρουσια μου.Δεν ξερω αμα με θελει.Κοντα του.Εστω και σαν φιλη του.Μα ποιον κοροιδευω;
Ζητησα απο τον Βι και την Νανσυ να μην πουν τιποτα στον Αρη.Δεν θελω να μαθει.
Μετα απο οσα εγιναν τοτε δεν ξερω ακομα τι θελω.Αυτος ο ανθρωπος πηγε να μου κανει κακο.Και τωρα ειμαι ερωτευμενη μαζι του;
Δεν πηγα σπιτι.Πηγα σε εκεινη την τεραστια πολυκατοικια που με πηγε ο Αρης οταν ειχα αυτη την ηλιθια αμνησια.Τα ειχα θυμηθει ολα μετα απο λιγο αφου εφυγα απο δω.
Ανεβηκα τις πολυαριθμες σκαλες.Ετσι ακριβως οπως τις ανεβηκα και τοτε.Εφτασα στην ταρατσα της πολυκατοικιας ανοιξα μια ξεχαρβαλωμενη και σκουριασμενη πορτα και βρεθηκα πανω.
Ηταν ολα τοσο ομορφα.Το αερακι φυσουσε κατα πανω μου.Το απολαμβανα με κλειστα τα ματια ονειρευομενη να ηταν εδω ο Αρης.Εκατσα στην ακρη και αφησα τα ποδια μου να κρεμονται στο κενο.
Δεν ξερω τι γινεται.Μεσα στο μυαλο μου.Ολα ειναι τοσο μπερδεμενα.Ξαφνικα το τηλεφωνο μου αρχισε να χτυπαει.
"Που εισαι καλε;"ακουσα την φωνη της Νανσυ
"Ερχομαι"ειπα και της το εκλεισα.
Μαλλον ηρθε η ωρα να παω στο σπιτι.Να συνεχισω τις διακοπες μακρια τους.Ηρεμη.Τωρα που ο Αρης ξυπνησε.
Μετα απο λιγη ωρα ανοιξα την πορτα και ειδα την Νανσυ τον Βι και την Ζετα στο καθιστικο.
"Επιτελους"εβγαλε μια φωνη αγανακτισης ο Βικτωρ.
"Τι εγινε;"ημουν πολυ κουρασμενη δεν ηθελα να κατσω μαζι τους.
"Ηρθαμε να σε δ-.."
"Μαμαααα!"ξαφνικα η Αρβι ξεπεταχτηκε απο το πουθενα και τυληχτηκε γυρω μου με δυναμη.
Ο Βικτωρ με κοιτουσε σοκαρισμενος και ταυτοχρονα μπερδεμενος.
