Race Of All Race : The Lost Powerful Princess

Chapter 28 : The Truth

FLEURMAGNE'S POV

1 week later...........

It's been 1 week simula nung umiwas sa akin si Serenity.

Hindi ko alam kung bakit pero simula nung first day pa lang ng school umiwas na siya sa akin.

Hindi din siya pumapasok sa school simula pa lang nung first day.

She always cook for me in the morning for breakfast.

Hinahanda din niya yung damit at kailangan ko sa room ko while I'm showering.

Nililinis din niya yung room at yung whole dorm.

She became my maid. Pero ayoko ng ganun. Sinusubukan ko siyang kausapin pero palagi siyang nakayuko at nagbibigay galang sa akin.

Iniiba din niya yung topic kapag sinusubukan kong tanungin kung bakit niya ako iniiwasan.

Then one day..... Paggising ko na lang, bigla na lang ako nakaramdam ng galit sa kanya.

I don't know why pero nagalit ako sa kanya dahil sa pagiwas niya sa akin. Maybe kasi she made me feel to be alone again........

I became harsh and cold to her. Even everyone, I also treat them as the way I treat Serenity.

Pero kahit na galit pa rin ako sa kanya kinakain ko pa rin ang mga luto niya at ginagawa niya para sa akin.

Minsan nga napasobra na yung galit ko sa kanya dahil sa natapunan niya ako ng tubig.

Well hindi ko naman sinasadyang magalit sa kanya. I'm just stressed kasi madami akong homeworks that time.

I felt sorry for her dahil sa nasigawan ko siya pero hindi ko nagawa. Mas nangingibabaw yung galit ko sa kanya....

Kabayaran na niya yun dahil sa pagpaparamdam niya na magisa ulit ako.

"Serenity!" Sigaw ko sa kanya mula dito sa living room. Agad naman siyang pumunta dito at as usual..... Nakayuko at nagbow pa sa akin.

"Make me a sandwhich." Hindi ako nagpakita sa kanya ng emotion.

Umalis naman siya at maya-maya bumalik na siya with a sandwhich on her hand with a milk.

Hindi ko inaasahan na mapatid siya at worst......... Natapon niya yung milk sa mga finished homeworks ko!!!!!!

Hindi ko na napigilan yung galit ko sa kanya at natulak ko siya.

Hindi ko sinasadya at gusto kong magsorry pero hindi ko ginawa.

"Look what have you done to my homeworks! Uulitin ko tuloy lahat!"

"Sorry Princess Fleurmagne. Hindi ko sinasadya. Hindi ko lang kasi nakita na may libro sa sahig." Aba! May gana pa siyang sisihin yung libro ah!

Inayos na niya yung natapong milk at sandwich. Pinunasan na din niya yung mga homeworks ko. Paalis na sana siya pero nagsalita ulit ako na hindi ko sinasadyang masabi........

"Ano ba yan Serenity! Pati ba naman yung libro hindi mo nakita!!! So ako din hindi mo nakikita na nasasaktan na dahil sa pagiwas mo sa akin..... Napakamanhid mo!!! Wala kang kwentang kaibigan!!!! Nagkamali ako ng pagkakakilala sayo...... I thought we were bestfriends!!! Pero anong ginawa mo.... Iniwan mo ako sa ere... You made me feel alone again!!! Sana hindi na kita nakilala pa... Sana hindi na kita naging kaibigan pa..... Sana umalis ka na lang!!!"

That's it... I know na lagpas na ako sa limits ko pero I can't stop what I feel right now!!!!

All I feel now is anger. It looks like na nasagad ko na din siya sa limits niya that make me stop talking.

"You don't know anything Fleurmagne! Hindi mo alam kung ano pinagdadaanan ko! Ayokong umiwas sayo kasi you're my one and only bestfriend! Gustong gusto kita kausapin pero I can't! Every day and night nakokonsensya ako dahil sa kusa na lang akong uniwas sayo. Hindi ako galit sayo Fleurmagne. I'm mad because of my self! Kasi I'm just a normal immortal person while You are a Princess! Mr. Leviathan was right! I'm just a nobody to you dahil isa lang akong mababang uri ng nilalang not like you! Maybe that's why I should leave! Kasi wala akong kwentang kaibigan to anyone especially to you!"  Sabi niya sabay takbo sa kwarto niya.

All what she said to me made me shut up. Hindi ako umimik sa kanya..........

Hindi kaya yun yung may binulong si Mr. Leviathan kay Serenity nung first day pa lang?

Hindi ko alam pero malakas yung kutob ko. I don't know why also.....

Pero iisa lang ang pinakatumatak sa isipan ko sa mga sinabi niya. Mr. Leviathan must something to do with this kung bakit ako iniwasan ni Serenity.

Agad akong nagteleport sa harap ng classroom ni Mr. Leviathan. Nakita ko naman siya na nagtuturo sa normal students lang.

Padabog kong binuksan yung pinto niya kaya nagulat lahat ng nasa room even him.

"What brings you here Princess Fleurmagne?" Tanong niya sa akin pero hindi ko pinansin.

I grab his collar at inangat siya. I don't care kung pinagtitinginan at pinaguusapan kami ng mga immortal students dito. All I care about now is to know the Truth.

"Tell me. What did you tell Serenity  that day?" Tanong ko sa kanya at mas lalong hinigpitan yung pagkakahawak sa kanya.

Mukha namang alam niya yung tanong ko kasi nagulat siya at namutla....

"Nothing. I just tell her that she is just a normal immortal person not like you. That you are a princess not like her. That she's just a nobody. That you are higher than her kasi you're a Princess. And that she must not be close to you and keep her distance and respect to you as a Princess." Sabi niya kaya binaba ko na siya at binitawan.

I misunderstood Serenity. All what I thought to her was wrong. I have to say sorry to her sa mga inasta ko sa kanya.

Hindi dapat mangyari yung sinabi ko kay Serenity. Sana hindi siya sumunod sa akin.

Please Serenity. Please don't leave dahil lang sa sinabi ko...