SUMMER LOVE. [COMPLETED]

CHAPTER 43- PHILIPPINES

Dj POV.

After almost five years ngayon nandito na ulit ako sa pilipinas, and maybe for good hindi na ako aalis, at wala ni isa ang nakaka alam na uuwi kami.

"Aren't you happy ate?" Tanong sakin ni Junelle habang tinutulak yung mga bagahe namin

"I'm happy. Maybe I'm just not ready to see him again." Sagot ko habang naka tingin sa malayo

Tinapik niya lang yung balikat ko at nag patuloy na kami sa paglalakad.

"You go home first." Sabi ko at tumawag ng taxi na sasakyan ko

Mapait akong napangiti habang pinag mamasdan ang bawat pamilyang masayang nag pipicnic, mga matatandang hindi maipagkakailang hanggang ngayon mahal na mahal padin ang isa't-isa, mga batang nag lalaro, mga mag titinda sa gilid ng park na 'to.

Ang park na 'to ang naging saksi sa pag mamahalan namin ni Enzo dati, park kung saan ko siya sinagot, kung saan kami bumuo ng maraming ala-ala, at park kung saan kami nagka hiwalay... Ang park na 'to ang naging saksi sa lahat ng pinag daan naming dalawa.

Masaya kong binabalikan lahat ng ala-ala namin dito ng may narinig akong umiiyak sa katabing bench na inuupuan ko.

Bumili muna ako ng pagkain bago ko nilapitan ang bata.

"Hey! Bakit ka umiiyak?" Tanong ko ng medyo naka upo na ako sa harap niya para maging pantay lang kami.

"I'm lost." Sagot niya at umiyak ulit

"Do you want to eat first before we look for  your parents?" Ngumiti ako at inabot sakanya yung pagkaing binili ko medyo nahihiya niya namang kinuha at kinain 'yon.

Siguro four years old na ang batang kaharap ko ang gwapong bata at sigurado akong habulin to ng babae pag laki niya. Nakangiti ko siyang tinititigan habang kumakain naiisip ko lang na kung siguro kami ni Enzo yung ikinasal noon siguro kasing edad niya yung magiging anak namin.

"Why are you crying?" Tanong ng bata
Bahagya kong pinunasan ang pisngi ko at umupo na sa tabi niya hindi ko namalayan ng umiiyak na pala ako.

"What's your name by the way?" Tanong ko sakanya.

"I'm Kingsley."

"And I'm Devine." Naka ngiti kong pakilala sakanya napaka cute na bata kasi sobrang taba ng pisngi

"Your name suits you. but you know what, you look so familiar." Sabi ng bata habang naka titig saakin

"Hahaha No kiddo. This is the first time we met." Naka ngiti kong sagot sakanya

Ilang sigundo niya ulit akong tinitigan bago nag salita

"No. I already saw you swear." Tumingin siya sa malayo na tila ba nag iisip.

"I saw you on the photo album. The photo album my dad used to look everytime he's sad." Seryosong sagot ng bata bigla naman kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya.

"Kingsley"

"Who's your da---" Hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko ng mapag tanto ko kung sino ang tumawag sa batang kausap ko

Hindi ako maaring magkamali, ang mga mata niya, ang katawan niya, ang boses niya, kahit malayo alam kong siya yun.

Unti-unti siyang lumapit habang unti-unti rin pumapatak ang mga luha sa mga mata ko, hindi ko alam ang gagawin ko kung tatakbo ba ako palayo o hihintayin siyang makalapit saamin.

Hindi pa rin nag si sink in saakin na ang batang kausap ko lang kanina ang ay ang anak pala ng taong mahal ko...

Ng makita ko siya ng malapitan tuluyan na akong tumakbo dinig ko ang pag sigaw niya sa pangalan ko ngunit mabilis na lang akong sumakay sa taxi at nag pahatid sa mansion.

It hurts that you need to be okay in front of others even if pain is killing you.

Naka ngiti kong sinasalubong ang mga katulong na nakikita ko. Dumiretsyo ako sa kusina ng mapag tanto kong mag aala una na pala ng hapon.

"You're here!" Sigaw nila at mahigpit akong sinalubong ng yakap,

Matapos ang mahaba habang kamustahan nag simula nadin kaming kumain.

"How are you pappy?" Tanong ko habang kumakain kami ng desserts.

"I'm fine apo. I'm stronger than the carabao's" Nakangiting sagot niya kahit halata namang nanghihina siya.

The reason why we came back here is because pappy is getting older, labas pasok na siya sa hospital.

"Okay. From now on I will be the one who's going to be with you everytime you have your check ups."

"No need apo. Pano ang business mo? and besides your lolo have his private nurse." Pag tutol naman ni Mamu

"It's okay mamu. My cafe can wait."

Siguro naman I can handle my coffee shop and restaurant at the same time to take care of my lolo.

After our lunch, and a short chitchat, pumunta na lang ako sa kwarto ko para mag pahinga dahil may jet lag pa ako.

Masaya kong inikot ang kwarto ko walang nag bago, nandito padin ang mga pictures namin ni Enzo, malinis padin ang paligid. Bukas na bukas aayusin ko ang kwarto ko hindi na dapat nandito ang mga pictures namin kasi lalo lang akong masasaktan.

Hindi na dapat nandito yung mga bagay na makakapag paalala saakin sa nakaraan.

Just a year ago, things were so different.

Just a year ago...

At ang sakit lang isipin na kahit anong mangyari, at kahit anong gawin ko hindi na maibabalik lahat sa dati dahil mali na.