BİZ AYNIYIZ

10.Bölüm *kaçırılma*

Öncelikle şunu söylemeliyim #Vampirde46 olmuşuz buraya kadar bana destek olduğunuz ve umarım ilerleyen zamanda da bana destek olacağınız için şimdiden size teşekkür etmek istiyorum. Ve bölüm geç geldiği içinde çok özür dilerim. Sizi daha fazla bekletmeyeyim işte bölümünüz....... İyi okumalar okurkuşlarım......

Medyadaki video güzelmiş isteyen bakabilir...

Sınır:20 Vote 25 Yorum.... Orda bir yerlerde bir yıldızcık olacak ona basıp başlarsan çok güzel olur okurkuşum...

İyi okumalar...

Son bir kaç gündür hissettiğim gibi yine boşluktaydım yine yalnız yine çaresiz hissediyordum. Bu karanlığa neden çekilmiştim sahi bunları hak etmişmiydim. Üstelik bilmediğim kişiler ve bilmediğim nedenler yüzünden sadece bir  kaç kelime beni düşündürüyordu. 

''Aslında şaşmamak gerekir Klaus'un zevkli olduğunu biliyordum.'' 

İşte bu bir kaç kelime beni çok düşündürüyordu burada olmamın sebebi belkide şüphesiz başımın belası Klaus Mikaelson'du.

Onunla tanıştığım geceden beri her şey kötüye gidiyordu. O gece onun sayesinde belkide yalnızlığımı abilerimle örtmeye karar vermiştim ve şimdi yine onun sayesinde yalnızlığımla başbaşayım. Herşey sürekli onunla alakalıydı.

Sürekli etrafımda dolanıp bana beni sevdiğini söylüyordu ama ben buna inanamıyordum. Neden inanmıyordum onu bile bilmiyordum ama inanmıyordum. Şöylede bir gerçek vardı ve ben bu gerçeği göz ardı edemezdim o yalnızdı ve sevgi istiyordu tıpkı benim gibi...

Onunla son konuşmamız geldi aklıma. Ortak yönlerimiz vardı yalan değil ama ben bu yollardan iyi bir şekilde sıyrılırken o kötülüğü seçmişti oysa iyiliği seçseydi belkide şuan daha mutlu olurdu en önemlisi yalnız olmazdı ama o yinede kötülüğü seçmişti. Onu bu yoldan döndürmeyi çok isterdim çünkü özünde iyi biri olduğunu elbette biliyordum ama yapamazdım onu ben döndüremezdim onu iyileştiremezdim. 

Çünkü lanet olsun ki korkuyorum ona kapılmaktan deli gibi korkuyorum onu iyiliğe çekmeye çalışırken ya o beni karanlığına çekerse işte bu yüzden yapamazdım kötülük demek yalnız olmak demekti ve ben  artık yalnız olamazdım yeni bulduğum abilerimi küçüklük arkadaşlarımı ve annemi kaybedemezdim beni bu hayata bağlayan tek şey onlardı. 

Kapının açılması ile gözlerimi kırpıştırmaya başladım kapatıldığım yerde ışık yoktu sadece pencereden cılız bir ışık süzülüyordu bu yüzden karanlığa alışan gözlerim ışığın gelmesi ile acımaya başladı. Çok kötü bir durumdaydım günlerdir kan namına çok az bir şey veriyorlardı oda kurumayayım diye yalnızlık açlık aklımı yitirmek üzereydim ve hala neden burada olduğumu bilmiyordum. Ama bunu bugün öğrenecektim ne yapıp ne edip öğrenecektim bunu ayrıca cadı güçlerimide kullanamıyordum beni bağladığı zincirler yüzündendi galiba yorgun ve aç olmamda cabası tabi.