My Arrogant Young Master (NOT EDITED)

Chapter: 53-Fiancée

"Ma. Pa sabihin niyo dipo yan totoo. Diba? Diba di ko siya kapatid?" hindi parin makapaniwala ma saad ko. Unti unting lumagdas ang luha sa aking pisngi.

Umiiling sila mama at niyakap ako, umiiyak na din na saad nila mama.

"Sorry anak. Sorry kong alam ko lang na mangyayari to di na sana ako pumayag kasalanan ko to," ani ni mama. Humihikbi ako sa balikat ni mama habang si papa ay hinahagod ang likod ko, niyakap ko sila nh mahigpit.

"Maaaa paano yun? Mahal ko si kent. Sana sinabi niyo na nung una pa para naman maging aware ako. Ayoko siyang maging kapatid dahil mahal ko siya."

"Kasalanan ko to anak. Patawad, Tumahan kana!" sabi ni papa kaya napalingon ako sa kanya sa likod.

"Pa wala kang kasalanan, pa." ani ko sabay tayo at pumasok sa kwarto ko.

Umupo ko sa gitna ng kama ko, sumandal ko sa headboard ng kama at niyakap ang tuhod ko. Tuloy tuloy parin ang pag patak ng aking luha. Never in my life that I imagine na magiging kapatid ko si kenneth.

Maraming possible na mga bagay ang lumalabas sa utak ko. At kailangan ko yung harapin. Iyak lang ako ng iyak at iniisip si kent. Di ako makapaniwala na kapatid ko siya. Talaga? Sana panaginip na lang toh! Gusto ko nang magising sa bangongot nato!

Paano? Paano? Paano?

"Haaaaaaaaaaa kent bakit ganito? Kapatid kita? Isa lang ang dugong nanalaytay sa akin?" Wala hinto ang pagiyak ko.

Tahimik lang akong umiiyak. At di ko namalayan na nakahiga na ako sa kama ko. Sobrang sakit ang nararamdaman ko, ang bigat sa puso, ang bigat sa loob.

Hinawakan ko unan ko. At basang basa yun. Nakatotok Ang paningin ko sa bobong. At kahit anong patahan ko sa sarili ko kusang tumutulo ang luha ko.

Nakita kong umilaw ang Cellphone ko n naka patong sa study table ko, kaya agad kong tinignan ito.

At tawag ni kent yun. Gusto kong ngumiti pero di ko magawa.

I immediatly answer his calls. Umupo ako sa kama at pinunasan ang luha ko. Inayos ko din ang boses ko.

"Hello?" Pag sagot ko sa tawag niya.

"Asuko! I been calling you? Akala ko anong nangyari sayo? Are you okay?" tanong nito. Napangiti ako. Pinipigilan ko luha ko. Pinipigilan ko hikbi ko. Pinunasan ko anh luha ko na nasa pisngi ko.

"I'm okay honeymunchkins. Sadyang negative thinker kalang" kunwaring tawa ko pa sa kanya. Tumutulo luha ko.

"Akala ko. I'm glad you're safe. I'm so fucking worried. Anong nangyari may sakit kaba? Bakit paos ka? umiiiyak kaba?"
Ani nito. Kaya napailing ako.

"Wala akong sakit at hindi ako umiiyak. May sipon lang ako at paos. Nag karaoke kasi kami ni papa. You know bonding," Napa ka napa sinungaling ko. Kinagat ko labi ko sa pinagsasabi ko.

"Ikaw bakit paos ka din ba?" Tanong ko. Para kasing paos din siya.

"Nope hindi ako paos. Baka ganyan talaga boses ko sa phone." Ani nito. Kaya napatango na lang ako.

"Bakit ka pala naka tawag honey?" Tanong ko.

*chuckles*

"I just miss you honeymunchkin"
Rinig kong sabi niya sa phone. Kaya napangiti ako.

"I miss you to hon. Kahit kanina lang tayo nagkita" Pero ang raming nangyari. Gusto Kong sana idadag.

"Hahaha Hon I love you" ani niya kaya inilayo ko phone ko. At hinawakan ang bibig ko para pigilang ang malakas kong hikbi.

Kung malalaman mo kaya na magkapatid tayo. Siguro mandidiri ka.