SİYAH (TAMAMLANDI)

Özel bölüm

Herkese merhaba kitap sonunu beğenmeyen birçok okuyucu var. Bende karekterleri öldürmek istemezdim ama klişe bir son yapmak istemediğimden böyle bir şeye karar verdim. Bunun üzerine memnun olmayanlar kitabın ikinci serisini yada özel bölüm istediler. İkinci seriyi yazmak için baş rolleri yaşatmam gerekirdi ki ben onları çoktan öldürmüştüm. Diğer bir yolu da ölenleri diriltmek olacaktı ki bu da saçma olurdu bu yüzden özel bölüm yazmaya karar verdim. Neyse kısa kesiyorum bu bölümü mutlu son isteyen tüm okuyucularıma armağan ediyorum. İyi okumalar 😊

*******

Soğuk rüzgarlar yerini sıcak havaya bırakırken insanın içine yaşam hevesi aşılayan ilk bahar çiçekleri kokularını etrafa salmıştı. Çocukların kahkahaları sokaklarda yankılanıyor, şehrin gürültüsünü biraz da olsa geride bırakıyordu. Ama çoğu insan ilk baharı betondan orman da karşılarken bir kaç genç insan kendilerini doğanın kucağına atmayı başarmıştı. Tahta evlerle çevrili bu küçük kasaba da tek dertleri akşama ne yemek yapacaklarıydı.  Genç kız çıplak ayaklarıyla merdiven basamaklarına bastığında içini titreten hafif bir ürperti hissetti. Yüzünde oluşan gülümsemeyle hızlıca aşağı inip kapısı açık olan bahçeye doğru yöneldi. Bir kaç kişinin kahkahası kulağını doldururken kolundan aniden çekilince küçük bir çığlık kaçıverdi dudaklarından. Asrın yüzüne yerleştirdiği hınzır gülümsemesi ve imalı bakışlarıyla sevdiği kadını duvara yasladı. Nara endişeyle çocuğun omuzlarından arkasını kontrol ettikten sonra hafifçe vurdu.

"Ne yapıyorsun? Bizi görebilirler."

Genç adam arkasından kapıyı kontrol ettikten sonra kıza döndü.

"Neredeyse iki gündür bizdeler. Misafirliğin de bir sonu olmalı değil mi?" diye söylendi bıkkın ses tonuyla.

"Öyle söyleme ayıp. Onlar misafir." Asrın omuz silkip kızı hızlıca döndürerek arkasından sarıldı. Nara çocuğun eline vurdu ve gülümsedi.

"Kovsak olmaz mı?"diye sordu ciddi ses tonuyla. Kız gülüşünü yüzünden silerek çocuğun kolları içerisinde ona doğru döndü.

"Ciddi misin? Onlar misafir dedim Asrın. Kalkın gidin diyemeyiz saçmalama!" Asrın gözlerini devirip kollarını çözdü ve bahçeye doğru yürüdü. Madem misafirleri kovamıyordu o zaman kızla bir daha konuşmayacakdı. Bu ceza kendini de zorlayacaktı ama ona bir ders vermesi gerekiyordu.

Genç kız çocuğun aniden gitmesiyle afallamış öylece arkasından bakakalmıştı. Neydi bu şimdi? Neden böyle yapmıştı ki? Nefesini üfleyip arkasından yürüdü. Eda ve Cem'in çocukları bahçeyi talan etmişlerdi. Oyuncakları her tarafa atılmıştı. Gülümseyerek masada oturan arkadaşlarının yanına doğru ilerledi ve kendisi için ayrılan yere oturdu. Eda heyecanla kıza doğru dönüp kocasının aldığı yüzüğü gösterdi.

"Şu sıralar fazla romantik oluyor."dedi kıkırdayarak. Cem hemen araya girip karısını susturdu.

"Ben her zaman romantiğim bebeğim."dedi her zamanki müzipliği ile. Nara ikilinin atışmasını gülümseyerek izledi. Artık özgürdüler. Onlara bulaşan, nefret besleyen kimse yoktu. Sevdiği adamlarla evlenmişlerdi. En önemlisi mutluydular. Ve tabi ki daha çok mutlu olacaklardı. Gözlerini yanında oturan kocasına çevirdi. Ve kalbi her zaman ki gibi  tekledi. 

Asrın üzerinde ki bakışları hissetse de dönmedi karısına. Çünkü dönseydi güzelliğine yenilir ceza verme işi suya düşerdi. İçinde ki ona sarılma duyusunu bastırmaya çalıştı. Masa da duran suyu avuçladı ve bir yudum aldı.

"Baba şu kızına söyle salıncak sırası bende."diyerek yanlarına gelen küçük çocuğa döndü hepsi. Cem oğlunu kucağına alıp boğazını temizledi. Asrın arkadaşının vereceği nasihatı geriye yaslanarak beklemeye başladı.