ကြ်န္ေတာ္ အခု အရမ္းရွက္ေနတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ Kris ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ တံခါးဖြင့္ေပးခဲ႔မိလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဆားမပါတဲ႔ ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ကို ခ်က္ေကြ်းခဲ႔မိလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး၊ အခုခ်ိန္ထိ သူ႔ကို ျပန္ေမာင္းမထုတ္မိေသးလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ အဓိက အေၾကာင္းရင္းစစ္က သူ႔ေရွ႕မွာ ငိုခဲ႔မိလို႔။
ခုနကေတာ့ ဘာမွမေတြးႏိုင္ဘဲ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေအာင္ သူ႔ကိုဖက္ၿပီး ေအာ္ငိုေနခဲ႔မိတာ။ အခု အငိုတိတ္ၿပီး နည္းနည္းျပန္အသိဝင္လာေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရွက္လိုက္တာဗ်ာ။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ မ်က္ႏွာႀကီးကို လက္နဲ႔အုပ္ၿပီး ဆိုဖာေပၚမွာ ပက္လက္ေနေနရတယ္။ Kris ကေတာ့ ခုနတုန္းကလို ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ရွိမေနေတာ့ဘူး။ (ေတာ္ေသးတာေပါ႔) ဆိုဖာရဲ႕တစ္ျခားအစြန္တစ္ဖက္မွာထိုင္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြကို လက္နဲ႔အသာ ပုတ္ေပးေနတယ္။ သူ႔လိုပဲ ထထိုင္ခိုင္းေနတာလား မသိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လံုးဝ မထတဲ႔အျပင္ အေသေကာင္လိုပဲ လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ဘူး။
"ေလာေလာဆယ္ ဘာစကားမွ လာမေျပာနဲ႔ေနာ္" ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို ဘာမွမေျပာခင္ အရင္ႀကိဳပိတ္ထားလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အသံက စာရြတ္ေနသလိုပဲ။ မိုႏိုတုန္းနဲ႔။ ငိုတာရပ္သြားၿပီမို႔ ခုနကလို ငိုသံေတြဘာသံေတြေတာ့ မပါေတာ့ဘူး။ "မင္းေရွ႕မွာ ငိုခဲ႔မိတယ္ဆိုတဲ႔ကိစၥကို ငါ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္သတိမရခ်င္ဘူး။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ မင္းလည္း ဘယ္ေတာ့မွ သတိမရနဲ႔။ အခုကိစၥကို ခုခ်က္ခ်င္းေမ႔ပစ္လိုက္"
ကြ်န္ေတာ့္စကားကိုၾကားေတာ့ Kris က ခပ္တိုးတိုးရယ္လိုက္တယ္။ သူအဲ႔လိုရယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ပိုရွက္သြားမိတယ္။ သူမ်ား စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနတာကို ရယ္တယ္ေပါ႔?! အဲ႔မွာသာၾကည့္ ေတာ္ေတာ္ကို အက်င့္မေကာင္းတဲ႔ေကာင္ဆိုတာ အရမ္းသိသာတယ္။
"ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ? အခုျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ကိစၥေတြ အားလံုးက ငါ႔အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွမေမ႔ႏိုင္ေလာက္တဲ႔ အမွတ္တရေတြခ်ည္းပဲ" သူ အဲ႔လိုေျပာလိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္တိုတိုနဲ႔ သူ႔ကို ပိတ္ကန္ပစ္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ အဲ႔ဒါမွ ကြ်န္ေတာ့္ေျခေထာက္ကို သူ လာထိမေနေတာ့မွာ။ အဲ႔လိုထိေနတာ ေနလို႔ေတာ့ေကာင္းေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာတစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ။ ေနရထိုင္ရခက္နတယ္။ သူ႔ကို မ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္ မဆိုင္ႏိုင္ဘူး။ အဲ႔ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ထထိုင္လိုက္ၿပီး သူဆီကေန မ်က္ႏွာလႊဲေနလိုက္မိတယ္။
YOU ARE READING
Instant Noodles
Fanfiction"Can a person who can't teach, teach a person who can't cook?" original story by keychained
