Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Wiem, ta historia może wydać się jedynie czyimś wymysłem, bajką dla dzieci... Bo kto normalny opowiada o magicznych istotkach z maskami na twarzach; o subtelnych mocach, które posiadały; o kwiatach, które jadły i o drzewach, na których mieszkały?
Ale właśnie takie historie nauczyły mnie czegoś — bajki bardzo często mają w sobie prawdę, pisane przez tych, którzy doświadczyli w jakiś sposób magii, nawet tej subtelnej, jednak nikt im nie uwierzył — tylko dzieci.
I tak też będzie z tą, dokładniej z tym pamiętnikiem, w którym opowiem o najpiękniejszej istocie, którą spotkałem, pokochałem i przypadkowo skrzywdziłem swoją miłością. Tak naprawdę, sam dorosły nie jestem (jedynie pełnoletni, dla mnie to różnica) i nigdy nie będę, gdyż ta wyjątkowa znajomość sprawiła, że dzieckiem chciałbym być już zawsze — beztroskim, szczęśliwym, głupim, zakochanym. Jednak jeszcze bardziej chciałbym, by to on dostał szansę życia jako normalne dziecko, które może śmiać się bez powodu i przytulać do ludzi. W końcu wiem, jak bardzo tego potrzebował i jak okropnie go to niszczyło. Ale każdego z nas coś powoli wyniszcza, prawda? Mnie — jego strata, bo wiem, że na świecie nie istnieje nikt tak wyjątkowy jak on. Nie ma nikogo z tak szczerym uśmiechem, niewidocznym, ale nadal pięknym; z tak świecącymi oczami i tak wielkim sercem.
Szkoda, że serce to postanowił oddać właśnie mnie...
