"It's Our Case Darling"

Νο. 7

                Πάρης pov
" Αγόρι μου πρέπει να το κάνεις εσύ. " μου λέει ενώ η φωνή του βγαίνει τόσο σιγανά από τα χείλη του.
" Μα πατέρα δεν θα τα καταφέρω όπως εσύ. Θα τα θαλασσώσω και δεν θέλω να απογοητευτείς " του λέω καθώς σκύβω το κεφάλι μου. Δεν ήθελα να τον αντικρίσω. Ίσως να ήταν τελευταία φορά που μπορούσα να τον δω. Δεν ήθελα να φύγει απογοητευμένος.
Εκείνος μου πιάνει στοργικά το χέρι. Τα κρύα καλώδια και οι σωλήνες ακουμπούν το ζεστό από την ένταση δέρμα μου και το δροσίζουν.
Με κοιτά απευθείας στα μάτια.
" Γιε μου, ότι και να γίνει εγώ είμαι περήφανος για σένα. Ξέρω τις δυνατότητες σου και γι αυτό θέλω να ασχοληθείς με την υπόθεση. Το καημένο το κορίτσι χρειάζεται να ξέρει την αλήθεια. Είναι το καθήκον μας, θυμάσαι ;"
Τα μάτια του ήταν υγρά. Δεν τον έβλεπα να κλαίει συχνά. Αλλά αν γινόταν αυτό σήμαινε πως όσα γινόντουσαν ήταν πολύ σημαντικά. Κι αυτό του το καθήκον ήταν σημαντικό.
  Η υπόθεση της Ελένης Παπαγεωργίου.
Χρόνια ο πατέρας μου προσπαθούσε να πιάσει τον δολοφόνο των γονιών της. Δεν τα κατάφερε. Ούτε κι εγώ . Τώρα που είναι η τελευταία του στιγμή , θέλει να αναλάβω την υπόθεση. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος.
Όχι όμως θα το κάνω για εκείνον, για εκείνη. Ξέρω τι περνάει γιαυτό θα συνεχίσω.
Έσφιξα περισσότερο το χέρι του. Του χαμογέλασα. Εκείνος έκλεισε τα μάτια του
Αυτό ήταν. Τώρα είμαι μόνος. Πρέπει να τα καταφέρω.
Για εκείνον. Για εκείνη.

Ταρακούνησα απότομα το κεφάλι μου. Τόση ώρα ξέχασα πως βρίσκομαι εδώ έξω μαζί της. Απορρίφθηκα από το τοπίο. Μου επανέφερε στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Στιγμές στις οποίες στηρίζεται η ύπαρξη μου.

Ήρθα εδώ για... Δεν ξέρω βασικά γιατί. Μάλλον για να σκεφτώ. Μάλλον για να μάθω κάτι παραπάνω για την υπόθεση.
Δεν είμαι σίγουρος τι κάνω τώρα τελευταία.  Δεν ξέρω καν πως της δίνω συμβουλές. Αφού ούτε εγώ είμαι σίγουρος που πατώ.
Όταν είσαι μόνος σου είναι πολύ δύσκολο. Γι αυτό χρειάζομαι την βοήθεια της. Για το δικό της καλό αλλά και για να κάνω περήφανο τον πατέρα μου. Εκεί που είναι.

Τα μάτια μου είχαν αρχίσει να τσούζουν από το κρύο. Εκείνη προσπαθούσε να ζεσταθεί τρίβοντας το σώμα της με τα χέρια της.
" Έλα μάλλον είναι ώρα να γυρίσουμε " της λέω όσο πιο αδιάφορα μπορώ χωρίς να την κοιτάω. Εκείνη κουνά καταφατικά το κεφάλι της και σηκώνεται αργά.
Με κοιτάει στιγμιαία στα μάτια. Το βαθύ τους καφέ να σκουραίνει κι εγώ να μην μπορώ να κάνω κάτι.