"It's Our Case Darling"

Νο.5

Είναι δώδεκα τα μεσάνυχτα και είμαι έτοιμη να πάω για ύπνο.
Αν αναρωτιέστε που είναι οι γονείς μου ένα έχω να σας πω.
Επαγγελματικό ταξίδι.
Κάθε χρόνο το ίδιο πράγμα αλλά δεν με πολύ ενδιαφέρει τελευταία, το έχω συνηθίσει.
Μία τελευταία πινελιά στο κείμενό μου και πατάω το κουμπί της δημοσίευσης.
Νιώθω πολύ ικανοποιημένη με την δουλειά μου. Δίνω όλο μου τον εαυτό .
Το κάνω με μεράκι κι όχι από αγγαρεία όπως κάνει η Μαργαρίτα η οποία την έχει βρει με την νέα δουλειά της.
Κάθεται στο αφεντικό της κι αυτός της κάνει αύξηση.
Η Μαργαρίτα είναι μία τόσο έξυπνη κοπέλα. Δεν αξίζει να πέφτει τόσο χαμηλά για να ανέβει επίπεδο στην δουλειά της. Γενικά στην ζωή της.
Ει μπορεί να με τυραννά αλλά είναι η αδελφή μου.
Τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Πάντως από το blog παίρνω πολύ θετικά σχόλια. Υπάρχουν πολλά άτομα που ταυτίζονται με όλα αυτά που ζω.
Κάποιοι με καταλαβαίνουν και στέλνουν τα θετικά και υποστηρικτικά τους μηνύματα.
Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι δεν με συμπαθούν. Σεβαστό.
Δεν θα προσβάλλω ή θίξω κάποιον επειδή δεν με συμπαθεί. Ο καθένας έχει τις δικές του απόψεις.

Κάποια στιγμή ενώ είχα μόλις ξαπλώσει και κλείσει τα φώτα ακούω έναν παράξενο θόρυβο απέξω.

Ήταν λες κάποιος χτυπούσε το παράθυρο με πετραδάκια.
Πλησίασα διστακτικά την μπαλκονόπορτα.
Μην είναι και κανένας ληστής και έχουμε άλλα.
Την ανοίγω σιγά σιγά. Κοιτώ μία δεξιά, μία αριστερά. Τίποτα. Πάω να την ξανακλείσω όταν ακούω να φωνάζουν το όνομά μου.
Ο Πάρης.
Τον έβλεπα να ανεβαίνει τα κάγκελα ενώ παραλίγο να πέσει.
Χωρίς να πω τίποτα εκείνος μπαίνει μέσα και κάθεται άνετος στο κρεβάτι μου.
Εγώ να έχω μείνει στήλη άλατος.
Μετά από τόσες μέρες να εμφανίζεται και με αυτόν τον τόσο απρόσμενο και απαράδεκτο τρόπο.
Ωωω πόσο πολύ ήθελα να του τα ψάλλω. Αλλά όχι. Δεν το έκανα.
Δεν μπορούσα.
Τον είχα πεθυμήσει.
Μόνο και μόνο επειδή ήρθε δεν μπορώ να του θυμώσω.
Κάθομαι κι εγώ λοιπόν δίπλα του και περιμένω τις εξηγήσεις του.
" Λοιπόν ;" τον ρωτώ γεμάτη αγωνία αλλά και με προσμονή να μου πει.
" Τι λοιπόν ;" ρωτάει έτσι απλά κι αδιάφορα λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Λες και το να έρχεσαι στο σπίτι κάποιου αγνώστου στις δώδεκα τα μεσάνυχτα είναι φυσιολογικό.
" Αχ να χαρείς. Πες μου γιατί είσαι εδώ χριστιανέ μου; Τέτοια ώρα ;" τον ρωτώ τώρα γεμάτη θυμό. Εε δεν θα με δουλεύει εμένα ψιλό γαζί.
" Είναι  κακό δηλαδή να έρθω να σε δω; " ρωτάει έτσι απλά κοιτάζοντας με με αυτά τα υπέροχα θαλασσί του μάτια να γυαλίζουν κάτω από το ελάχιστο φως του δωματίου.
Τώρα δηλαδή τι να απαντήσεις ;
Ότι τόσο καιρό σε περίμενα και πετώντας να ερχόσουν δηλαδή θα σε δεχόμουν ;
" Εεε όχι ;" η απάντηση μου ακούστηκε πιο πολύ με ερώτηση παρά με απάντηση.
Εκείνος γέλασε με την αμηχανία μου κι απλά κάθισε πιο άνετα στο κρεβάτι.
Κοιτώντας το ταβάνι. Ζωγραφισμένο με λουλούδια και περίεργα μοτίβα.
" Εσύ τα ζωγράφισες ;" με ρωτάει ενώ δεν έχει πάρει το βλέμμα του από κει.
" Ναι. " του λέω γεμάτη περηφάνια για το έργο μου.
Πάντα το είχα με την ζωγραφική. Εγώ, το μολύβι, το χαρτί και η φαντασία μου ήταν αρκετά για να δημιουργήσουν κάτι όμορφο.