"It's Our Case Darling"

Νο.42

-Ελένη,γιατί να φύγεις; Δεν περνάμε όμορφα οι δυό μας; με ρωτάει και η στεναχώρια στο πρόσωπό του μου προσθέτει περισσότερες ενοχές.

Περνάμε τέλεια αγάπη μου αλλά δεν ξέρω αν θα αντέξω άλλο.
Πονάω μωρό μου...

-Πάρη, εγώ, δεν...προσπαθούσα να ψελίσσω αλλά πάλι έσκυβα αδύναμη το κεφάλι.
Το ζεστό άγγιγμα των δαχτύλων του στο πηγούνι μου με κάνει να τιναχθώ.

Τα θαλασσί του μάτια με κοιτούν γεμάτα ελπίδα.

Ένα αχνό χαμόγελο στολίζει το αψευγάδιαστο πρόσωπό του που με κάνει να λιώνω,να γίνομαι ένα με το χώμα.

-Σ'αγαπάω Ελένη,κι αυτό έχει σημασία.
Πρέπει να παλέψεις. Για μένα,για σένα ,για τους γονείς σου.
Είμαι σίγουρος πως δε  θα ήθελαν από τώρα να πας κοντά τους, μου ψιθυρίζει όμορφα και γλυκά με τα υπέρλαμπρα μάτια του να με κάνουν να υπνωτίζομαι.

-Θέλω να προσπαθήσω αλλά,πονάω. Και φοβάμαι....

Φοβόμουν πως όταν ξυπνούσα τίποτα δεν ήταν διαφορετικό,τίποτα δεν θα ήταν όπως θα το επιθυμούσα και μου άξιζε...

Εκείνος γελά πικρά μαζί μου.
-Αν  ήμουν εγώ εδώ θα προσπαθούσες; Θα έδινες τα πάντα για να μείνεις κοντά μου; με ρωτάει σοβαρός και με τα μάτια του να σκουραίνουν επικίνδυνα.

Στραβοκαταπίνω και προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου από το να πέσουν και να δροσίσουν τα μάγουλά μου.

-Εννοείται. Θα έκανα τα πάντα για σένα. Και την ζωή μου θα έδινα για να είμαι κοντά σου..,του εκμυστηρεύομαι και νιώθω το μέσα μου να ευραίνεται από την αυτοπεποίθηση και την σιγουριά μου.

-Τότε κάντο και τώρα. Πάλεψε για μένα.
Ζήσε για σένα.... φωναξε δυνατά και ταρακούνησε τους ώμους μου..

Ο ιδρώτας κυλούσε σαν ποτάμι στο μέτωπό μου και τα μάτια μου προσπαθούσαν να προσαρμοστούν στο έντονο φως.

Ένα λευκό δωμάτιο απλωνόταν μπροστά μου εντελώς άγνωστο για μένα.
Το παράθυρο του δωματίου ήταν ελαφρώς ανοιχτό κι από έξω μπορούσες να δεις τα αμάξια να κολλούν στο μποτιλιάρισμα.

Βρίσκομαι σε νοσοκομείο;

Επεξεργάζομαι τον χώρο γύρω μου.

Κρεβάτι,καλώδια στα χέρια μου,λευκοί ανιαροί τοίχοι.
Μια ρόμπα να τυλίγει το ταλαιπωρημένο σώμα μου.