"It's Our Case Darling"

Νο. 33

Ελένη POV
Ο αέρας στα πνευμόνια μου αρχισε να λιγοστεύει.
Αυτος κι ο ο πατέρας μου αδέλφια; Ορφανά ; Σαν-ν κι εμένα ;
Απλά μου ήταν αδιανόητο.
Με κοιτούσε στα μάτια και ηταν σίγουρος για το τι θα ακολουθούσε ποια θα ηταν η επόμενη κίνησή μου. Με διάβαζε ανοιχτό βιβλιο.
Ηθελα να του αντισταθω. Ήθελα να ξέρω πως όλα αυτά ηταν ένα ψέμα. Πως με δούλευε ψιλό γαζι για να με έχει με το μέρος του. Για να τον υποστηριξω και να με απομακρύνει απο τον Πάρη.
" Ναι γλυκό μου κοριτσάκι. Δεν σου λέω ψέματα. Ορίστε κι η ταυτότητα μου. Αχιλλέας Παπαγεωργίου. Δεν μπορείς να το διαψευσεις μικρή. Δεν ξέρεις τιποτα για το παρελθον σου και είμαι ο μόνος που μπορεί να σε κατάτοπισει. Δεν μπορείς να αρνηθείς όσα εζησα κι ακομα ζω εξαιτίας του πατερα σου κι εσένα. " αρχίζει να μου φωνάζει καθώς χτυπά το χερι τπυ δυνατά στο κοντινό τραπέζι και με κοιτά με αυτο το βλέμμα του  γεμάτο μίσος.
Το προσωπο του πολύ κοντά στο δικο μου και μπορούσα να νιωσω το σώμα μου να τρέμει  τόσο πολύ που η ανάσα μου έβγαινε τρεμαμενη απο τα ξερά και ματωμένα χείλη μου

Όλα όσα ήξερα τη δεδομένη στιγμή είχαν καταστραφεί και άντε πάλι απο την αρχή να τα βάλεις σε μια σειρα.
Πάντως ομως τα κατάφερε.  Με διέλυσε σε μικρά κομματακια χωρίς ακομα να έχω αρχίσει  να μαζεύω τα ηδη διαλυμένα μέρη μου...

Πάρης  pov
Το μυαλό μου ηταν σε πλήρη σύγχηση μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Διάφορα σενάρια περνούσαν απο το μυαλό μου κι αγχωνομουν και αγωνιουσα ακομα περισσότερο.
Ο Άρης δίπλα μου ήταν το ίδιο σκεπτικός και λιγομίλητος. Ο Μάρκος οδηγούσε το  ίδιο αφηρημένος μα συγκεντρωμένος στο δρόμο.
Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμενη και η σιωπή μας έκανε ακομα πιο άβολη τη κατάσταση.
Στον ορίζοντα άρχισα να διακρινω το  μεγάλο και πολυτελές σπίτι των παππούδων μου.
"Μάρκο εδώ είμαστε απλά πατά το κουδούνι διπλα στην είσοδο και θα ανοίξει η πύλη. " του μεταφέρω τις οδηγίες μου κι εκείνος κουνά καταφατικά το κεφάλι του.
Η μεγάλη και σιδερένια πόρτα ανοίγει αργά και εμείς αρχίζουμε να κατευθύνομαστε όλο και πιο μέσα στην  αυλή.
Έβλεπα τον Μάρκο να χαζεύει τον χωρο σαν μικρο παιδί. Ο Άρης ήταν συνηθισμένος κι απλα περίμενε υπομονετικά ώστε να μπούμε στο σπίτι 
Ενας απο τους φρουρούς ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου και παραξενος μας κοιτά εξεταστικα.
"Φώναξε αμέσως το αφεντικό σου να με συναντήσει στην αποθήκη. Ειναι ανάγκη πες του. " ψιθυριζω κοντά στο αφτί του και νιώθω το κεφάλι του να κουνιεται μηχανικά καταφατικά.
Εκεί συναντιομασταν με τον παππού μου και τον πατερα μου. Δεν ήταν μια απλή αποθήκη ηταν ο χώρος στον οποίο λυναμε τις υποθέσεις και μαζευαμε τα στοιχεια. Μαζευομασταν εκεί όταν ηταν μεγάλη ανάγκη. Αυτή τη δεδομένη στιγμή ήταν η μοναδικη μου επιλογή.