"It's Our Case Darling"

Νο. 21

Πάρης pov
Τα λόγια της ακουγόντουσαν σαν μελωδία στα αφτιά μου. Μία μελωδία που ποτέ δεν θα ήθελα να σταματήσει.
Το θέμα δεν είναι πως μου λέει πόσο με ευχαριστεί και πόσο την έχω βοηθήσει αλλά το γεγονός ότι το λέει εκείνη.
Με θεωρεί μέρος της ζωής της. Λόγος για να ζει.
Κανείς δεν με έχει κάνει να νιώσω τόσο σημαντικός. Ότι η ζωή μου δεν έχει πάρει την κατηφόρα. Πως οι επιλογές μου ήταν σωστές. Κάποιες από αυτές...
Ήταν ο άνθρωπος που με έμαθε να ονειρεύομαι. Με έμαθε να είμαι ο εαυτός μου. Μου δίδαξε τι θα πει πόνος. Τι θα πει δυστυχία.
Αυτό το κορίτσι δεν έμαθε από αγάπη. Εγώ όμως είχα κάποιον να με αγαπά. Να μου λέει πως με νοιάζεται.
Εκείνη έζησε μέσα σε ένα ψέμα. Εγώ ζούσα την αλήθεια της.
Ο σκοπός μου αυτός ήταν. Να την φέρω κοντά στην αλήθεια. Να την φέρω κοντά μου.

Να της διδάξω εγώ από αγάπη. Να της δώσω την αγάπη που ποτέ δεν πήρε.
Κι ας μην βρούμε τον δολοφόνο. Κι ας καταλήξουμε σε αδιέξοδο.
Εγώ πάντως θα έχω κερδίσει. Και οι δύο θα έχουμε κερδίσει.
Ο καθένας ότι του χρειαζόταν. Ότι η ίδια η ζωή δεν μπόρεσε να του προσφέρει.

Όλες αυτές οι σκέψεις είχαν κατακλείσει το μυαλό μου.
Πότε βγήκαμε εκτός Κηφισίας ούτε που το κατάλαβα.
".Ελένη θα σε πάω σε ένα υπέροχο μέρος να φάμε. Θα δεις θα εί-" άρχισα να της λέω μα καθώς γυρίζω το κεφάλι μου να την κοιτάξω είχε ήδη αποκοιμηθεί στο κάθισμα του αυτοκινήτου. Είχε μαζέψει τα πόδια της κοντά στο στήθος της και τα μαλλιά της έπεφταν αμέριμνα στο πρόσωπο της.
Ήταν τόσο όμορφη και αθώα. Δεν ήθελα να την ξυπνήσω. Είχαμε σηκωθεί νωρίς σήμερα. Καλό θα της έκανε λίγος ύπνος.
Έκανα μεταστροφή και άρχισα να οδηγώ προς το σπίτι της.

Σε όλη τη διαδρομή σιγοτραγουδούσα με τη μουσική στο ραδιόφωνο να ακούγεται σιγανά, για να μην την ξυπνήσω.
Ναι, είμαι τζέντλεμαν. Έχω μάθει να φέρομαι σε μία κυρία όπως της άξιζει. Αυτό το οφείλω στη γιαγιά μου...
" Ελένη ξύπνα. Φτάσαμε σπίτι. " της φωνάζω να ξυπνήσει μιας και ήμασταν σχεδόν έξω από την πολυκατοικία της.
"Μμ πού είμαστε ; Εσύ δεν είπες θα πάμε βόλτα ;" με ρώτα επανωτά κι εγώ γελώ με την ξαφνιασμένη αντίδραση της.
" Άμα είναι να κοιμάσαι δύο ώρες συνεχόμενες δεν το βλέπω. " την ειρωνεύομαι θέλοντας όμως να φαίνομαι σοβαρός απέναντι της.
" Α αλήθεια ; Κοιμόμουν τόση ώρα ; Συγγνώμη ήμουν κουρασμένη και.. " πάει να δικαιολογηθεί μα την διακόπτω.
" Ηρέμησε μια πλάκα έκανα. Απλά αποκοιμήθηκες στη μέση της διαδρομής. Σκέφτηκα να σε γυρίσω πίσω. Δεν θα χαθούμε θα την πάμε την βόλτα. " της λέω κι ένα χαζό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη της.
" Καλά λοιπόν. Τα λέμε... " μου λέει και βγαίνει από το αυτοκίνητο.
Κουνώ το κεφάλι μου και βάζω ξανά μπρος.
Ήταν καιρός να κοιμηθώ κι εγώ. Αυτή η μέρα ήταν εξαντλητική...