"It's Our Case Darling"

Νο. 36

Πάρης pov
Μονη μου έγνοια τη δεδομένη στιγμή εκτός από την Ελένη ηταν κι ο Άρης.
Πώς θα του έλεγα πως η γιαγιά είχε φυτεμένη σφαίρα στο κεφάλι της; Πώς έφυγε έτσι άδικα από τη ζωή.
Κι εκείνος την αγαπούσε πολύ. Ήταν ο εγγονός που ειχε την περισσότερη αδυναμία στη γιαγιά.
Με ολους αυτούς τους συλλογισμούς δεν κατάλαβα πότε διασχισαμε όλη την αυλή και πότε φτάσαμε εξω ακριβως απο το βαν. Το βαν των δολοφόνων της γιαγιάς μου.

Ο Αρης ηταν καθισμένος στον υπολογιστή μελετώντας το χάρτη που είχε μπροστά του με σκοπό να βρει το μέρος που ειχε ο Αχιλλέας την Ελένη.
"Επιτέλους ρε Πάρη. Τι γίνεται εκεί μέσα ; Ο παππούς πώς είναι;" με ρωτάει επανωτα κι εγώ δεν ξέρω απο που να αρχίσω.
"Α-αρη πρεπει να μιλήσουμε. " του λεω διστακτικά και αμέσως αναστατωνεται.
"Η γιαγιά. Δεν. Πλέον. Ο Αχιλλέας." δεν μπορουσα να μιλήσω σαν κανονικός άνθρωπος εκείνη τη στιγμή.
Εβλεπα τον μοναδικό μου πλεον συγγενή αυτή τη στιγμη να χάνει δέκα χρόνια απο τη ζωή του.
Δεν μου απάντησε. Δεν έκλαψε. Δεν παραπονέθηκε. Δεν έβγαλε αχνά.
Σηκώθηκε αποτομα απο τη θέση του και καθισε στην θέση του οδηγού.
"Αυτός ο μπάσταρδος θα το πληρώσει με το ίδιο του το αίμα. " φώναξε αγανακτισμενος και χτύπησε με δύναμη το τιμόνι.
Έκλαιγε με λυγμούς. Δυσκολευόταν ακόμη και να ανασαίνει.
Ο Δημήτρης κι ο Μάρκος κοιτούσαν σαστισμένοι.
Τους εκανα νόημα πως σε πέντε λεπτα θα ξεκινουσαμε κι εκείνοι βγήκαν εξω αφήνοντας μας μόνους.
"Γιατι εκείνη ρε Πάρη ;. Ας έφευγα εγω αντί εκείνη. Δεν έφταιγε σε τίποτα. " ελεγε με δυσκολία και τα πράσινα ματια του ηταν γεμάτα δάκρυα.
Εγω καθισα διπλα του και του χαιδεψα στοργικά τη πλάτη.
"Την μοίρα δεν μπορείς να την καθορίσεις αδελφέ μου. Η γιαγιά ότι ηταν να μας προσφέρει το έκανε. Το θέμα ειναι κι άλλοι άνθρωποι να μην χαθούν μς αυτον τον άδικο τροπο σωστα; Πρεπει να φάνουμε δυνατοί και να σώσουμε την ελενη γιατι μας έχει αναγκη. Γιατι πρόκειται κι εκείνη να πάθει τα ίδια αν δεν επέμβουμε αυτη τη φορά " του είπα προσπαθώντας να καλμαρω και τον ίδιο μου τον εαυτό.
Αν έπεφτε κι εκείνος δεν ηξερα τι θα έκανα.
"Έχεις δίκιο ξαδελφε. Δεν πρεπει να το βάλουμε κάτω. Φώναξε τους αλλους δυο τοτε κι ας ξεκινήσουμε. Βρήκα την τοποθεσία τους. Ειναι στο λιμανι σε ένα παλιό εμπορικό πλοίο οχι πολύ μακριά από εδώ " μου απανταει και κοιτά τον δρόμο που απλώνεται μπροστα του.
Δεν του είπα τίποτα. Ηξερα πως ο Άρης ηταν ενα σπουδαίο άτομο κι ήξερε να χειρίζεται σωστα ολες τις καταστάσεις.
Χαμογελασα ασυναίσθητα και βγηκα απο το βαν.
Ο Μαρκος με τον Δημητρη συζητούσαν και μολις με αντιλήφθηκαν κατευθύνθηκαν προς το μέρος μου.
"Πώς ειναι ο μικρος; Πώς το πήρε;" με ρώτησε με ενδιαφέρον ο Μάρκος.
"Είναι ενταξει δεν ειναι ομως τώρα ωρα για τέτοια
Βρήκαμε την τοποθεσια της Ελένης. Πρεπει να βιαστουμε πριν προλάβει να βραδιάσει για τα καλά. " τους υπενθυμισα και εκείνοι χωρις καμια αλλη ερώτηση κάθισαν στις θέσεις τους και δεν έβγαλαν αχνά.