"It's Our Case Darling"

Νο. 49

Στραβοκαταπια νευρική και εστρωσα καλύτερα το πουλόβερ πάνω μου καθώς το τρίξιμο της ξύλινης πόρτας πρόδιδε την είσοδο του.

Η καρδια μου ήταν έτοιμη να εκσφενδονιστει από την θέση της ενώ τα δάκτυλα μου παλλονταν στο δικό τους ρυθμό.
Καθώς σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά αντικρίζω τον Μάρκο να με κοιτά με ένα στοργικό χαμόγελο καθώς κλείνει την πόρτα πίσω του.
Το βλέμμα του είχε επικεντρωθεί στο δικό μου και είχα αρχίσει να νιωθω άβολα.

Στραβοκαταπια αμήχανη και κάθισα δειλά στην άκρη του κρεβατιού.

Χωρίς να πει κάτι με πλησιάζει και κάθεται κι εκείνος δίπλα μου. Μπορώ να ακούσω το ίδιο καθαρά και τους χτύπους της δικης του καρδιάς μαζί με την δική μου καθώς η άβολη σιωπή έχει σκεπάσει τον χώρο γύρω μας.

Από το άγχος μου παίζω διακριτικά με τα δάκτυλα μου χωρίς να έχω το κουράγιο να τον αντικρίσω κατάματα.

"Λοιπόν, τι κάνεις;"ακούω τη βραχνή φωνή του με σα στην απόλυτη σιωπή και η ταραχή μέσα μου επιστρέφει.

Στην αρχή δίστασα να μιλήσω. Ο λαιμός μου ήταν ξηρός και οι σκέψεις μέσα στο μυαλό μου δεν μπορούσαν να μπουν σε μια σειρά.

"Καλά,νομίζω."του εκμυστηρευομαι λακωνικά καθώς μετά από αρκετή ώρα αντικρίζω τα μάτια του.
Το ξεθωριασμενο γαλάζιο τους χρώμα φαίνεται βουρκωμένο  και προβληματισμένο.

Τον βλέπω να παίρνει μια βαθιά ανάσα καθώς σπάει την οπτική μας επαφή.
"Νομίζω πως είναι καιρός να μιλήσουμε γι'αυτό το θέμα,δεν νομίζεις;"τον ακούω και καταλαβαίνω πως έχει απόλυτο δίκαιο.
Δεν μπορούμε να καθυστερούμε κάτι τόσο σοβαρό. Μπορεί οι διαδικασίες να μην έχουν αρχίσει ακόμα αλλά εμείς πρέπει να το αποδεχθούμε πλέον.
Ο Μάρκος θα γίνει ο επίσημος κηδεμόνας μου. Όσο ξένο και πρωτόγνωρο κι αν μου ακούγεται πρέπει να συνηθίσω στην ιδέα.
Νευοντας καταφατικά του απαντώ και κοιτάω προς την μεριά του ξανά.

Ήξερα πως κι εκείνος υπέφερε μέσα του. Ήξερε πως θα ήταν μια μεγάλη ευθύνη. Είχε κι εκείνος την οικογένεια του και την ζωή του και θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να ενσωματώσει κι εμένα σε αυτήν.
Όχι ότι θα είχα κάποιο θέμα αν δεν το έκανε.
Δεν είναι υποχρεωμένος. Το γεγονός ότι βοήθησε στο να δραπετευσω από εκείνη την κόλαση,και μόνο γι'αυτό του είναι ευγνώμων .

"Το ξέρω πως ακόμα δεν είσαι ας θέση να συζητήσεις γι'αυτό το θέμα. Το μόνο όμως που θέλω να ξέρεις είναι ότι εγώ σε αγάπησα το ίδιο όπως αγάπησα και τους γονείς του. Το ίδιο και τον Αχιλλέα,παρόλο που είχε αυτή την κατάληξη.
Δεν θέλω να αισθάνεσαι άβολα ή μειονεκτικά. Το ξέρω πως δεν θα μπορούσα να είμαι ο καλύτερος κηδεμόνας και πως δεν με γνωρίζεις τόσο καλά αλλά θα προσπαθήσω."
Η φωνή του σπάει στο τελος κι ενας λυγμος του ξεφευγει.
"Εγώ δεν ήθελα να αισθάνεσαι τύψεις για κανέναν λόγο. Ξέρω πως όσο δύσκολο είναι για μένα θα είναι και για σένα.
Το πιστεύω ότι είχες το μπαμπά μου και την μαμά μου μέσα στην καρδιά σου και αυτό το εκτιμώ βαθύτατα. Σε ευχαριστώ και πάλι που βοήθησες κι εσύ να φύγω από εκείνο το απαίσιο μέρος πριν ήταν πολύ αργά."του απαντώ κι εγώ καθώς τα δάκρυα κυλούν για χιλιοστή πλέον φορά ποτάμι στα μάγουλα μου.
Το ίδιο βουρκωμένο βλέμμα του φαινόταν πιο φωτεινό,πιο ανακουφισμένο και ευτυχισμένο.