"It's Our Case Darling"

Νο.25

Πάρης POV
Χωρίς να της αφήσω περιθώρια να μιλήσει,έβαλα το αμάξι σε κίνηση.
Εκείνη έκλαιγε βουβά στη θέση της.
Είχα αυξήσει κατα πολύ την ταχύτητα. Θα την πήγαινα μακριά. Μακρια απο ολους κι από όλα.
Μονο εγώ κι εκείνη.
Την ακουγα να φωνάζει ψιθυριστά το όνομα μου.
Την αγνόησα. Ημουνα προσηλωμένος στο δρόμο.
Ηθελε να πάω πιο αργά. Να επιβραδύνω.
"Σε-σε παρακαλώ Πάρη. Σταματά." μου είπε εντελώς αδύναμα. Ετοιμη να καταρρεύσει.
Είχε περάσει τοσα πολλά σήμερα. Το ξέρω. Το νεκροταφείο,ο Μάρκος,η μυστηριώδης φωτογραφία του Αριστοτέλη. Την καταλαβαινα. Ο οργανισμός της δεν μπορούσε να ανεχτεί αλλη πίεση.
Ηταν αδύναμη.
Τα χέρια μου εσφιγγαν μηχανικά το τιμόνι και το βλέμμα μου ήταν απόλυτα συγκεντρωμένο στον δρόμο. Η νύχτα είχε πεσει και οι δρόμοι ηταν πολύ σκοτεινοί.

Μετά απο αρκετή ώρα, σταμάτησα απότομα το αυτοκίνητο μιας και ειχαμε φτασει στον προορισμό μας.
Το σπίτι μου.
Την ακούω να ξεφυσά ανακουφισμένη. Γυριζω να την κοιτάξω.
Τα όμορφα καστανά ματια της γεμάτα δάκρυα. Δάκρυα απελπισίας,πόνου, αγανάκτησης ίσως και λίγης ανακούφισης που επιτέλους είναι σε ασφαλή χέρια. Φυσικά και θα ακουγα την κατσάδα της ζωής μου.
Δεν με ένοιαζε όμως. Τουλάχιστον ήξερα πως είναι ασφαλής μαζί μου. Χωρίς κάποιον κίνδυνο να την κυνηγά.
Ανοίγω λοιπόν την πόρτα μου και βγαινω έξω. Το ίδιο κανει κι εκείνη. Σιωπηλή αυτή τη φορά.
Πρωτη φορά βέβαια την φέρνω στο σπίτι μου και την βλέπω να το επεξεργάζεται καθώς το πλησιάζουμε.
Της ηταν εντελώς άγνωστο. Και ήμουν σίγουρος πως θα μου έκανε διάφορες ερωτήσεις. Κι όμως παρέμεινε σιωπηλή. Με σκυφτό το κεφάλι της και τα χέρια στις τσέπες του χοντρού της μπουφάν.
Ανοιξα την πόρτα και έκανα χώρο να περάσει πρώτη.
Τ

ο βλέμμα της είχε αρχίσει να σκανάρει όλο το σπίτι. Κάθε του γωνιά,κάθε του πτυχή.
Τους ψυχρούς γκρίζους τοίχους, τις φωτογραφίες κρεμασμένες στους τοίχους,ακόμα και τα παλιά και μισοφαγωμενα έπιπλα που γέμιζαν τον άδειο χωρίς συναίσθημα χώρο.

Ανοιξα όλα τα φώτα και την οδήγησα στον ξενώνα. Ακριβώς δίπλα στο δωμάτιό μου.
"Θα κοιμηθείς εδώ απόψε. Και δεν ακούω κουβέντα. Θα συζητήσουμε τα παντα αύριο εντάξει;" τη ρωταω κι εκείνη απλα κουνά καταφατικά το κεφάλι της.
Δεν αργεί όμως να με αρπάξει απο το μπράτσο και να με κανει να γυρίσω προς το μέρος της.
"Μπ-μπορείς απλα να μου πεις τι τι συμβαίνει;" με ρωτάει άψυχα και με κοιτάει απευθείας στα μάτια.
Το ένιωθα ότι ζητούσε λύτρωση. Ζητούσε εξηγήσεις.
Δεν είναι ευκολο γλυκιά μου. Καθόλου.
Δεν της απαντησα. Της φιλησα το κούτελο και έκλεισα την πόρτα.
Αφησα μια ανάσα να βγει απο μέσα μου.
Το αυριανο πρωι θα είναι πολύ δύσκολο σκέφτηκα..