"It's Our Case Darling"

Νο.24

Πάρης pov
'Ο χρήστης που καλέσατε έχει τη συσκευή του απενεργοποιημένη. Καλέστε ξανά αργότερα. Για περαιτέρω βοήθεια καλέστε....'
Γαμώτι μου!
Πάλι κλειστό το έχει...
Μα τι της συμβαίνει;
Γιατί να μην μου το σηκώνει;
Η Ελένη άφαντη...
Είχαμε κανονίσει να βγούμε μα δεν μπόρεσα να την βρω πουθενά.
Αρχισα να ανησυχώ. Κι αν κάτι κακό της συνέβη;
Αν κάποιος την πείραξε;
Μα τον θεό θα τον σκοτώσω τον μαλάκα που πήγε να την ενοχλήσει...
Είχα πραγματικά απελπιστεί.
Ξαφνικά, εκεί που καθόμουν στη πολυθρόνα με τα χέρια να προσπαθούν να βαστήσουν το κεφάλι μου, ένα μήνυμα έρχεται στο κινητό μου.
Ο αριθμός άγνωστος...
Αγνωστος
Πάρη εγώ είμαι,η Ελένη. Εχασα το τηλέφωνο μου σίγουρα κάποιος μου το έκλεψε καθώς περπατούσα στο δρόμο. Σου στέλνω από το κινητό της αδελφής μου. Συγγνώμη που δεν θα μπορέσουμε να βγούμε...
Μπορώ όμως να σε συναντήσω στο μπαράκι κοντά στο σπίτι της αδελφής μου. Στις δέκα να είσαι εκεί. Εχω να σου πω κάτι πολύ σημαντικό....

Αυτό το μήνυμα,πολύ παράξενο.
Φαινόταν πως δεν το έγραψε εκείνη. Αλλά για να μην σηκώνει το τηλέφωνό της αυτή η δικαιολογία στέκει.
Μέσα σε λίγα δεύτερα μου έστειλε και τη διεύθυνση του κλαμπ.
Το προαίσθημα μου κάτι μου έλεγε. Πως όλο αυτό δεν θα έχει καλό τέλος.
Πως αυτή η συνάντηση,σε αυτό το μέρος από την Ελένη δεν θα ήταν όπως θα την περίμενε κανείς.
Δεν το άκουσα όμως. Αρχισα απλά να ετοιμάζομαι και να λούζομαι ώστε στις δέκα να είμαι εκεί.

Δέκα παρά τέταρτο πλέον κι εγώ είμαι έτοιμος να μπω στο αυτοκίνητο. Η νύχτα η σημερινή ήταν πανέμορφη. Ο κρύος αέρας που φυσούσε και το θρόισμα των φύλλων έκαναν την ατμόσφαιρα μαγική για Δεκέμβριο μήνα.
Αναψα τη μηχανή και κατευθύνθηκα προς εκείνο το μπαρ.
Ο κόσμος ειχε συσσωρευτεί μπροστά του. Σάββατο βράδυ θα μου πεις...
Περνώ τις πύλες του και μπαίνω μέσα. Είχα φτάσει πιο νωρίς κι έτσι απλά κάθισα κοντά στη μπάρα.
Ακόμη δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο που η Ελένη ήθελε να έρθουμε εδώ και να συναντήθουμε.
Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Ο καπνός του τσιγάρου με ενοχλούσε αφάνταστα πολύ.
Αποσπούσε την προσοχή μου γιατί σε τέτοια μέρη δεν είναι και το ότι καλύτερο να κυκλοφορείς.
Ποτέ δεν μου άρεσαν τα κλαμπ. Είμαι πιο πολύ άτομο της ησυχίας,της ηρεμίας....
Ενας άντρας άρχισε να με πλησιάζει..
Τα ρούχα του σκούρα. Και το βλέμμα του το ίδιο...
Κάθεται στη καρέκλα δίπλα μου.
Εγώ έκανα την καρέκλα μου πιο εκεί. Αυτός ο τύπος με τρόμαζε.
Το κεφάλι του καλύβεται απο μια μαύρη κουκούλα.
"Χρόνια και ζαμάνια δεν νομίζεις Παρούλη;" τον ακούω να μου απευθύνεται και να βγάζει τη κουκούλα του.
Επρεπε να το περιμένω. Ηταν ο Αριστοτέλης...
Γι όσους ακόμα δεν το ξέρετε ο Αριστοτέλης ηταν πολύ καλός μου φίλος όταν ήμασταν παιδιά.
Οι πατεράδες μας ήταν συνάδελφοί και καλοί φιλοι. Γιαυτό κι εμείς είχαμε έρθει πιο κοντά .
Ο πατέρας του γενικά ζήλευε τον δικο μου.  Είτε για κάτι που αφορούσε τη δουλειά,τα οικογενειακά .Οτιδήποτε .