"It's Our Case Darling"

Νο. 6

' Τώρα, αυτή τη στιγμή  που εγώ γράφω αυτό κι εσύ το διαβάζεις, πολλά και χιλιάδες πράγματα γίνονται την ίδια στιγμή σε όλο τον κόσμο.
Σου φαίνεται παράξενο ε;
Εμένα καθόλου.
Μπορεί τώρα τη στιγμή που μιλάμε ένα παιδί να γεννιέται στην μακρινή Αμερική ενώ ένα  άλλο να πεθαίνει μετά από την έκρηξη μίας πυρηνικής βόμβας στην Συρία.
Καθόλου ασυνήθιστο.
Μπορεί κάπου στον κόσμο να ξεκινά μία καινούργια αρχή. Κάπου αλλού όμως να ξεκινά η περίοδος του σκότους και της σκλαβιάς.

Πολλοί άνθρωποι δεν εκτιμάμε αυτά που έχουμε. Σε αυτό βάζω κι εμένα.
Πολλές φορές περιφρονούμε αγαθά και καταστάσεις κυρίως, που μας φαίνονται αυτονόητα ενώ άλλοι άνθρωποι δεν τα έχουν. Δεν μπορούν να τα αποκτήσουν.
Είμαστε άπληστοι και εγωιστές.
Όχι όλοι,αλλά η πλειοψηφία.
Ακόμα και την ίδια μας την ζωή δεν εκτιμάμε.
Την θεωρούμε δεδομένη.
Πολλά βέβαια τα θεωρούμε πλέον δεδομένα αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.

Το μόνο που θέλω να τονίσω είναι το εξής.
Εκτίμησε. Εκτίμησε την ζωή σου. Την οικογένεια σου. Το ότι έχεις ένα σπίτι να κοιμάσαι και φαγητό για να τρέφεσαι.
Έχεις την αγάπη και τον σεβασμό που ζητείς.
Το δικαίωμα της παιδείας και της δημοκρατίας.
Το δικαίωμα της ελευθερίας σκέψης και  άποψης.
Γι αυτό μάθε να εκτιμάς... '

Τα χέρια μου είχαν ιδρώσει. Με τέτοια μανία και ενθουσιασμό ταυτόχρονα έγραφα αυτό το κείμενο.
Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω τόσο κοντά του.
Λες κι όλα αυτά για κάποιο λόγο ταυτίζονται με την ζωή μου.

Απόψε δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Έπειτα από το χθεσινό τον περιμένω πάλι πως και πως για να έρθει.
Η ώρα είναι μία οπότε δεν νομίζω να εμφανιστεί.
Έτσι κι αλλιώς,όλα τα καλά κρατούν για λίγο.
Διαψεύδομαι όμως σαν ακούω τον γνωστό ήχο από τα πετραδάκια να χτυπούν ρυθμικά το παράθυρό μου.

Ανοίγω γρήγορα μα αθόρυβα την μπαλκονόπορτα και τον περιμένω.
Βλέπω τα κατάμαυρα μαλλιά του να ανεμίζουν από τον κρύο χειμωνιάτικο αέρα ενώ συναντώ το βλέμμα του.
Πάντα κενό μα αυτή τη φορά είναι πιο γλυκό .
Λες κι εκείνος περίμενε με ανυπομονησία αυτή τη στιγμή.
" Καλώς τον! " του λέω χαρμόσυνα και κάνω χώρο να περάσει.
Εκείνος δεν με χαιρετά κι απλά προχωρά στο δωμάτιο.
Στην κοντινή απόσταση που ήρθαμε μύριζα το άρωμά του.
Τόσο μεθυστικό. Τόσο 'επικίνδυνο ' .
Τα ρουθούνια μου γεμίζουν με την μυρωδιά του και παίρνω μία ανάσα ανάπαυσης,
χαλάρωσης.
Το μόνο ναρκωτικό που θα ήθελα να είμαι εθισμένη.