"It's Our Case Darling"

Νο. 18

"  Πολλές φορές αναρωτήθηκα...
Τι είναι όντως ελευθερία;
Όλοι την αναφέρουμε στην καθημερινή μας ζωή χωρίς όμως να ξέρουμε ακριβώς τι σημαίνει.
Χωρίς να έχουμε αισθανθεί την ανάγκη να αναρωτηθούμε.

Όλο αυτό είναι τόσο παράξενο.
Κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι αγωνίζονται για την ελευθερία.
Ξέρουν όμως τι είναι ; Για ποιο λόγο μάχονται ;

Άλλοι το θεωρούν ως δικαίωμα. Άλλοι το θεωρούν ως κάτι αυτονόητο.
Δεν κάνουν λάθος...
Η ελευθερία είναι μια κατάσταση που όλοι άνθρωποι αξίζουν.
Που όλοι μας δικαιούμαστε.

Πολλοί βέβαια την στερούνται.
Πώς όμως θα διευκρινήσεις τη λέξη αυτή ;
Δεν μπορείς, όντως.
Είναι μία έννοια με διαφορετική σημασία για τον καθένα.
Για κάποιον μπορεί να σημαίνει η εμπιστοσύνη.
Για κάποιον άλλον το δικαίωμα της βούλησης, της επιλογής, της ανεξαρτησίας.
Ίσως για κάποιον να είναι το αίσθημα της αγαλλίασης, της γαλήνης.
Το αίσθημα πως είμαι ο εαυτός μου και κανείς δεν μπορεί να με κρίνει... "

Έκλεισα απότομα το laptop μιας και μέσα στο δωμάτιο εισέβαλε ο Πάρης φουριόζος.
"Ελένη σήκω πρέπει να φύγουμε. Έχουμε αργήσει. " μου έλεγε αναστατωμένος και καθώς έψαχνε απεγνωσμένα κάτι.
"Πού θα πάμε δηλαδή και πρέπει να σηκωθούμε τόσο νωρίς και να βιαστούμε ;" τον ρωτάω καθώς φοράω και δένω τα παπούτσια μου.
"Αν δεν βιαστείς δεν θα μάθεις ποτέ... " μου απαντάει αινιγματικά καθώς πιάνει ανακουφισμένος στα χέρια του τα κλειδιά του αυτοκινήτου που τόση ώρα έψαχνε.
Σηκώνομαι από τη θέση μου και καθώς είμαι έτοιμη να ανοίξω τη πόρτα για να βγω τον ακούω να φωνάζει το όνομα μου.
"Το μόνο που θέλω από σένα είναι να είσαι ψύχραιμη. Θέλω να ξέρεις πως οι επόμενες μέρες δεν θα είναι το ίδιο ευχάριστες με τις προηγούμενες.
Θέλω να μου υποσχεθείς πως θα παραμένεις στο ύψος σου, εντάξει ;"  με ρωτάει πλέον ενώ βρίσκεται μία ανάσα μακριά μου και με κοίτα απευθείας στα μάτια.

Κουνώ καταφατικά το κεφάλι μου και ανοίγω την πόρτα.

Τον ακολουθούσα μέσα στους διαδρόμους του σπιτιού.
Φτάσαμε μέχρι τη κουζίνα. Μία κουζίνα παράδεισος για τον κάθε μάγειρα.
Με όλα τα μπαχαρικά, τα κατσαρολικά, το μηχανήματα...
Στην κουζίνα ήταν η κ. Αλίκη με την γιαγιά του. Ετοίμαζαν το πρωινό.
"Καλημέρα στα παιδιά, θα πάρετε τίποτα να φάτε ;" μας ρώτησε χαρμόσυνα η γιαγιά του και μας έκανε νόημα με το κεφάλι να καθίσουμε στο τραπέζι.
"Όχι γιαγιά θα φύγουμε, ήδη έχουμε αργήσει. Αντίο. " της φώναξε και οδηγηθήκαμε στην πόρτα.