"It's Our Case Darling"

Νο. 45

Ελένη pov

''Το αναμενόμενο δικαστήριο για την απαγωγή της νεαρής Ελένης Παπαγεωργίου θα γίνει αύριο Παραμονή Χριστουγέννων.. Η αναγκαιότητα του δικαστηρίου δεν δίνει σημασία σε γιορτές και αργίες.
Η νεαρή κοπέλα θα βγει σε λίγο από το νοσοκομείο με σκοπό να παραβρεθεί την ώρα της δίκης.."
Πάτησα το κουμπί του τηλεχειριστηρίου και η οθόνη της μικρής τηλεόρασης μαύρισε.

Μέχρι και τα άψυχα αντικείμενα μου υπενθύμιζαν την επικείμενη εκείνη ώρα.
Και μόνο στην σκέψη ένιωθα ιδρώτα να κυλά στο μέτωπο μου και τα δάχτυλα των χεριών μου να πάλλονται άτακτα.

Σε λίγη ώρα θα έβγαινε και το εξιτήριο μου ,τη στιγμή που θα εμφανιζόταν κάποιος δηλαδή.

Η ώρα είχε πάει πια μεσημέρι και ο πόνος μέσα μου όλο και μεγάλωνε.
Φοβόμουν,και πολύ μάλιστα.

Φοβόμουν να αντιμετωπίσω τον δικαστή,τον Αχιλλέα,τον Τέλη, τον Πάρη,τους γονείς μου,όλο τον κόσμο.

Όλη η Ελλάδα γνώριζε για μένα μέσα σε ελάχιστες ώρες και το βάρος που ένιωθα μέσα μου έκανε την συνείδηση μου να βυθίζεται στο χάος, στο χάος που η ίδια δημιούργησε.

Τι κι αν κάτι πήγαινε στραβά;
Τι κι αν η δικαιοσύνη δεν μπορούσε να επέμβει;

Το βάρος στο στήθος μου μεγάλωνε και οι ανάσες μου γινόντουσαν ακόμα πιο βαριές και βαθιές.

Κοιτούσα γύρω μου το δωμάτιο ανήσυχη και απελπιζομουν σε κάθε βλέμμα που του έριχνα.

"Πότε θα έρθεις Πάρη να με πάρεις; Πότε;"μονολογούσα και κοιτούσα εξουθενωμενη το ταβάνι.

Το μηχάνημα δίπλα μου που έδειχνε τους παλμούς μου συνδεόταν με πολλά καλώδια κι όλα πάνω στο σώμα μου.

Από το άλλο χέρι μου ήταν ο ορός τον οποίο μάλλον δεν θα έβγαζα και πολύ σύντομα μιας και το φαγητό που έχω μέχρι στιγμής καταναλώσει δεν ειναι αρκετό.

Ξαφνικά βαριά βήματα ακούγονται από τον διάδρομο και το σώμα μου σφίγγεται.
Η πόρτα ανοίγει βίαια κι εγώ κλείνω τα μάτια μου από τον φόβο.