"It's Our Case Darling"

Επίλογος.

Έξι μήνες μετά...

Μπήκα στο σπίτι μετά από την τελευταία μέρα του σχολείου και ένιωσα ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου. Επιτέλους. Τέλος οι πανελλήνιες. Τέλος όλα.
Τώρα έχουμε καλοκαίρι.
Μόλις συνειδητοποιώ ότι έχω τρεις ολόκληρους μήνες για να βρω τον εαυτό μου και να χαλαρώσω χαμογελώ και αρχίζω να γελάω.
Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου ο Πάρης με μια ποδιά γύρω από τη μέση του. Με αυτό το θέαμα το γέλιο μου γίνεται πιο δυνατό και παρασυρω και τον ίδιο να γελάσει.

"Πώς τα πήγες και σήμερα; Αν και δεν χρειάζεται να ρωτήσω αφού ξέρω ότι έγραψες τέλεια!"μου λέει κι εγώ του χαμογελώ κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μου.

Τον πλησιάζω περπατώντας στις μύτες και αγκαλιάζω γλυκά την μέση του.
''Δεν ξέρεις πόσο ευτυχισμένη είμαι αυτή τη στιγμή."του λέω καθώς αντικρίζω τα καταγάλανα μάτια του με το σαγόνι μου να εφάπτεται με το στήθος του.
Εκείνος μου χαμογελά και χτενίζει με τα δάχτυλα του τα μαλλιά μου.

Δεν είπε τίποτα. Απλά μείναμε στην αγκαλιά ο ενός του άλλου μιας και οι λέξεις δεν ήταν αρκετές για να περιγράψουν τα όσα νιώθαμε και θέλαμε να πούμε ο ένας στον άλλον.

Η ζωή μου μετά από πολύ καιρό είχε γίνει όπως την φανταζόμουν. Ένιωθα ευτυχισμένη και δεν φοβόμουν. Μπορούσα να βασιστω στον εαυτό μου γνωρίζοντας όμως ότι οι άνθρωποι μου είναι κοντά μου και είναι περήφανοι για μένα.
Μαθαίνοντας πως ο Αχιλλέας σκότωσε τους γονείς μου,ένιωσα πως κατά κάποιον τρόπο δικαιώθηκα.  Εκείνοι δικαιώθηκαν.
Μπορεί  όντως να μην θυμόμουν πως ήταν αλλά μπορώ να νιώσω μέσα μου ότι είναι κι εκείνοι ευχαριστημένοι και πάντα στο πλευρό μου.

Τώρα πλέον ζω μαζί με τον Πάρη στο διαμέρισμα του. Επισκεπτόμαστε συχνά τον παππού του που μετα τον θάνατο της γυναίκας του χρειάζεται συντροφιά. Ο Μάρκος βρίσκεται και πάλι κοντά στην οικογένεια του και βρίσκομαι σε συνεχή επαφή μαζί του μιας και είναι ο κηδεμόνας μου. Νιώθω πως όντως έχω κάποιον μεγάλο να νοιάζεται για μένα όπως ένα γονιός θα έκανε.
Όσο για τους θετους γονείς μου,δεν έχω μιλήσει μαζί τους από το δικαστήριο. Δεν ήθελα να επικοινωνήσω μαζί τους, ούτε κι εκείνοι όπως φαίνεται.

Έτυχε μερικές φορές να συναντήσω την Μαργαρίτα στο δρόμο αλλά δεν της έδινα κάποια σημασία.

Ένιωθα ευτυχισμένη και δεν ήθελα να χάσω όλη αυτή την ηρεμία και γαλήνη που υπήρχε στη ζωή μου.

Αυτοί οι έξι μήνες που πέρασαν με έκαναν ακόμα πιο δυνατή και μιας και είχα τον Πάρη κοντά μου δεν χρειαζόταν να φοβηθώ για τίποτα.

"Ελένη,εστρωσα τραπέζι έλα να φάμε."ακούω την φωνή του από την άλλη άκρη του διαμερίσματος και χωρίς δεύτερη σκέψη πλησιάζω την κουζίνα από όπου αναδύεται μια υπέροχη μυρωδιά.
Το τραπέζι ήταν στρωμένο με ένα όμορφο τραπεζομάντηλο και με δύο πιάτα με αχνιστό γιουβέτσι.

Χαμογελώ στην όμορφη αυτή εικόνα και καθομαι στην καρέκλα απέναντι του. Εκείνος με κοιτά το ίδιο χαρούμενος και οι λέξεις είναι περιττές όσο τρώμε και  κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο.

Νιώθω πως επιτέλους η ζωή με δικαίωσε. Μπορεί να έχασα τους γονείς μου πολύ νωρίς. Δεν μπόρεσα να γνωρίσω αυτή την αγάπη και το στήριγμα που κάθε παιδί χρειάζεται να έχει από τους γονείς του.
Μπορεί η παιδική μου ηλικία να μην ήταν μια από τις πιο ευχάριστες και ιδανικές για ένα παιδί. Παρόλα αυτά,μετα απο πολλά χρόνια,κατάφερα να βρω την ευτυχία μου,το δρόμο που με κάνει ευτυχισμένη, κατι που κατάφερα μετά από πολύ κόπο να βρω.
Ο καθενας μπορεί να το κάνει τελικά. Όλοι μπορούν να βρουν το σωστό και ιδανικό δρόμο γι'αυτούς και να τον ακολουθήσουν.
Οι δυσκολίες είναι αναπόφευκτες στη ζωή.
Το θέμα είναι να μπορείς να τα βγάλεις πέρα με ή και χωρίς τη βοήθεια κανενός εκτός από τον εαυτό σου.

Κάθε αρχή και δύσκολη λένε,αλλά τα αποτελέσματα σε ανταμοιβουν στο τέλος.

Κατάφερα να πιστέψω στον εαυτό μου και να βρω την αλήθεια,την δική μου αλήθεια. Μια αλήθεια που όλοι κρύβουμε μέσα μας και αργά ή γρήγορα θα την ανακαλύψουμε.

Αυτή ήταν η δική μου υπόθεση που έπρεπε να λυθεί.
Εσύ θα λυσεις το μυστήριο της δικής σου ζωής;

Αυτό ήταν λοιπόν. Αυτός ήταν κι ο επίλογος της ιστορίας. Ήταν μια όμορφη περίοδος σχεδόν δύο χρόνων μέχρι να μπορέσω να την ολοκληρώσω.  Ένα έργο που ξεκίνησε από την παρότρυνση των φίλων μου και τελικά κατάφερε να ολοκληρωθεί.

Ελπίζω λοιπόν να σας ήταν μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα ιστορία και να αντλησατε μια διαφορετική όψη για τον κόσμο που μας περιτριγυρίζει....