"It's Our Case Darling"

Νο. 37 part 2

Το στήθος μου ηταν έτοιμο να εκραγεί απο την ενταση. Η πίεση που ασκούσα στον εαυτό μου μπορούσε να μου προκαλέσει βέβαιο θάνατο.
Δεν με έμοιαζε όμως. Ηταν ωρα να φύγω. Να το σκασω. Τουλάχιστον να λυθω.
Χτυπούσα βίαια το σωμα μου μα το μονο που κατάφερνα ήταν να εξαντλω τις οσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει.

Ξαφνικα η πόρτα της αποθήκης ανοίγει διάπλατα και βλέπω τον Τέλη να με πλησιάζει.
Προσπαθούσα να χαμηλωσω τους παλμούς μου αλλά οσο το έβλεπα να με πλησιάζει τόσο πιο πολύ εξαγριωνομουν.
Τον άκουσα να γελά. Να γελά εις βάρος μου.
Με πλησίασε και το πρόσωπο του ηρθε σε άμεση επαφη με το δικό μου.
Παρόλη την εξωτερική του ομορφιά και τα καλοσχηματισμένα χαρακτηριστικά του η ασχήμια του χαρακτήρα του διαφαινόταν.
"Τζάμπα χαροπαλευεις πριγκηπέσσα. Σε λιγα λεπτά θα έρθουν μερικοί κύριοι να σε παραλάβουν . Επιτέλους θα μπορέσουμε να σε ξεφορτωθουμε.
Χάρη σου κάνουμε πάντως. Θα μπορούσαμε να σε ειχαμε πετάξει  στη θάλασσα  αλλά επειδή πως να το κάνουμε αίμα μας είσαι, είπαμε να σου προσφέρουμε την ευκαιρία να μη ξανά κάνεις τα ίδια λάθη. "
Ακούμπησε τα δάκτυλα του στο πηγούνι μου και το έστρεψε στην αντίθετη κατευθυνση.
Έπαιρνα βαθιές ανάσες από την μύτη για να ηρεμησω. Εστω να προκάλεσω  την ψευδαίσθηση πως όλα είναι ενα κακό όνειρο.

Κι όμως η ζωή παιζει περίεργα παιχνίδια και μόλις ξανά νιώθω αυτό τον έντονο πόνο στο στομάχι απο την κλοτσιά του  Τέλη καταλαβαίνω πως όλα είναι αλήθεια. Η πικρή αλήθεια.

"Όταν θα σου μιλάω θα με προσέχεις  το καταλάβες;" γρυλιζει μέσα στα μούτρα μου εξαγριωμένος.
Δεν του απαντώ. Απλα τον κοιτώ στα   μάτια και ξανά σκύβω το κεφάλι μου.
"Σε πεντε θα ξανά μπω μέσα να σε λύσω . Έχουν φτασει μεσάνυχτα. Δεν θέλουμε να αργησεις. " μου είπε ειρωνικά και έκλεισε με δυναμη την πόρτα πισω του .

Ήμουν πλέον καταδικασμένη. Δεν θα ξανά έβλεπα ποτε ξανά τον Πάρη, τους υποτιθέμενους  γονεις μου, την αδελφή μου οι οποίοι σιγά που ενδιαφέρθηκαν τόσες γαμημενες ώρες για το που  είμαι.
Εμένα παλι θα μου λείψουν.
Ασυναίσθητα δακρια αρχισαν να κυλούν απο τα ματια μου.
Παρατηρούσα το αίμα γύρω μου. Τα σκιασμένα μου ρούχα, τη εξαθλίωση που επικρατούσε γύρω μου.
Ο μόνος που μπορούσε να με σωσει εκείνη την στιγμη ηταν ο ίδιος ο θεός. Ή ενα θαύμα του. Ένα θαύμα που θα με απελευθέρωνε απο την κόλαση  στην οποία ζούσα.

Πάρης pov
Βρισκομασταν μέσα στους αγωγούς. Ξεκλειδωσαμε την αφύλακτη αποθήκη και αρχίσαμε να σερνομαστε μέσα στους θαλάμους. Λίγη πίεση ακόμα και θα πεφταμε στο έδαφος.
Ο Άρης βρισκόταν μπροστά μου μιας και ήξερε ακριβως που θα τελείωνε ο δρόμος για να μπούμε στο σωστο μέρος.
"Πάρη εδώ είμαστε. Το μονο που έχουμε να κάνουμε είναι να ανοιξουμε το καπάκι όπως και πριν " μου ανακοινωνει κι εγω εκτελώ τις οδηγίες του μηχανικά. Προσεκτικές και γρήγορες κινήσεις μάς  χρειάζονταν. Τίποτα παραπανω τίποτα λιγοτερο.
Ξεβιδωσα όλες τις βίδες και άνοιξα το καπάκι στο οποίο τελείωνε ο αγωγός που έφτανε στην αποθήκη που βρισκόταν η Ελένη.
Το πετάω με δυναμη στο πάτωμα και προσπαθώ να προσαρμοστω στο σκοτάδι που επικρατεί.
Μπροστά μου ακριβως βλέπω μια φιγούρα παραλλαγμένη, εντελώς άγνωστη.
Τα μακριά μαλλιά της πέφτουν στους ωμους  της ανακατα.
Η έκπληξη της την κανει να γυρισει το σώμα της στην κατευθυνση μας.
Η έκπληξη και η ανακούφιση  είναι φανερή στο προσωπο της. Το ταλαιπωρημένο και πονεμένο πρόσωπό της.
"Π-παρη;" ακούω τη μελωδική αλλά σπασμένη φωνη της να καλεί το όνομά μου.
Βγαινω αμέσως απο τον αγωγό αφήνοντας και τον Αρη να βγει.
Τρέχω μπροστά της.
Ηταν ακόμα χειρότερα απο ότο την φανταζομουν. Μελανιές, πρηξηματα, γρατσουνιές.
Δεν ηταν η Ελένη που γνώριζα.
"Ελένη μου εγω είμαι. Ηρέμησε ήρθαμε να σε σώσουμε" της λέω προσπαθώντας να συγκράτησω τον εαυτό μου απο τον να χημιξω πανω της και την αγκαλιασω με όλη μου την δύναμη.