"It's Our Case Darling"

Νο. 13

Πάρης pov
" Ξέρω τι συνέβη " πετάω στα ξαφνικά ενώ το χαμόγελο του νικητή δεν είχε φύγει από το πρόσωπό μου.
Και οι δύο τους με κοιτούσαν με απορία. Κρεμόντουσαν από τα χείλη μου.
Τα μάτια της Ελένης λαμπυρίζαν κάτω από το ελάχιστο φως του δωματίου. Η αγωνία αποτυπωμένη στο πρόσωπό της .
" Ίσως κι αυτός να είναι ο δολοφόνος ή ίσως κάποιος που ξέρει για την υπόθεση. Μπορεί να ήταν και πληροφοριοδότης.
Είχε πολύ στενή σχέση με την οικογένεια. Μέχρι και για να "υιοθετήσει " την Ελένη ήρθε.
Σίγουρα θεωρείται ύποπτος. Πρέπει να τον ψάξουμε. Αλλά, αυτό είναι το δύσκολο. "
Αμέσως έγινα σοβαρός. Όσο εύκολο κι αν είναι να υποθέσεις την λύση άλλο τόσο να την υλοποιήσεις. Να δοκιμάσεις.
Η κ. Δέσποινα φαινόταν σκεπτική. Πάλι έψαξε κάποια χαρτιά στα συρτάρια του γραφείου της και τα ακούμπησε ατο τραπέζι.
Έλεγαν σημαντικά στοιχεία για το ποινικό μητρώο του και την κατοικία του, αν είναι η πραγματική.
" Αυτά μας άφησε και βρήκε η αστυνομία . Τώρα εσείς πρέπει να ψάξετε. Δεν μπορώ να σας βοηθήσω άλλο. Δεν μου επιτρέπουν.
Τώρα σηκώθηκε και τρέξτε. Τρέξτε να τον βρείτε. Δεν θα χάσετε.
Και μην φοβάστε. Μην φοβάστε να δικαιωθείτε, μην φοβάστε να απαιτήσετε αυτό που θέλετε.
Φύγετε τώρα, περιμένω υποψήφιους γονείς. "
Τα λόγια έβγαιναν μηχανικά από το στόμα της. Λες και τα είχε προβάρει. Τα είχε προετοιμάσει για εκείνη τη στιγμή.

Εκείνη βγήκε πρώτη από το γραφείο. Μάζεψα ότι χαρτιά που χρειαζόμουν και πήγα να βγω. Η γέρικη και βαριά φωνή της με σταμάτησε.
" Να την προσέχεις. Της αξίζει κάποιος σαν κι εσένα στην ζωή της. Σε χρειάζεται. Και να την αγαπάς. "μου είπε στοργικά κλείνοντας το μάτι.
" Φυσικά και θα την προσέχω " της είπα κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
' Τις αξίζεις; Σε χρειάζεται ; Να την αγαπάς ;'

Τα λόγια της αυτά δεν σταμάτησαν να παίζουν στο μυαλό μου επανελλημένα σαν μια παλιά κασέτα .
Εγώ δεν είχα σκοπό να νιώσω έτσι για την Ελένη. Εγώ απλά είμαι εδώ γιατί είναι το καθήκον μου.
Μα φυσικά αυτά δεν μας τα ρωτάνε.
Ο έρωτας και η αγάπη είναι κεραυνοβόλα. Δεν έχει θέλω ή δεν θέλω. Στο επιβάλουν. Και στο επιβάλουν με τόσο διαβολικό τρόπο που στο τέλος σε πείθουν ολοκληρωτικά .
Μήπως κι εγώ έχω πέσει σε αυτά τα διαβολικά δίχτυα ;

Ελένη pov
Όλη η υπόλοιπη διαδρομή ήταν σιωπηλή. Ασυνήθιστο τώρα τελευταία.
Όλο...αυτό μας έχει φέρει πιο κοντά.
Για να σπάσω λοιπόν την μονοτονία, πήγα να τον ρωτήσω κάτι.
" Πάρη ;" του λέω δειλά και το πρόσωπο του γυρίζει ελάχιστα.
Τα κατάμαυρα μαλλιά του κρύβουν τα θαλασσί του μάτια.
" Θυμάσαι εκείνη την υπόσχεση που μου έδωσες ;" του λέω ντροπαλά καθώς κοιτώ τα πόδια μου και κλοτσάω αμήχανα πετραδάκια στο έδαφος.
Εκείνος γελά με την αντίδραση μου και σταμάτα να περπατά.
Το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου. Τα λακκάκια στο πρόσωπό του εμφανίστηκαν και τον έκαναν ακόμα πιο ελκυστικό.
" Φυσικά και την θυμάμαι. Και νομίζω είναι ώρα για ακόμα ένα μάθημα δεν νομίζεις ;" με ρωτάει ενώ δεν έχει πάρει τα μάτια του από πάνω μου.
Απλά κουνώ καταφατικά το κεφάλι.
Ένιωθα πολύ περίεργα. Οι τρίχες στον σβέρκο μου είχαν σηκωθεί ενώ τα χέρια μου είχαν ιδρώσει. Ανέπνεα από την μύτη για να ηρεμήσω.
Πάντα ένιωθα άνετα μαζί του. Τώρα, τι συμβαίνει ;
" Αγάπη " λέει δυνατά διακόπτοντας με από τις σκέψεις μου.
" Όταν αγαπάς τον εαυτό σου έρχεσαι πιο κοντά μαζί του. Αρχίζεις και δεν ντρέπεσαι γιαυτόν. Κι όλη αυτή η εσωτερική σου αλλαγή φαίνεται και προς τα έξω.
Νιώθεις πιο ελεύθερη και δεν σε νοιάζει πια η γνώμη των άλλων ."
Τα λόγια του γεμάτα ωριμότητα και σοβαρότητα.
Ήταν σαν τον αυστηρό δάσκαλο που συνεχώς σε τιμωρεί και σου επιβάλει. Όλα αυτά όμως τα κάνει για το καλό σου. Γιατί ο κόσμος σε σένα στηρίζεται. Πρέπει να μάθεις την αλήθεια της ζωής γιατί την αξίζεις.
Γύρισε το κεφάλι του και μου χαμογέλασε.
Το ίδιο έκανα κι εγώ.
Χαιρόμουν τόσο που ήταν μαζί μου.
Χαιρόμουν που ήταν εκείνος κι όχι κάποιος άλλος.
Χαιρόμουν χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Χαιρόμουν γιατί εκείνη τη στιγμή ήμουν ο εαυτός μου.
Δεν προσποιούμουν ούτε υποκρινόμουν.
Δεν ντρεπόμουν ούτε φοβόμουν.
Ήμουν ο εαυτός μου.
Έτσι είναι τελικά όταν νιώθεις ελεύθερος.
Νιώθεις πως πετάς στα σύννεφα. Πως κανείς δεν μπορεί να σε πιάσει ούτε να σε κατεβάσει.
Νιώθεις πως όλα συνωμοτούν για να νιώθεις εσύ καλά.

Μέσα σε πέντε λεπτά φτάσαμε στο διαμέρισμα μου.
Τα φώτα ήταν σβηστά επομένως κανείς δεν θα ήταν μέσα. Τον καληνυχτίζω με μια αγκαλιά και πάω να σκαρφαλώσω.

Ανεβαίνοντας λοιπόν την σκαλωσιά, το πόδι μου μπλέχτηκε σε κάποια χόρτα από το φράκτη δίπλα και δεν μπορούσα να βγάλω το πόδι μου. Το βλέμμα μου τον έψαχνε συνεχώς μα δεν ήταν πουθενά.

Τα χέρια μου είχαν ιδρώσει και γλιστρούσαν από τα μαύρα κάγκελα.
Δεν μπορούσα να φωνάξω. Θα ξυπνούσα τους πάντες. Μόνο εκείνος μπορούσε να με σώσει.
Δεν μπορούσα να τον δω.
Τότε άρχισα να γλιστράω περισσότερο. Το πόδι μου ακόμα σφινωμένο στα κλαδιά και η ζωή μου να κρέμεται από μια κλωστή.
Το κράτημα μου αδύναμο, το ίδιο κι εγώ.
Αφήνω τα κάγκελα.
Νιώθω το σώμα μου να πέφτει. Όλα γίνονται τόσο βασανιστικά αργά.
Λες κι ο διάβολος με βασανίζε. Με πηγαινοέφερνε πρώτα στην κόλαση κι ύστερα στο παράδεισο .
Έκλεισα σφικτά τα μάτια μου και ήλπιζα μόλις τα ξανά ανοίξω να είναι ένα όνειρο.
Ξαφνικά πέφτω κάτω. Η πτώση μου όχι όσο απότομη την περίμενα. Κάτι την εμπόδισε.
Άνοιξα τα μάτια μου και τον είδα.
Με κρατούσε με τα στιβαρά του χέρια σφικτά.
Το στήθος μου ανεβοκατεβαίνε σαν τρελό.
Ο ήχος που έκανε η καρδιά μου σαν χτυπούσε μπορούσε να ακουστεί από χιλιόμετρα.
Τα μάτια του γεμάτα ανακούφιση.
Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του.
Πήγε να ανοίξει το στόμα του να πει κάτι μα, δεν τον άφησα. Έπεσα στην αγκαλιά του.
Μου έσωσε την ζωή. Έτσι απλά.
Και δεν ήταν η πρώτη φορά...
Τα βλέμματα μας συναντιούνται. Κλειδώνουν και σταματούν να παγιδεύουν το ένα το άλλο.
" Σε παρακαλώ, απλά πήγαινε από τις σκάλες την άλλη φορά. " μου λέει με κομμένη την ανάσα.
Από το σοκ ακόμα εγώ κουνώ το κεφάλι μου.
Πάω να φύγω μα, το κράτημα του δεν με αφήνει.
" Θα σε πάω εγώ μέχρι επάνω. Δεν θέλω να πάθεις κάτι άλλο, εντάξει ;" μου λέει κι εγώ χωρίς κουβέντα πηγαίνω από πίσω του.