Chapter 1

6.2K 466 10
                                    

၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေႏြရာသီ

ေရာ္ရြက္ဝါေတြ ေႂကြတဲ့ ေႏြဦးတခု။ ေလပူေတြကလည္း တခ်က္တခ်က္ တိုက္ခတ္ေနသည္။ ကမာၻႀကီးက တႏွစ္တျခား ပူလာလြန္းလို႔ပဲလား?။ ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ျပမွာ ဥၾသတြန္သံဆိုတာေတြေတာင္ မၾကားရတာ ၾကားခဲ့ၿပီေပါ့။ ၿမိဳ႕ျပဟာ ေႏြရာသီဆို အင္မတန္ေနလို႔မေကာင္းတဲ့ေနရာပါပဲ။ ရန္ကုန္သူရန္ကုန္သားေတြေတာင္ မေနႏိုင္ရင္ အေအးပိုင္းက ႐ုတ္တရက္ေျပာင္းလာရတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေရာ?။

"အေမ ဒီမွာ ခဏပဲ ေနမွာမွတ္လား ဒီမွာ အရမ္းပူတာပဲ"

"အင္းေပါ့ သားရယ္ ခဏပါပဲ"

စိတ္ခ်မ္းသာေစမယ့္အေျဖကို ၾကားရတာေတာင္ စိတ္မၾကည္တဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ရွိေနေသးတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ ဒါဟာ တမင္သူ႔ကိုလိမ္လိုက္တဲ့ဆိုတာ သိေနသည့္အလား။

"သြန္းခဝိုင္"

လူႀကီးလည္းမဟုတ္ ကေလးလည္းမဟုတ္တဲ့ ၁၃ႏွစ္ထဲဝင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ လူပ်ိဳေပါက္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ ပံုမွန္ဆို ေျပာင္ေျပာင္ေနာက္ေနာက္ႏွင့္ ပြင့္လင္းေသာ ေကာင္ေလး။ ခင္မင္တတ္ၿပီး လူတိုင္းနဲ႔လည္း တည့္ေအာင္ေပါင္းတတ္သည္။ လူတိုင္းကလည္း သူ႔ကိုခင္မင္ၾကသည္မွာ ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ ေဖာ္ေရြတတ္မႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။ ခုကေတာ့ သူမေနခ်င္ေသာ ေနရာစိမ္းတခုမွာ ေနေနရ၍ ထင္သည္။ စိတ္ညစ္ေန၍ ဘယ္သူနဲ႔မွေတာင္ စကား ဟက္ဟက္ပက္ပက္မေျပာႏိုင္။

အေဖဗမာ အေမရွမ္းတ႐ုတ္ကျပားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖဴလြန္းတဲ့အသားဟာ ပူလြန္းလို႔ ရဲတြတ္ေနရတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းထူျပည့္ျပည့္ေလးေတြဟာ စိတ္မၾကည္ဘဲ ဆူပုတ္ထားရလို႔ ေထာ္တဲ့ဘက္ေတာင္သြားေနၿပီး မ်က္လံုးဝိုင္း ၾကည္ၾကည္ေလးေတြကေတာ့ စိတ္မေပ်ာ္ရမႈေၾကာင့္ ညႇိဳးငယ္ေနသေယာင္။ ၁၃ႏွစ္ပဲ ရွိေသးလို႔သာပဲ၊ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာေပၚမွာ ပ်င္းရိစြာ လဲေလ်ာင္းေနတာက ဆိုဖာတခုလံုးျပည့္ေတာ့မည္။ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ အျပစ္ဆိုစရာ တစက္မရွိတဲ့ ဒီေကာင္ေလးဟာ ႀကီးလာရင္ ေခ်ာမယ့္႐ုပ္ေလးဆိုတာေတာ့ သိသာလြန္းသည္။

ျမဴဝိုင္Where stories live. Discover now