Reyyan |Ölmeden Önce Yaşa Seri #1|

Bölüm 18| SEVEN SEVDİĞİNİ YÜREĞİNDE TAŞIR

          Sınavın olduğu binaya giriş yapmış kartımı çıkarıyım diye bakınırken yine olduğu gibi geçmişti. Kimse bir şey söylemiyordu artık nasılsa. Sorularında içinde olduğu fotokopiyi ve notların bulunduğu defteri çıkarmış 2. Kat K sınıfların bulunduğu koridordan ilerlemişti. Bu sırada yolda  İrem'le karşılaşmıştı. "Selamün aleyküm. " dedi Reyyan. İlk selam veren olmayı daima sevmişti.

         "Aleyküm Selam. Günaydın canım. " dedi İrem.
    
           Elinde deftere bakarken, "Listeleri asmamışlar. Sıra yok galiba." dedi. Başta Büşra olmak üzere tüm devreyi hüzünlendirdi.

            Tebessümle baktı Reyyan. "Daha iyi işte, istediğimiz yere oturabiliriz böylece. "

           "Aynen. " dedi İrem. "İçeri girelim mi?"

            Başıyla onayladı Reyyan. "Olur tabii."

             Defteri sıraya bırakmıştı. Kapı hizasında sonlara doğru oturmuştu. Böyle daha özgür ve rahat hissediyordu. Hiçbir zaman ön sıraların öğrencisi olmamıştı zaten. Arkasını döndü İrem, "Çalıştın mı?" diye sordu. Fotokopileri karıştırdı. "Çok fazla soru var ya... Cevapları da uzun uzun."

            "Sayılır. "dedi Reyyan. Bir kez daha bakmayı düşünüyordu. Fakat daha sınavın başlamasına yarım saatten fazla zaman vardı. Kantine gidip su almayı düşündü. Belki birde çay?  Otomattaki suyu sevmiyordu.
  
           "Kantine gidiyorum bir şey ister misin? " diye sordu.

            "Yok canım sağ ol. "

            Binadan çıkıp kantinin bulunduğu yere ilerledi. Öğrencilerin oturduğu yerden giriş yapmayı sevmiyordu. Bu yüzden yandaki merdivenden çıktı yukarı. Sonra bir kat aşağı zemine indi. Hazırlık sınıflarının olduğu yerden geçip kantine yürüdü. Dolaptan su aldı. Tezgahın arkasında çalışan kadından çay istedi. Sonra onları ödeyip arkasını hızla döndüğünde neye uğradığını şaşırdı. "Ben özür dilerim. " diyebildi. Daha dikkatli olmalıyım diye düşündüğü sırada "Önemli değil." dedi ses. Tanıdıkdı. Neyse ki üzerine döküp olayların uzamasını gerektirecek bir durum yoktu ortada. Yoksa durup Kamer'le konuşmak zorunda kalmak isteyeceğini hiç sanmıyordu. Sorun olmadığını fark ettiğinde oradan ayrılıp sınava gireceği binaya dönüş yapmıştı.

           "O kadar mutluyum ki Reyyan. " dedi Zişan. "Böyle musmutlu..." Yüzüğünü gösterdi. "Bak."

            "Allah tamamını erdirsin." dedi Reyyan. Bu konuda ne söylenirdi ki?

            "Amin." dedi. "Darısı başına artık. "

            Yüzünde gülümseme yavaşca sönmüştü. "Ne garip değil mi?" diye sordu. "O gece ölmüş olsaydım eğer bütün bunları konuşamıyor olacaktık."

           "O gece olanları unutmalısın." dedi Reyyan. "Bir hata yaptın evet ama pişmansın öyle değil mi?"

            "Öyle tabii ki." dedi Zişan. "O gece nasıl o hale geldiğimi bile hatırlamıyorum. Kafam yerinde değildi sanki. O ben değildim Reyyan. "

            Başıyla yavaşca onayladı Reyyan.

            "Biliyorum canım. Unutalım geçmişi artık. " dedi. Aynı şeyleri hatırlayıp durmanın manası yoktu. Çünkü bu durum Reyyan'ı da sıkıntıya sokuyordu. "İyi biri mi bari?" diye sormuştu. Konuyu değiştirmek adına. Normalde bu muhabbetlerin kızı olduğu söylenemezdi. Fakat karşında oturan Zişan'dı. Ve bu konularda kendisinden daha bilgili olduğu söylenemezdi. Mediha'dan öğrendiği kadarıyla biliyordu o da. Fakat o daha çok dini boyutta düşünüyordu çoğu şeyi. İslam'da aile hayatıyla ilgili bir yazıya rastlamıştı geçenlerde. Konuşurken aklına gelmişti.

           "İyi kalpli birisi." dedi Zişan.

            Buruk tebessümle baktı Reyyan. "Doğru insan olduğuna eminsen?" diye sordu. Ki bundan emin olmak o kadar kolay olmuyordu. Eğer nasibinizse mutlaka sizi buluyordu. Her şeyin vakti olduğu gibi bununda bir vakti vardı. Ve size düşen o vakit gelene kadar Allah'ın emir ve yasaklarına riayet edip edepli bir şekilde beklemekti.

            Zişan'a biraz dini tavsiyelerde bulundu Reyyan. Bunu kendisi istediği için yapmıyordu. Allah rızası içindi her şey. Zişan'ı sevmişti Reyyan bu yüzden onun üzülmesini istemiyordu.

           "Seven sevdiğini yüreğinde taşır. " dedi Reyyan. Bu da yeter de artar bile. Ne demek istediğini anlamıştı Zişan. "Merak etme öyle birisi değil. İçin rahat olsun. " dedi Zişan. Reyyan'ın kendisini ne kadar çok sevdiğini bu yüzden endişe duyduğunu hissedebiliyordu. "Ağabeyim var hep yanımızda. Ben de dikkat ediyorum. Söylediklerin benim için kıymetli Reyyan. Ben onları benim iyiliğimi düşündüğün için söylediğinin farkındayım. Sen söyleyince öğrendim zaten çoğu şeyi. " Gülümsedi. "Allah razı olsun. İyiki varsın."

           Biraz olsun nefes alabilmişti Reyyan. Tanıdıklarından el ele birilerini  görünce Reyyan gerçekten üzülüyordu. Hemcinslerinden sevdiği ve uyarabildiği kişileri uyarmaya çalışıyordu. Nefis için değer miydi?  Kimse Allah'ın emirlerine dikkat etmediği müddetçe mutlu olamazdı. Huzur islamdı. Teslimiyet bunu gerektirirdi.