Hiç ölü birinden şikayetçi olabilir miydiniz? Ya da ölü biri sizden?
Düşüncelerindeki çirkinlikle insanları yargılayamazdı, insanlarla işi yoktu.
Onun tek savaşı kendiyle. Kendini tanıyabilirse, kazanmış olacaktı.
Bütün mesele kendini tanıyabilmek...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Asansörün kapıları açıldığında başını kaldırdı. Karşısında bulduğu kişi, Enise Atasagun'du. Çok sürmemişti ki gülümseyerek adımını asansörün içine atmıştı. Zemine inmeyi planlıyorken düğmeye basmayı unuttuğu için çağrılan yere, Oval Ofis'e çıkmıştı. ''Merhaba.''
''Merhaba.'' diye karşılık verdi Zişan, çekingen bir tavırla.
Enise Atabey, Ceyhun'un annesi. Protokol bir kişiliğe sahipti. Bazıları bu durumu soğukluk olarak yorumlasa da Zişan onu anlayabiliyordu. Yani bu tavrının soğukluktan ziyade yaşam stili olduğunu, zira samimiyetle laubaliliği karıştıran insanlardan kendisinin de haz etmediği ortadaydı. Bu durumun ister istemez insanı yalnızlaştırdığını düşünenler olabilirdi. Oysa Zişan için cahil bir kalabalıktan çok daha asil geliyordu kulağa yalnızlık.
Gerek akademik alanda araştırmalarıyla gerekse dönem başında isminin başına aldığı Prof. ünvanlıyla, seneye ismini yazdıran nadir isimlerdendi Enise Atasagun. Oysa 2017'nin kendisi dâhil birçoğu için kolay bir yıl olmadığı düşüncesindeydi. Hem bireysel hem toplumsal yıpranmışlıklar vardı bu senenin içerisinde.
'İnsan dibi görmeden zirveyi görmüyor galiba.' diye düşündü bir an. Ceyhun'un babasıyla olan ilişkisi hep sorunluydu. Ceyhun'un Kamer'in aksine çoğu şeyi idare etmek yerine üzerine giden kişiliği vardı ziyadesiyle. Fakat son zamanlarda yaşadığı durgunluğu annesiyle babasının aldığı ayrılık kararına bağlamaya çalışsa da bir tuhaflık olduğu ortadaydı, çözemediği. Belki de sadece kendisine öyle geliyordu. Fikir yürütemiyordu. Sonuçta bu karar yalnız Ceyhun'u değil herkesi şaşırtmıştı. Öyle ki bu kararla beraber Enise Atabey kariyerine daha çok asılıp, henüz 40'lı yaşının başlarında olmasına rağmen Profesör olmuştu. Sorumluluğunda olan yurtdışı bağlantılı bir proje ödül getirdi. Bu sayede büyük prestij elde etti okul, diğer iyi rakiplerine nazaran. Bu haberi resmi sitesinden değil, Portekiz'de okuduğu okulun panosundan öğrenmişti.
Hâlâ kendisine bakmaya devam ederken, yüzündeki ifade silinip yerini gözlerinde soru işareti almıştı. Gözlerini kaçırdı. Birini bakışlarıyla rahatsız etmekten en çok kendisi nefret ederdi. Dalmıştı sadece. Bunu kendisinin de fark edeceğini umdu. Asansörün kapıları kapandığında ''Nereye?'' diye sormuştu Enise Atabey.
''Zemin kat.'' diyerek yanıtladı Zişan.
''Bilge'nin dersi daha bitmedi diye biliyorum?''
Biraz düşündü Zişan. ''Yok.'' dedi sonra. ''Ben derse hiç girmedim.''
''Sebep?'' diye sordu Enise Atasagun.
''Kaydımı dondurmak için gelmiştim.'' dedi açıkça.
O an Enise Atabey yüzünde garipser bir ifade oluşmuştu. Eğer bunu Ceyhun'a söylemiş olsaydı aynı tepkiyi alacağına emindi. Hatta belki azarlardı bile kendisini. Bir an derslerdeki başarısını da eklendiğinde annesine ne kadar benzediğini düşündü. Çift ana dal yapıyordu. Çoğu kimsenin 'parasıyla değil mi?' fikriyle okuduğu bölümü, dereceyle bitirdiği düşünüldüğünde haksız sayılmazdı.
Saatine bakarak, '' Bu saatte kapanmıştır.'' dedi Enise Atabey. Başını kaldırdığında asansör az önce binmiş olduğu 2. Katta durmuştu. '' Görevliler 6'dan önce çıkıyorlar. Yarın daha erken denemelisin.''
Kapılar açıldığında, Ceyhun'un kendisine gülümseyerek göz kırptığını gördü. ''Yok, artık.'' diye mırıldandı. Perçeminin bir tutamını kulağının arkasına sıkıştırırken, başını yere eğmişti. Bunu annesinin görmediğinin farkında olarak yaptığına emindi. Bıraktığı yerde, hiç kıpırdamamıştı. Düğmeye basmayı unuttuğunu görmüş olma ihtimali? Dalgınlık sebebinin kendisi olduğunu düşünmesini istemezdi, ki bu utanç verirdi. Fazlasıyla.
