E Skllavëruara

Pjesa 12

Cfare te bente e gjora?! Sillej rrotull sa andej-kendej neper gjithe dhomen duke u perpjekur te gjente nje zgjidhje, por e kishte teper te veshtire. Fjalet e atij italianit te qelbur i perseriteshin ne mendje dhe i vinte peshtire. Peshtire dhe nuk donte ta besonte per dreq! I dukej sikur ishte ne nje makth dhe do te zgjohej e do te shpetonte. As per te qare nuk mund te qante me, lotet i ishin thare e ne nje fare menyre nuk i dilnin nga frika.

U shtri ne shtratin qe aty ndodhej dhe deshironte te shkulte floket nga nervozizmi, te gjuante murin me grusht ose me mire te vdiste, te vdiste dhe te shpetonte kjo vajze nga vuajtjet, njehere e pergjithmone.

Mendimet e saj i nderpreu kercitja e deres se pavajisur qe i futi asaj dritherimat ne trup. E dinte se dicka e keqe do i ndodhte dhe po priste per fytyren e italianit matuf, por ne vend te tij u duk nje oficer policie i veshur me uniforme, rreth te dyzetave.
Ne ato momente zemra iu be mal , u hodh perpjete nga gezimi e ishte gati te brohoriste e ta puthte ate ne balle, por e permbajti veten dhe shkoi gjithe shprese tek ai per t'i shpjeguar situaten.

-Fale zotit! Mendova se do te isha perjetesisht ne kete vorbull gjakmarrese. Une...

Fjala iu nderpre nga veprimi i tij spontan. Ishte shtangur e kishte mbetur e ngrire para tij. Ajo mendonte se i kishte erdhur shpresa,por ne fakt ai do i bënte kobën asaj, i kishte erdhur vetë gjëma.

E kishte qëlluar me shuplakë në të pasmet e saj duke ia bërë gjakun ujë, duke i dërrmuar çdo fije shprese të ngritur në fraksione sekondash. Kishte kafshuar buzën vulgarisht për t'i ngjallur asaj disa morrnica neverie në trup. Dreqi e marrtë botën! Një oficer policie që duhet të mbrojë qytetarët, abuzon seksualisht me to dhe për më tepër me një adoleshente?!

-Çfarë dreqin po bëni?- arriti ta pyesë me gjysmë zëri kur dëgjoi tingullin rrëngjethës që lëshoi zbërthimi i rripit të tij të pantallonave.

-Të të palloj mirë e të iki. Për çfarë vihet këtu?

-Shtazë! Si guxoni! Ju jeni një oficer policie, dreqi të marrtë, jeni një mbrojtës i njerzimit dhe unë... Unë jam në moshën e vajzës suaj, jam ...

-Bushtër je! Prostitutë!

Si mund të quhej ajo bushtër? Ajo që nuk kishte pasur asnjëherë të dashur, që gjithmonë humbiste në botën e librave, që puthjen e parë ia kishte vjedhur një psikopat i sëmurë pas parave,që e kishte shitur në atë vend të mallkuar? Si mund të quhej bushtër një qenie e brishtë dhe e paprekur si ajo?

-Pedofil i dekompozuar. Të qërrofshin sytë galat!

-Kujton se do heq dorë nga ajo që kam erdhur të bëj? Gabohesh virgjëreshë, do paguaj një mal me para për ty, kështu që bëhu kotele e butë.

-Ose më mirë po të qërroj unë.- vazhdoi ajo fjalinë e nisur më lart duke shpërfillur fjalët e tij. U turr drejt tij si një ulkonjë e xhindosur duke e kapur të papërgatitur e ia nguli thonjtë në faqe duke bërë që gjaku të ngatërrohej me gishtat e saj vajzërorë.

-Cagna!! Bushtër shqiptare!- klithi ai me sa kishte në kokë nga dhimbja. E kapi vajzën e gjorë për fyti dhe e shtyu tutje duke e rrëzuar përtokë. Fshiu gjakun që i kishte mbetur në fytyrë e duke sharë me zë të lartë, nxorri rripin nga pantallonat e duke e mbajtur në dorë si një armë u afrua drejt saj.

Hapi krahët dhe tërë forcën e harxhoi duke përzhitur me rrip lëkurën e bardhë e të thyeshme të saj. Ajo lëshoi një britmë angulluese që theu çdo barrierë të dhimbjes që kishte jetuar më parë. Ndiente miza të ethshme të lëviznin nëpër gjithë trupin e saj , duke helmatisur çdo qelizë të trupit, duke perskuqur e mavijosur atë lëkurë që dikur ishte e bardhë e nuk do të ishte më.
Ndiente dhimbje, i dhimbte si dreqi, por nuk kishte çfarë të bënte përveçse të bërtiste e të qante ende duke shpresuar se kjo vuajtje skllavëruese do të merrte fund. Ende shpresonte?!

-Kështu zbuten kafshët e egrra kuçkë! Kështu zbuten shqiptaret e egrra. - foli teksa e përcëlloi dhe njëherë tjetër me rrip dhe pasi e pështyu në fytyrë.

Ajo, e gjora, fshiu fytyrën e u mblodh kruspull duke shtrënguar plagët e shkaktuara nga ai.

Ç'bëri ditëziu? U afrua më pranë çupëlinës, hodhi rripin tutje , e me duar shqyeu fustanin e saj të zi duke e ndarë në dy copa të cilat i flaku tutje.

U kënaq nga pamja që para iu servir, gjoksi i bëshëm, barku i sheshtë, të pasmet e mbushura e këmbët të drejta peri, qëndronin në një lëkurë borë të bardhë të shoqëruar nga disa shenja mavi të krijuar nga vetë ai pak minuta më parë. Edhe të brendshmet si kafshë ia copëtoi duke e prerë lëkurën e saj vende-vende nga forca e duke shkaktuar përsëri dhimbje te ajo.

Dridhej,dridhej jo nga i ftohti,por nga frika që e kishte zaptuar. Nuk luftonte dot, se trupi i lëngonte nga dhimbja, shpirti i ishte ngrirë nga frika...

Iu afrua duke kapur duart e saj,borë të ftohta e ia kaloi mbrapa qafës. Ngjeshi gojën e shëmtuar mbi qafën e saj të pastër e të hollë duke i lënë puthje të shpeshta dhe të neveritshme. Perfitoi nga rasti që ditëziu ishte zhytur i gjithi në lëkurën e saj dhe kafshoi fort veshin e tij të djathtë.

Ai angulliu dhe njëherë nga dhimbja. Ajo ndjeu shijen e gjakut të tij mbi buzët e saj dhe e pështyu në fytyrë duke krijuar distancë nga ai.

Si dreqi i dhimbte veshi, madje dhe fytyra,por nuk u dorëzua. U afrua më pranë vajzës me një buzëqeshje djallëzore, duke mos ia bërë qejfin që ai po ndiente dhimbje. Herë-herë fshinte gjakun me dorë e dorën mbi xheken e tij.

-Pra nuk zbutesh hë? Kam faj unë që u tregova i mëshirshëm.

Ishin fjalet e tij të fundit pasi do ua linte rradhën veprimeve të shëmtuara. E mori përsëri rripin dhe me furi e godiste pa u ndalur. Ajo bërtiste e qante, bërtiste e qante e ndiente përcëllimet e trupit nga rripi. E goditi makabërisht derisa ajo nuk kishte më fuqi të qante, derisa ngriu e u bë hark, një copë akulli para tij, pa lotë, pa fjalë...

E hodhi për flokësh në shtrat, u zhvesh para saj barkderri e disa shuplaka i lëshoi vajzës në trupin e lakuriqtë. Nxitimthi hyri brenda saj, pa u shqetësuar për dhimbjen që po i shkaktonte, pasi ishte hera e saj e parë, e në fakt ajo po vdiste shpirtërisht dhe fizikisht nga dhimbja.
Ai u kënaq , e kënaqi egon e tij mashkullore,seksuale dhe me një nënqeshje fitimtare u vesh e u largua duke i hedhur një tufë kartmonedhash mbi shtratin ku ajo qëndronte, as e vdekur e as e gjallë.

Ai u largua me fytyrën e shënjuar, me veshin e përgjysmuar,po ajo?!
Ajo mbeti e shtrirë në shtrat, me trupin e mavijosur, me krahet e skuqura, e gjakosur e me vajzërinë e marrë. E sakatosur shpirtërisht dhe fizikisht.

Orëziu e shkrehu pa lot, pa mend e pa fjalë...Orëziu e shkrehu atë çupëlinë duke mos i lënë mundësine as për të qarë...

----------------------

Është një nga ato pak pjesë që i kam shkruar vetë dhe kam qarë. E mendoj si gjënë më makabre që mund t'i bëhet një femre. Ky është një libër, e Sofia thjesht një personazh këtu, por fatkeqësisht në jetë ka plot raste të tilla reale ku ky libër është jeta e disa vajzave dhe personazhet janë femra që janë kthyer në skllave të jetës.

I marrte dreqi ata që guxojnë të dhunojnë një femër, të prekin atë me dorë pa dëshirën e saj. Dreqi i marrtë! Femra është qenia më hyjnore që ekziston, është femra që i jep jetë universit, ajo që mban gjallë frymën, në fund të fundit është arsyeja e gjithçkaje që ndodh në tokë,sepse pa femrën nuk do të kishte jetë dhe disa prototipa e shkelin me këmbë si të ishte një send i pavlerë... Në djall shkofshi!!

Femra nuk është një objekt zbukurimi, as një objekt seksi e kënaqësie. Femra është hyjnesha, simboli i dashurisë, mirësisë, ngrohtësise e jetës. Respektojeni dhe mbrojeni me jetë atë që jep jetë.