E Skllavëruara

Pjesa 19.

Nuk kishte besuar kurrë në premtimet e meshkujve, ndoshta për vetë natyrën se pjesa më e madhe e tyre ishin ca qen që jargaviteshin për ca shalë të zhveshura e pak gjoks të bëshëm. Ishin njësoj si qentë, kur i le disa dite pa ngrënë, që sapo shikojnë një kafshore bukë, fillojnë të nxjerrin jargë, të lëpihen e duan ta marrin sa më parë atë 'copën' e bukës.

Në fakt, nuk e kishte mbajtur fare mendjen tek ata. Kishte vazhduar normalisht punën për gati një javë e nuk ishte dukur as Enzo, jo vetëm për atë, por për asnjë femër tjetër.

Nuk donte ta pranonte, por kujdesi dhe ëmbëlsia e Kleos i kishin pëlqyer, i kishte pëlqyer sesi me gjithë pisllëkun që ajo kishte, ai përsëri i kishte dalë për zot, i kishte premtuar se do e shpëtonte, do të kujdesej për të e nga ana tjetër ajo natë me Enzon kishte qënë ndryshe nga çdo natë tjetër.

Gjithsesi asgjë më tepër. Nuk kishte qënë nga ato femra që bie pre e gjesteve të meshkujve e aq më tepër tani. Kjo ishte një nga gjërat që nuk i kishte ndryshuar karakterit të saj. Nuk donte tia dinte për dy fjalë të ëmbla, për ca prekje të nxehta... Dikur i quante vulgare e tani pjesë të 'punës' që ajo bënte.

E kishte pushim këtë ditë e kishte vendosur të qëndronte në dhomë. Rrinte kot, ashtu e shtrirë në shtratin e saj të pistë, më të qelbur sesa vetë ajo, e shikonte tavanin, vende-vende të zverdhur e të bërë qull nga lagështira. Nuk mendonte asgjë, thjesht sa vështronte e ishte njësoj sikur të ishte duke fjetur me sytë hapur.

Dëgjoi një kërcitje në derë, por si gjithmonë nuk i interesonte asgjë. Nuk provoi as të ngrihet e të shikojë se kush ishte, por priti derisa dëgjoi një zë të njohur.

-Ditke edhe të vishesh- foli duke iu referuar pulovrës gri e tutave të së njëjtës ngjyrë që ishin paksa të gjëra, por tepër të rehatshme. E thumboi me fjalë, por si gjithmonë asaj nuk iu bë vonë.

-Ik se e kam pushim.

-Sa mirë! Më në fund nuk do më lutesh të të palloj.

-Kolopuç në fund të fundit je ti që vjen këtu për të palluar, se nuk ta varin andej jashtë e blen kënaqësinë me lekë.

-Kam zemër të madhe e vendosa të bëj pak bamirësi dhe për juve këtu.

-Po se jemi keq ne për surratin tënd.

-Të bërtiturat e tua atë natë thoshin të kundertën.

-Ik zhduku se nuk kam nerva të merrem me ty.- e kishte kapur mat me atë që i kishte thënë e ia kishte bërë nervat kaçurrel.

-Unë të thashë se do të kthehem për të të marrë.

-Burrë i fjalës ë?

-Unë e marr gjithmonë atë që dua.

- E tani ti po më shpreh dashurinë mua?

-Jo, thjesht je një lodër e bukur.-kishte vendosur ta inatoste, donte të shikonte inat në sytë e saj, jo boshllëk, por ishte e pamundur. Boshllëku nuk thyhej me inat, kurrsesi...Ka ndjenja më të forta sesa inati,por...

-Mirë faleminderit.- e falenderoi sikur t'i kishte bërë ndonjë kompliment, përsëri bosh.

-Lëviz.

-S'dua!

-Këto provokimet e tua kochanie.

E vëzhgoi dhe njëherë ashtu si qëndronte e shtrirë me duart e vendosura në kraharorin e saj e bëri disa hapa më pranë.

-Mos guxo të më prekësh.- deklaroi ajo hapur duke ngritur dorën për t'i treguar se duhet të ndalonte,por...Ku merrte vesh ai nga fjalët?

Aspak butësisht kapi dorën e saj duke e hedhur rëndshëm në shtrat. U përkul pak, e duke e kapur për këmbësh, fare pranë të pasmeve të saj e hodhi barkazi në shpinën e tij.

-Më lësho o trap, çfarë mutin bën!

-Po të rrëmbej

-Më plasi.

-A nuk duhet të ishe duke u përgjëruar për mëshirë ti?

-Kur them unë je kolopuç ti. Sa filma amerikanë ke parë kështu?

-O njeri i çuditshëm. Po të rrëmbej!

-Punë e madhe! Nga kush po më rrëmben?! Nga ata që më kanë rrëmbyer.

-Më duket se po shijon pamjen e të pasmeve të mia.

-Posi, se ke b*thë të palestruat s'do të thotë që janë më të mirat. Në fund të fundit të pasmet e një mashkulli nuk para më pëlqejnë.

-S'të pyeta.

-Sa trap je!

Vazhdonin bashkëbisedimin e tyre të pakuptimtë, teksa ai ecte korridorit të gjatë që të drejtonte nga dalja.Çuditërisht nëpër korridore nuk kishte asnjë njeri e të gjitha ishin tepër të zëna duke bërtitur falë ndonjë 'hamshori'. E në fund të fundit ishte dita e saj e pushimit e askush nuk mund t'i thoshte gjë se ku po shkonte.

-Mos më thuaj që u eksitove nga këto të bërtiturat- e ngacmoi me fjalë përsëri ai.

-Jam në merak për ty mos të ngrihet e ske kujt tia fusësh.

-Pse për çfarë je ti?

-Për të të bërë synet.

Thjesht lëshoi një të qeshur pa zë e goditi ballin me pëllëmbë, gjë që ajo nuk mund ta shikonte se koka e saj gjendej e varur drejt fundshpines së tij. Ç'i kishte bërë vetes me këtë të çmendur!

Dolën jashte e donte të shikone se ku dreqin po e çonte por e vetmja gjë që mund të shikonte ishte vetëm prapanica e tij.

E ndërkohë ai ndaloi para makinës së tij, një BMW i8 e zezë, dhe e plasi në sediljet e pasme si të ishte ndonjë copë leckë. Ajo fërkoi kokën nga tronditja e u ngrit duke qëndruar e ulur.

-Mos më thuaj që je ndonjë mafie ti?- foli tashmë ajo sapo ai hyri në makinë.

-Kush ka parë filma tashmë?

-Qepe, qepe. Me drogë e ke blerë tërë këtë makinë ë?

-Jo kam shitur femra si puna jote.

-Ëhë prandaj dhe ai i pari që më rrëmbeu kishte makinë të mirë.

-Seriozisht për këtë do flasim tani?

-Po për çfarë tjetër?

-Shikoje mirë këtë vend se nuk do e shikosh më kurrë.

-Çfarë? Si? Pse?- ishte konfuze, por nuk donte ta shfaqte.

-Që sot e tutje, ti do jesh e imja kochanie.

-Ti të keqen bën petulla me ujë. Nuk jam e askujt, unë nuk i përkas askujt.

Nuk e kishte kuptuar atë shprehjen e saj alla shqiptarçe, por ama do i vërtetonte të kundërtën e asaj që ajo kishte thënë...

---------------------------------------------

kochanie [lex-Kohanie]-vogëlshe/ëmbëlsirë.