"သားရယ္ နဲနဲေလာက္ထပ္စားဦးေလ"
"ေခါင္းေတြခ်ည္းခါျပမေနနဲ႔ hunnie....အဲ့လိုႀကီးပဲထိုင္ငိုေနလို႔မရဘူး"
"အဲ့တာဆို....မား...fanfan ကိုသြားျပန္ေခၚေပးပါ့လား
တေယာက္မွသြားမေခၚေပးၾကပဲနဲ႔ 😭😭😭😭"
Fanfan...က်ေနာ့္ကိုထားခဲ့တာ ငါးနာရီ႐ွိသြားၿပီ...သြားျပန္ေခၚေပးၾကပါဆိုတာကို ဒီဆန္ျပဳတ္ေတြပဲဝိုင္းတိုက္ေနၾကတယ္ မားကိုလဲမုန္းတယ္...ဖိူးေလးကိုလဲမုန္းတယ္ 😔😔
"ေျမးေလးရယ္ ဒါေလးကုန္ေအာင္စားေလေနာ္
ေဆးေလးေသာက္ၿပီးရင္ ဖိုးေလးသြားျပန္ေခၚေပးမွာေပါ့"
"တကယ္လား...ကတိေပး"
"အင္း...က..
လက္သန္းခ်င္းခ်ိတ္ခါနီးမွာထေအာ္တဲ့ မား
"Oppa...အဲ့လက္ကို အခုေအာက္ခ်လိုက္"
"ကေလးကငို..ငိုေနလို႔...ငါက"
"အခု ခ်ဆို ခ်လိုက္ေနာ္....ဘာကတိမွမေပးနဲ႔
ကိုယ့္ေယာက္်ားနဲ႔ျပသနာ ကိုယ္႐ွင္း"
"မားကလဲ...fanfan က...သားကို....သားကို...ဟင့္😞...အတူမေနေတာ့ပါဘူးတဲ့ဆို😭
သားသြားေခၚရင္ဘယ္ျပန္လိုက္မွာလဲ"
ေဘးက က်ေနာ္နဲ႔အတူလိုက္ငိုေပးေနတဲ့ ဖိုးေလးရဲ႕ လက္ေမာင္းေတြကိုဆြဲကုိင္လိုက္ၿပီး
"ဖိုးေလး 😥...ျပန္ေခၚေပးေနာ္....fanfan ကိုလြမ္းတယ္လို႔😭...ဖိုးေလးပဲ ႐ိုက္ၿပီးေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေခၚေပးပါ...jelpa😥"
အသဲမာတဲ့ မားနဲ႔ xing ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူလိုက္မငိုပါေလ 😞😞😞
ဆိုဖာေပၚမွာ xing နဲ႔အတူထိုင္ေနတဲ့ မားက က်ေနာ္႐ွိရာ ကုတင္ေပၚသို႔တက္လာကာ
က်ေနာ့္ရဲ႕ လက္ကေလးမ်ားကိုဆုပ္ကိုင္ရင္းေျပာသည္က
"မငိုပါနဲ႔ သဲငယ္ရယ္....ကေလးေလးက်ေနေတာ့တာပဲ သဲေလးရယ္
သဲငယ္ေလးကို လူႀကီးတေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ပံုမသြင္းခဲ့တဲ့မားရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြပါ..."
