ဘိုးေဘး တို႔ရဲ႕ စဥ္းစားဉာဏ္အားေကာင္းလြန္းခဲ့ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ wu အိမ္ေတာ္က ၿမိဳ႕ရဲ႕ centre က်တဲ့ ေနရာႏုားတဝိုက္မွာ ႐ွိေနခဲ့တယ္
က်ေနာ္တို႔အိမ္႐ွိရာ ရပ္ကြက္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ရဲ႕နမည္အႀကီးဆံုးသူေဌးရပ္ကြက္တခုေပါ့
ေျမေနရာ႐ွားပါရာ ၿမိဳ႕လည္မွာ ျခံဝန္းက်ယ္နဲ႔ ေနရတယ္ဆိုတာေၾကာင့္ သူေဌးရပ္ကြက္လို႔အမည္တြင္တယ္
က်ေနာ္ ဖိုးေလးဆီက ၾကားသိရသေလာက္ဆို က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္မွာ ႐ွိတဲ့ ဝန္းပိုင္႐ွင္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက ကုမၸဏီ ပိုင္႐ွင္ေတြ...
တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြကေတာ့ စစ္ဗိုလ္မႉးတခ်ိဳ႕ပိုင္တယ္လို႔ေျပာဖူးတယ္
အဲ့ထဲမွာ က်ေနာ္တိူ႔ wu အိမ္လိုမ်ိဳးကေတာ့ ႐ွာမွ႐ွား
ဖိုးေလးတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကတည္႐ွိခဲ့ wu အိမ္ေတာ္ရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ဖိုးေလးက မေပ်ာက္ပ်က္ရံုေအာင္သာ ထိန္းသိမ္းခဲ့ရံုသာ...
လုပ္ငန္းတခုရယ္လို႔လဲ ႀကီးႀကီးမားမားပိုင္ဆိုင္ျခင္းမ႐ွိပဲ ေက်ာက္မ်က္ရတနာတခ်ိဳ႕သာ ကုန္သြယ္ရင္း ဖိုးေလးက ဘဝကို႐ုန္းကန္ခဲ့တယ္
က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္က ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာ့ခ်စ္စရာေလးဗ်...ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔လို သမီးေလး စိတ္ေကာက္တဲ့ေန႔ဆို အိမ္ျပန္ရတာသိပ္ပင္ပန္းတာပဲ...
ေက်ာင္းကေနအိမ္ကိုအျပန္ "သမီးေလး...ထ...ထ" ဆိုၿပီး ကိုယ္ကေတာ့ ႏိႈးလိုက္တာပဲ...သူက စိတ္ေတြေကာက္ၿပီး မထေတာ့ က်ေနာ့္မွာ workshop ကုိပို႔ရေရာ
Taxi ငွါးၿပီး ျပန္လာေပမဲ့လဲ
သိတဲ့အတိုင္း rush hour ဆို ကားေတြက အေသက်ပ္
ရပ္ကြက္နဲ႔အနီးဆံုးမီးပြိဳင့္မွာ ကားတိုးတာကို ေစာင့္ရင္း စိတ္မ႐ွည္ႏိုင္ေတာ့တာမို႔ က်ေနာ္ wuYifan တေယာက္ အခုလို ႀကီးက်ယ္လွတဲ့ လမ္းေတြကိုေလ်ာက္ၿပီး အိမ္ေတာ္ကို အျမန္ျပန္ေရာက္ေအာင္ေလ်ွာက္ေနရတယ္...
ဒီလိုအခ်ိန္ေတာ့ ဒီရပ္ကြက္ၾကႇီးကိုစိတ္နာမိ...ေျဖာင့္ျဖဴးလွတဲ့ လမ္းငယ္ကို စကားမေျပာတတ္တဲ့ လွလွပပ အပင္ငယ္တခ်ိဳ႕နဲ့ မီးလံုးေတြနဲ႔သာ အလွဆင္ထားတယ္
ျခံဝန္း....တခု...တခု ဆိုတာကလဲ ႐ွည္လ်ားလိုက္ေလျခင္း...လမ္းေလ်ာက္သူနဲပါးလြန္းေတာ့ ျခံထဲက ေခြးေတြက အေသ ကုန္းေဟာင္...Tsk*
ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေလ်ာက္ၿပီးရင္ ေရာက္ပါၿပီေလ...
ေလ်ာက္လက္စ အ႐ွိန္ကိုထပ္တင္ၿပီး ေလ်ွာက္လိုက္သည္
မတင္လို႔မျဖစ္ေခ်ပါ
က်ေနာ့္ရဲ႕ ခ်ာတိတ္က အလုပ္မ႐ွိပ်င္းတိုင္း က်ေနာ့္ေက်ာင္းအျပန္ပဲ ထိုင္ေမ်ွာ္ေနတာ
တခါတခါမ်ား ဆိုဖာလက္တန္းေပၚေခါင္းေလးမွီရင္းေခြးေပါက္ေလး သူ႔သခင္ျပန္အလာကိုေမ်ွာ္သလိုမ်ိဳး
ေတြးရင္း လမ္းေလ်ွာက္တုန္း အနီးကပ္ထြက္ေပၚလာတဲ့ horn သံေၾကာင့္ က်ေနာ္ေယာင္ၿပီးခုန္မိတာေဆြ႔ခနဲ
