Είχε περάσει μιάμιση βδομάδα που η Ίζαμπελ ήταν μαζί με τον Zayn και ο χαρακτήρας που της έβγαζε όταν ήταν μαζί δεν περίμενε ποτέ να τον δει από τον ίδιο του. Συνήθως ήταν τρυφερός μαζί της, την αγκάλιαζε πολύ συχνά και όταν την έβλεπε στεναχωρημένη, που ήταν τις περισσότερες φορές, προσπαθούσε να την αποσπάσει από τις σκέψεις της και να την κάνει να γελάσει και τα κατάφερνε κατά κάποιο τρόπο.
Στο σπίτι της γινόντουσαν τα ίδια πράγματα, η μητέρα της να είναι κλισμένη στον εαυτό της, ο πατέρας της αδιάφορος, υπερβολικός και βίαιος. Μέρα με τη μέρα τον σιχαίνονταν περισσότερο και τον μισούσε άλλο τόσο. Τα βράδια έπιανε τον εαυτό της να σκέφτεται τρόπους να τον σκοτώσει. Πολλές φορές είχε πιάσει το τηλέφωνο να καλέσει την αστυνομία αλλά φοβόταν, φοβόταν για τον Zayn, ήταν ο μόνος λόγος που την κρατούσε να μη κάνει κάτι τέτοιο, αυτός και η μητέρα της γιατί ήξερε πως θα έβαζε ανθρώπους να τους κάνουν κακό.
Με την Eleanorτα πράγματα δεν ήταν και τόσο καλά, το σχέδιο της να την απομακρύνει ή έστω να την κάνει να θυμώσει ελάχιστα μαζί της ώστε να μη τη παίρνει τηλέφωνο και να μην εμφανίζεται σπίτι της, το είχε πετύχει πάνω κάτω, όπως και το ίδιο με τον Louis. Όσο και να την πονούσε που τους πλήγωνε με τη συμπεριφορά της, ήταν ο μόνος τρόπος να τους κρατήσει ασφαλή.
Όσο για τον Zayn, άρχισε να νιώθει πολύ έντονα συναισθήματα για την Ίζαμπελ και αυτό τον φόβιζε, είχε καιρό να αισθανθεί έτσι και τώρα τρόμαζε μήπως τον πληγώσει, μα κάτι μέσα του του έλεγε πως η Ίζ δεν ήταν σαν τα άλλα κορίτσια. Όπως και να έχει όμως κρατούσε τις επιφυλάξεις τους, προσπαθούσε να μην ανοίγεται και να μένει σκληρός, απότομος και οξύθυμος αλλά όταν ήταν μαζί της όλοι οι τοίχοι που είχε χτίσει κατέρρεαν. Με τον αδερφό του ήταν στην ίδια κατάσταση, ο ένας να αντικρούει τον άλλον, ο ένας να θέλει να φύγει μακριά από τον άλλον. Στο νοσοκομείο πήγαινε τα πρωινά όπου η Ίζαμπελ είχε σχολείο, αργά το μεσημέρι και μετά αργά το βράδυ όπου κάποιες φορές έμενε μέχρι το πρωί. Στο σπίτι του δεν εμφανίζονταν πλέον πολύ καθώς προτιμούσε να πηγαίνει στην αποθήκη όπου ήταν κοντά στο νοσοκομείο αλλά και στο σχολείο της κοπέλας του.
Ο σκοπός του δεν ήταν να αποκτήσει ξανά κοπέλα, δεν ήθελε, το είχε υποσχεθεί στον εαυτό του, απλά θα έβρισκε ένα κορίτσι όπου θα περνούσε ένα χρονικό διάστημα μαζί της και μετά θα της έλεγε πως αυτό που είχαν τελείωσε. Αλλά κάθε φορά που κοίταζε τα μπλε μάτια της Ίζαμπελ και σκεφτόταν το ενδεχόμενο να μη τη βλέπει, να μη την αγγίζει, να μη τη φιλάει, να μην ακούει το γέλιο της και να βλέπει το χαμόγελό της, τρελαίνονταν. Αυτή ήταν που τον έκανε να ξεφεύγει, να ηρεμεί, να χαλαρώνει. Μόνο αυτή μπορούσε να τον αλλάξει, να φέρει πίσω το χαμένο εαυτό του. Και όσο και να μην ήθελε ένα βράδυ παραδέχτηκε στον εαυτό του πως ήταν κοπέλα του, πως ήθελε να είναι η κοπέλα του, το κορίτσι του. Να είναι δική του και κανενός άλλου.
