Τελικά ο Zayn είχε αφήσει την Ίζαμπελ δύο στενά πιο κάτω από το σπίτι της, καθώς είχαν ξεχαστεί και είχαν χάσει την αίσθηση του χρόνου. Είχε αργήσει ήδη πολύ για να πάει σχολείο και να έρθει από εκεί, οπότε κατέληξαν σε αυτό. Σχεδόν έτρεχε στο δρόμο για να κερδίσει λίγο χρόνο, διότι ήξερε τι θα ακολουθούσε η καθυστέρηση της. Ένα ρίγος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά της στη θύμηση του τι έγινε εχθές.
Όταν έφτασε πίσω από την πόρτα πήρε μια βαθιά ανάσα και έσιαξε τα ρούχα της, έπειτα την άνοιξε και μπήκε. «Μαμά;» φώναξε αλλά δε πήρε απάντηση από κανέναν. Έσμιξε τα φρύδια της και προχώρησε ως την κουζίνα, εκεί βρήκε την μητέρα της να κάθετε στη καρέκλα, με τους αγκώνες στο τραπέζι πάνω και με τις παλάμες να κρύβουν το πρόσωπό της, οι ώμοι της ανασηκώνονταν αργά καθώς έκλαιγε βουβά. «Μαμά;» ξανάπε πιο απαλά τώρα, άφησε κάτω τη τσάντα της και πήγε δίπλα της, έπιασε τα χέρια της και τα απομάκρυνε για να μπορεί να τη κοιτάζει. «Τι συμβαίνει;»
Η μητέρα της έκανε πίσω και σκούπισε αδέξια τα μάτια της, πήρε μια βαθιά ανάσα και την κοίταξε. «Απλά δεν αντέχω άλλο…» ψέλλισε.
«Έι, έι» έκανε η Ίζαμπελ γρήγορα. «Εσύ δε μου είπες πως θα τα καταφέρουμε; Σου υπόσχομαι πως όλα θα πάνε καλά, μείνε δυνατή. Σου υπόσχομαι πως θα σε πάρω από εδώ»
«Δεν καταλαβαίνεις…». Κούνησε το κεφάλι της και σηκώθηκε απότομα ρίχνοντας την καρέκλα πίσω. «Δε μπορείς να φανταστείς…» συνέχισε καθώς πήγε προς τη βρύση και την άνοιξε για να βρέξει το πρόσωπό της. «Τον αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο, νομίζω πως ακόμα το κάνω, μα δεν είναι σωστό, και αυτό με τρελαίνει. Με τρελαίνει γιατί δε μπορώ να αγαπάω κάποιον που φέρεται άσχημα στο ίδιο του το παιδί, στη γυναίκα του. Δε ξέρω…»
«Τον…Τον αγαπάς;» τραύλισε ξαφνιασμένη. «Πώς μπορείς; ΠΩΣ;» φώναξε και έριξε τα πράγματα από το τραπέζι θυμωμένη. «Πως μπορείς να αγαπάς αυτόν…αυτόν…Αυτό το ΠΡΑΓΜΑ;!»
«Δε μπορείς να καταλάβεις!» της είπε δυνατά η γυναίκα και την αγριοκοίταξε. «Δεν μπορείς…»
«Μπορώ!»
«Όχι Ίζαμπελ, δε μπορείς, όταν αγαπήσεις κάποιον και εσύ τόσο πολύ θα καταλάβεις πως ακόμα και εάν σε σκότωνε εσύ δε θα έπαυες να τον αγαπάς. Όταν ερωτευτείς πραγματικά θα καταλάβεις» την μάλωσε με αυστηρό αλλά ήρεμο τόνο.
«Όχι!» αντέδρασε. «Εγώ δε θα αγαπήσω κανέναν σαν κι αυτόν!»
Το βλέμμα της γυναίκας σκλήρυνε και πήρε μια βαθιά ανάσα για να μη ξεσπάσει. Έκλεισε τα μάτια της γερά και της γύρισε την πλάτη. «Πήγαινε στο δωμάτιο σου Ιζ» δήλωσε κουνώντας το κεφάλι της. «Δε θέλω να μαλώνω και με εσένα»
