Καθώς έφτασε έξω από τη διεύθυνση που της είχε δώσει ο πατέρας της, συνειδητοποίησε πως ήταν σε ένα πολυτελές ρεστοράν, γεμάτο κόσμο. Ευτυχώς δεν είχε ντυθεί πολύ υπερβολικά και ευτυχώς δε θα ήταν μόνοι τους, θα υπήρχαν άνθρωπου αρκετοί, έτσι αυτός δε θα μπορούσε να κάνει τίποτα επικίνδυνο. Έριξε μια ματιά από τα παράθυρα και δεν τον βρήκε πουθενά, πήρε μια βαθιά ανάσα περνώντας το χέρι της μέσα από τα μαλλιά της και άνοιξε την πόρτα, κατευθύνθηκε προς έναν υπάλληλο που ενημέρωνε τους πελάτες για το που βρίσκονται τα τραπέζια τους, και έτσι πως γύρισε να ρίξει άλλη μια ματιά γύρω της, τον είδε να κάθετε στο βάθος με ένα τσιγάρο στο στόμα του.
«Παρακαλώ δεσποινίς;» της είπε ο μεγάλος άντρας κοιτάζοντάς την καχύποπτα.
«Ήθελα να ρωτήσω για ένα τραπέζι αλλά μόλις το βρήκα…» μουρμούρισε και έμεινε για λίγα λεπτά εκεί να παρακολουθεί το ‘ραντεβού’ της. Ο Dave, έτσι ήταν το όνομα του, από κοντά ήταν όμορφος και το πρόσωπό του είχε μια αθωότητα, που δεν έμοιαζε καθόλου με τον επικίνδυνο και σκοτεινό άντρα της φωτογραφίας, η πραγματικότητα δεν είχε καμία σχέση με το χαρτί. Ο τέλειος αντιπερισπασμός. Τα μαλλιά του ήταν μαύρα, και τούφες από αυτά έπεφταν μέσα στο πρόσωπό του με αποτέλεσμα να σηκώνει συχνά το χέρι του και να τα τραβάει πίσω, τα γένια του έκαναν πιο έντονες τις γωνίες του προσώπου του και το χαμόγελό του πιο σαγηνευτικό. Η Ίζαμπελ δάγκωσε το χείλος της και τον θαύμαζε για λίγο ώσπου να θυμηθεί γιατί ήρθε εδώ και ποιον πραγματικά πήγαινε να συναντήσει. Μπορεί εξωτερικά να ήταν ένας σέξι άντρας που έμοιαζε με Έλληνα θεό, μα στη πραγματικότητα ήταν ένας από τους πιο επικίνδυνους ανθρώπους, που δε δίσταζε να σκοτώσει όποιο έμπαινε στον δρόμο του.
«Μπορείς να το κάνεις…» ψιθύρισε στον εαυτό της και μάζεψε το κουράγιο και τη δύναμη της, για να την γεμίσουν αυτοπεποίθηση και θάρρος να παίξει τον ρόλο της.
«Δεσποινίς είστε καλά;» άκουσε μια φωνή να της λέει.
Γύρισε και τον κοίταξε και ήξερε πως τα χαρακτηριστικά της είχαν αλλάξει, ήξερε πως είχε τοποθετηθεί μια μάσκα στο πρόσωπό της που έκρυβε την αγνότητά και την αθωότητα της, ήξερε πως δε θα κινούσε υποψίες. Χαμογέλασε στραβά και κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, βλέποντας το ξαφνιασμένο βλέμμα του μεγάλου άντρα. Έπειτα του γύρισε τη πλάτη και με γενναίο βήμα, πήγε να συναντήσει το ‘θύμα’ της.
