Καθώς το κουδούνι χτύπησε η Ίζαμπελ πετάχτηκε αμέσως από τη θέση της βάζοντας γρήγορα τα βιβλία μέσα στη τσάντα της, ενώ με την άκρη του ματιού της είδε την Eleanor να κάνει το ίδιο ώστε να τη προλάβει. Βγήκαν μαζί από την τάξη και συνέχισαν να προχωράνε βουβά μέχρι που η φίλη της έσπασε τη σιωπή.
«Που ήσουν τόσες μέρες;» ρώτησε και έπαιξε αμήχανα με μια τούφα από τα μαλλιά της.
«Κοίτα» είπε απότομα η άλλη κοπέλα και σταμάτησε. «Ξέρω ότι τον τελευταίο καιρό έχουμε χαθεί, ξέρω πως είμαι απόμακρη και δε σου μιλάω όπως παλιά. Ξέρω ότι…ότι χαθήκαμε, κάπως. Μα λυπάμαι, αλήθεια λυπάμαι» εξήγησε.
«Ίζ…δε πειράζει, καταλαβαίνω. Έχεις προβλήματα, το ξέρω. Δε χρειάζεται να απολογίσε. Κάποια στιγμή θα μου πεις, σωστά;» έκανε παύση για να τη δει να κατευνάζει. Χαμογέλασε και την αγκάλιασε. «Σ’ αγαπάω και είμαι εδώ για σένα ότι και να γίνει»
«Σε ευχαριστώ» έκανε και την έσφιξε για λίγο, έπειτα την άφησε και συνέχισε να περπατάει προς την έξοδο.
Από τη στιγμή που έφτασε σχολείο, προσπαθούσε συνέχεια να αποφύγει να μη την δει ο Harry, διότι ήξερε πως εάν την έβλεπε θα ενημέρωνε τον Zayn και εκείνος θα ερχόταν να τη βρει. Όμως αυτή δεν ήταν ακόμη έτοιμη να τον αντικρίσει, να του μιλήσει ή οτιδήποτε άλλο. Χρειαζόταν χρόνο να σκεφτεί τι θα έκανε. Εάν θα συνέχισε να είναι μαζί του ή όχι.
«Ιζ» ακούστηκε η φίλη της τραβώντας το μανίκι από το τζάκετ της. «Ιζ!»
«Τι;» αναφώνησε και τη κοίταξε προβληματισμένη.
«Είναι εδώ» την ενημέρωσε ψιθυριστά. «Ο Zayn, είναι εδώ»
«Γαμώτο!» βλασφήμησε και άρχισε να περπατάει γρήγορα για να φτάσει στη πόρτα και να φύγει από το προαύλιο. «Τι κάνει;»
«Αναζητάει μέσα στο πλήθος» άρχισε να εξηγεί. «Μας είδε!» η ένταση στη φωνή της ανέβηκε κάνοντας μερικά παιδιά να γυρίσουν και να τις κοιτάξουν. «Πετάει το τσιγάρο και τώρα έρχεται προς το μέρος μας»
«Που να πάρει!» μουρμούρισε και επιτάχυνε το βήμα της μα μια φιγούρα μπροστά της την σταμάτησε. Η Eleanor έτριψε τον ώμο της και έφυγε αφήνοντάς την να στέκεται εκεί με χαμηλωμένο το κεφάλι ώστε να μη κοιτάξει το άτομο που στεκόταν μπροστά της.
