Ο Zayn την έβλεπε να είναι χαμένη στις σκέψεις της, ήταν σιωπηλή και κοίταζε συνεχώς έξω από το παράθυρο δαγκώνοντας το νύχι στον αντίχειρά της. Η θλίψη και ο πόνος ήταν ζωγραφισμένα μέσα στα μάτια της όπου ήταν ακόμη γεμάτα με δάκρια. Δεν μπορούσε να τη βλέπει έτσι, έπρεπε να σκεφτεί κάτι να της πει για να της αποσπάσει τη προσοχή, να τη κάνει να ξεχαστεί και να ξεφύγει για λίγο.
«Λοιπόν, αυτός ο τύπος στο σχολείο…» άρχισε αλλά όταν την άκουσε να δυσανασχετεί το μετάνιωσε που έκανε αυτή την ερώτηση, μα ήταν ήδη αργά. «είναι φίλος σου;»
«Ναι, Zayn, είναι φίλος μου» απάντησε και κούνησε το κεφάλι της καταφατικά ενώ μετά χαμογέλασε γιατί ζήλευε που την είχε δει με κάποιον άλλον. Ήταν ωραίο αυτό, να ζηλεύει κάποιος για σένα, αυτό έκρυβε φόβο, και ήταν ωραίο να μαθαίνει πράγματα γι’ αυτόν ακόμα και εάν ήξερε να τα δείχνε με τον λάθος τρόπο ή να τα κρύβει καλά.
«Φίλος, φίλος;» επέμενε και της έριξε μια κλεφτεί ματιά.
«Zayn, δε σημαίνει τίποτα για μένα και προφανώς και εγώ τίποτα γι’ αυτόν. Ξεπέρασε το. Για να είμαι εδώ αυτή τη στιγμή σημαίνει ότι εσύ μου αρέσεις. Εντάξει;» πρόφερε αργά με το χέρι της στο μπράτσο του και με ένα επίμονο βλέμμα.
«Εντάξει» απάντησε και την κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη. Μετά από αυτά τα λόγια επικράτησε πάλι ησυχία με τα δάχτυλα του να χτυπάνε ρυθμικά πάνω στο τιμόνι, έπειτα άρχισε να σφυρίζει αλλά βαρέθηκε γρήγορα και σταμάτησε πάλι. Στο μυαλό του γυρνούσε η εικόνα της Ίζαμπελ με εκείνον τον τύπο αι με το χέρι του περασμένο γύρω της, έσκαγε, δεν ήθελε να περιφέρεται από αγόρια, δε του άρεζε. «Σίγουρα δε σε θέλει και εκείνος;»
Η Ίζαμπελ ξεφύσησε και ανακάθισε στη θέση της. «Zayn, σίγουρα! Και να με θέλει δε με νοιάζει–»
«Νοιάζει εμένα!» τη διέκοψε θιγμένος.
«Εσένα γιατί;» ρώτησε σηκώνοντας το ένα της φρύδι. «Από τη στιγμή που σου λέω ότι δε σημαίνει τίποτα για εμένα και πως δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσω και να τον κοιτάξω, τι σε νοιάζει;»
«Απλά…Απλά είσαι μαζί μου τώρα…Δε μ’ αρέσει να σε γυροφέρνουν…άλλα αγόρια…εννοώ…». Κουνήθηκε στη θέση του και κοίταξε δεξιά και αριστερά το δρόμο αμήχανα. «Εμ…»
«Εντάξει. Τέλος πάντων» είπε η κοπέλα βγάζοντάς τον από τη δύσκολη θέση. «Σου εγγυούμαι πως δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς, έγινε;». Εκείνος δίστασε κουνώντας το κεφάλι του και κάνοντας μια γκριμάτσα με αποτέλεσμα να του φωνάξει: «Zayn!»
