Όταν άνοιξε τη πόρτα ξαφνιάστηκε καθώς δύο χέρια τυλίχτηκαν γύρω από τους ώμους της, φέρνοντάς την μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά. «Θεέ μου Ίζαμπελ!» είπε η μητέρα της ανακουφισμένη με έναν αναστεναγμό. «Που ήσουν;» τη ρώτησε σιγανά αφήνοντάς την και πιάνοντας το πρόσωπό της. «Που ήσουν εχθές; Κόντεψα να τρελαθώ. Νόμιζα…Νόμιζα σου έκανε κακό»
«Ο Jason;» τη ρώτησε ανασηκώνοντας το φρύδι της ειρωνικά. «Ήμουν με τον Zayn» απάντησε τελικά στην ερώτησή της ψιθυριστά.
«Θεέ μου!» αναστέναξε πάλι και την αγκάλιασε.
Η Ίζαμπελ έβαλε τα χέρια της στη πλάτη της και έκλεισε τα μάτια της. Της είχε λείψει η μητέρα της, τον τελευταίο καιρό δε της μιλούσε καθόλου και όταν το έκανε της φώναζε, μα σήμερα ήταν διαφορετική, κάτι πάνω της είχε αλλάξει και βαθιά μέσα της ήξερε πως ήταν εξαιτίας του Jason. Ήξερε πως η μητέρα της τον αγαπούσε ακόμη, μπορούσε να το δει μέσα στα μάτια της και αυτό την απογοήτευε.
«Που ήσασταν;» τη ρώτησε και πήγε να προχωρήσει πιο μέσα μα η γυναίκα την σταμάτησε.
«Είχαμε μια δουλεία»
«Είχατε;» αναρωτήθηκε καθώς άρχισε να εκνευρίζεται. «Μαζί;»
«Ναι Ίζ, μαζί» της είπε απότομα. «Δε σε αφορά όμως». Έριξε μια ματιά πίσω της και έκανε ένα βήμα μακριά από την κόρη της. «Έπρεπε να ήσουν εδώ Ίζ. Όταν γυρνούσαμε τουλάχιστον, έπρεπε να σε βρίσκαμε εδώ» της είπε με παράπονο.
«Δε πειράζει» της είπε και χαμογέλασε ελάχιστα.
«Ίζαμπελ!» αναφώνησε ο Jason καθώς έκανε την εμφάνιση του στο διάδρομο ανοίγοντας τα χέρια του διάπλατα. «Και αναρωτιόμουν που εξαφανίστηκες». Έριξε ένα προειδοποιητικό βλέμμα στη γυναίκα του και εκείνη χαμήλωσε το κεφάλι της και έφυγε προς τα πάνω. «Έλα» είπε στη κόρη του και πήγε προς τη κουζίνα. «Τώρα!» φώναξε όταν πρόσεξε πως δεν τον ακολουθούσε.
«Τι θες;» τον ρώτησε και είδε στο τραπέζι ένα πιάτο με φαί.
«Φάε» γρύλισε και μάζεψε τα υπόλοιπα πιάτα ρίχνοντάς τα στον νεροχύτη. «Πρέπει να καταλάβεις κάποια πράγματα Ίζαμπελ. Πρώτον, δε θα φεύγεις έτσι από το σπίτι χωρίς να ξέρω που στο διάολο θα είσαι όλο το βράδυ, και δεύτερον όταν λέω κάποια πράγματα εσύ πρέπει να τα τηρείς, κατάλαβες;»
