Μετά τις εξετάσεις των γιατρών και μετά από τις απαραίτητες προϋποθέσεις που έπρεπε να κάνουν για να βεβαιωθούν πώς η Ίζαμπελ θα γινόταν καλά, ο Ντέιβ απαίτησε να την βάλουν σε ένα δωμάτιο όπου θα ήταν μόνη της με κανέναν άλλον ασθενή μαζί της. Επίσης έβαλε την ομάδα του να φυλάει τον διάδρομο και την πόρτα του δωματίου της όσο βρισκόταν ακόμη εκεί. Δε θα διακινδύνευση ξανά να την πλησιάσει κάποιος εκτός από τον ίδιο του.
Είχε μείνει στο πλευρό της από τη πρώτη στιγμή που την μεταφέραμε εδώ και είχε ακυρώσει κάθε υποχρέωση που είχε να κάνει. Δεν επρόκειτο να φύγει, μονάχα εάν τον ακολουθούσε και εκείνη.
"Παραδέξου πώς φοβήθηκες σαν μικρό παιδί!" τον πείραξε η Ίζαμπελ γελώντας με το χέρι της να βρίσκετε πάνω στο στρωμα διπλά στο δικό του έτσι που σχεδόν μπορούσε να αισθανθεί τη ζεστασιά του.
Εκείνος ξεφύσησε και έτριψε το πρόσωπο του, κρύβοντας το χαμόγελο του. "Φυσικά και δε φοβήθηκα. Απλά δεν ήθελα να με κατηγορήσουν για ακόμη έναν θάνατο"
"Μμμ...ψεύτη!" Αποκρίθηκε και σούφρωσε τη μύτη της.
"Μα ναι σου λέω!!"
"Εγώ πάντως σε είδα!!"
"Πώς με ειδες; Αφού είχες κλειστά τα μάτια σου" την υπενθύμισε.
Το σκέφτηκε λίγο και μετά χαμογέλασε στραβά. "Το ένιωσα. Ένιωσα τα δάκρυα σου. Έκλαιγες σαν μικρό παιδί που έτρεχε στη μαμά του γιατί δεν το παίζανε τα άλλα παιδάκια" γέλασε ξανά και έπιασε το χέρι του.
Κούνησε το κεφάλι του πέρα δώσε, χωρίς να παίρνει τα μάτια του από πάνω της. "Δε μπορώ να καταλάβω που τη βρήκες τόση διάθεση, μετά απ' ότι συνέβη" έκανε δύσπιστα.
"Το έχω συνηθίσει" είπε και ανασήκωσε τους ώμους τις. "Εξάλλου, σκέψου με πόσα χάπια είμαι αυτή τη στιγμή και τι κυκλοφορεί στον οργανισμό μου για να μη νιώθω πόσο πολύ πονάω"
Ξαφνικα το βλέμμα του έγινε σοβαρό και τα χαρακτηριστικά του τσιτώθηκαν, έτριψε πάλι το πρόσωπο του με τα χέρια του και πέρασε τη γλώσσα του ανάμεσα από τα χείλη του. "Ίζαμπελ" είπε και η κοπέλα ήξερε πως αυτό που θα ακολουθούσε δεν θα της άρεζε. "Μόλις πάρεις εξιτήριο, φεύγουμε" δήλωσε και όταν πήγε να τον διακόψει την αγριοκοίταξε. "Και όταν λέω φεύγουμε, εννοώ μαζί. Έρχεσαι μαζί μου και δεν δέχομαι αντιρρήσεις. Θες να πάμε από το σπίτι σου να πάρεις τα πράγματα σου; Θα πάμε. Θέλεις να δεις την μητέρα σου για τελευταία φορά; Θα την δει. Πέρα από 'κει όμως, δεν δέχομαι τίποτα άλλο. Δε θα μείνεις σπίτι σου, έρχεσαι μαζί μου. Τελος"
